All you need is love: onze eigen kerstspecial!

Wat was dát moeilijk zeg de afgelopen maanden. Iets geheim houden wat ik eigenlijk al lang van de daken wilde schreeuwen. Iets waar ik zoveel blogs over had willen schrijven. Over de stress de laatste dagen. Kerstcadeautjes uit Colombia. De irritatie over de ambassade voor het regelen van een visum. De vreugde voor dít moment. Want ja lieve lezer, ik moet iets bekennen. Al maandenlang verzwijg ik iets. Alleen maar een paar mensen weten het. Ik heb dus wat leugentjes verteld hier en daar. Om bestwil welteverstaan. Maar nu is het tijd voor de waarheid. Daarom heet ik je bij deze van harte welkom bij ‘All You Need is Love: onze eigen kerstspecial’!

Het plan

Weet je nog, die romantische avond onder de Colombiaanse sterrenhemel op ons dakterras? Ja, het was die avond, toen we stiekem ons plannetje hebben gesmeed. Warm in elkaars armen vertelde Jimmy dat hij mogelijk zeven daagjes rond kerst vrij kon krijgen. Eind september was het zeker: we konden weg! Precies met de kerstdagen. Hoe pakken we dat dan aan? Nou, gewoon een vierdaags-verrassings-kerst-bezoek voor mijn ouders regelen natuurlijk. Want wat Robert ten Brink kan, kunnen wij ook! Toch?

De voorbereiding

In september belde ik dus mijn broertje. Want om alles in goede banen te leiden moest hij het wel weten. Er moet tenslotte van alles georganiseerd en geregeld worden. Niet alleen het kerstdiner voor zes in plaats van vier personen, maar ook de aankomst op Schiphol, dat mijn ouders nergens heengaan met kerst en het liefst ook de twee dagen daarvoor nog even vrij nemen, en een visum voor Jimmy waarbij mijn broertje nodig is. En dan moet natuurlijk ook het moment van de verrassing geregeld worden…

Smoesjes

Ik kan niet meer op twee handen tellen hoeveel smoesjes er de afgelopen tijd zijn verteld. Waarom nemen jullie niet lekker vrij de dagen voor kerst? Lekker rustig de verjaardag van pap voorbereiden… Cadeautjes? Nee, gaan jullie maar lekker uiteten, scheelt een hoop gedoe! Wat wij doen met kerst? Dat weet ik door het rooster van Jimmy waarschijnlijk pas een week van tevoren. En ja dan ben ik natuurlijk zo’n 17 uur van de reis telefonisch onbereikbaar, dus verzin ik het verhaal dat Jimmy een dienst heeft geruild en twee dagen vrij heeft en met kerst werkt, dus dat we samen die dagen kerst vieren in de woestijn. En toevallig is daar geen Internet…

Het vertrek

En dan is het moment daar. Maandagmiddag 21 december staan we op het vliegveld in Bogotá. Snipverkouden… Vier dagen naar Nederland en wat nemen we mee? Vier koffers en twee tassen handbagage natuurlijk. Die bij gebrek aan winterkleding, behalve cadeautjes, een beetje kleding en een backpack voor extra spullen op de terugweg helemaal leeg zijn. Twee koffers zijn van mijn ouders, dus die kunnen we nu mooi terugbrengen. Ik ben hartstikke zenuwachtig. Voor zowel de vlucht als hét moment. Nadat we eerst naar Cali zijn gevlogen voor de eerste overstap, weer zijn opgestegen en nu stabiel in de lucht hangen, adem ik opgelucht uit. Nog 10 uur te gaan naar Madrid, waar we voor de tweede keer moeten overstappen. Wonder boven wonder slaap ik behoorlijk goed en gaat de reis in de gloednieuwe Dreamliner snel voorbij.

De aankomst

En dan opeens, na een reis van 17 uur, is het zover. Alweer zo een belangrijk en spannend moment met wéér een keelontsteking op de loer. Zo min mogelijk spreken wordt wat lastig. En ik heb er juist zo een zin in: vier dagen lekker kletsen met iedereen die ik weer ga zien! Als we alle koffers hebben verzameld lopen we door de deuren zo in de armen van mijn broertje en schoonzus. Buiten is het warm, zeggen ze. Maar wij vinden het hartstikke koud. Snel stappen we in de auto. Het voelt raar om na een jaar weer op Nederlandse bodem te staan… Alsof ik er gister nog was. Eerst rijden we naar het huis van mijn broertje, waar hij een jaar geleden net woonde, alleen. Inmiddels woont ook schoonzus daar en ziet het huis er geweldig uit. Daarna naar mijn ouders, die precies deze avond naar een kerstconcert zijn. Binnen pakken we meteen alle koffers uit en ligt het binnen no-time vol met cadeautjes onder de kerstboom. Het wachten is nu op mijn ouders… Maar met Love Actually op tv is dat geen enkel probleem.

En dan: de grote verrassing!

Om half twaalf in de nacht horen we dan eindelijk de auto voorrijden. We besloten dat het wellicht niet zo handig is ze te erg laten schrikken, daarom rennen we naar het raam en zwaaien met zijn allen uitbundig naar de auto. Mijn ouders zijn duidelijk geschokt door wat ze zien. In eerste instantie vragen ze zich af waarom er mensen in hun huis zijn… met enige aarzeling komen ze uit de auto. We doen de voordeur open en ik hoor ergens de vraag dat we toch in de Colombiaanse woestijn waren? Ze rennen naar de voordeur en we vliegen elkaar in de armen. Blijdschap, vreugde en geluk… all you need is love <3

Happy Christmas!!!