De Colombiaanse kip die een cadeautje legde

Als arts krijg je nog wel eens cadeautjes van patiënten. Dan denk je toch aan een fles wijn of een doosje chocolade, of iets dergelijks. Maar het kan ook anders, zo bleek gisteren. Jimmy had spreekuur en kreeg van één van zijn patiënten namelijk een wel heel bijzonder cadeau…

Spreekuur dus. Een mevrouw die hij nota bene voor de eerste keer ziet blijkt ontzettend aardig een cadeautje te hebben meegenomen. Ze vertelt dat het van haar huisje buiten Bogotá komt. Ze zijn nog helemaal vers. Zo van de leg. Biologischer kan niet. Terwijl hij met een stralend gezicht zijn cadeautje aanneemt, is de lieve mevrouw helemaal trots dat ze dit aan hem mag geven.

Als ze de spreekkamer uit is belt hij me op. Dolenthousiast. Hij heeft namelijk zojuist van die heel lieve mevrouw een doos met 30 eieren gekregen! Ja echt ik verzin het niet: gaat mijn blog wéér over eieren. Ik kan er geen woord tussen krijgen. Hij blijft maar doorkletsen over zijn eieren. Dat ze van buiten de stad komen. En dit dus échte eieren zijn. Vers van een Colombiaanse plattelands-kip. Met een Colombiaans paspoort. Ja dat zei hij echt. Wilde ideeën spelen op in zijn hoofd. Opeens wil hij óók kippen. Colombiaanse welteverstaan. Waar Colombiaanse eieren uit komen. Ik luister aandachtig naar zijn ei-betoog. En moet toch een beetje lachen om dit ontzettend lieve maar ook aparte cadeau.

Een paar uur later belt hij weer. Hij is namelijk met de bus en moet eerst nog werken in een ander ziekenhuis voordat hij naar huis komt. Dus wat moet hij met die eieren doen? Hij wil ze niet moederziel alleen in dat ziekenhuis achterlaten, maar in de bus is hij bang dat er eentje breekt… Weer een paar uur later zit hij in de bus. Toch mét eieren. En hij belt me weer. Helemaal trots dat hij zijn eieren heeft meegenomen. En er zo graag eentje wil eten. Af en toe hoor ik een scheldwoord als er een medepassagier tegen zijn tas stoot. Waar dus zijn 30 Colombiaanse eieren in zitten die hij met grote zorgvuldigheid beschermt.

En dan eindelijk: het is avond en mijn lief komt thuis. Het eerste wat hij doet is zijn eieren uit zijn tas halen. Ik moet er meteen foto’s van maken zegt hij, voordat ze op zijn. Dus zo gezegd zo gedaan. Vervolgens halen we de bovenkant van de doos eraf. Gefascineerd staart hij naar zijn eieren. Ik krijg het idee dat deze stadsjongen nog nooit een ei van eigen kip heeft gezien. Hij merkt op dat ze allemaal een andere kleur hebben. In plaats van al diezelfde eieren uit de supermarkt. Hij pakt er eentje uit de doos en kijkt er aandachtig naar. Een beetje vies is het eitje wel, zegt hij. Ja lieverd, dat ei komt uít een kip…

Lang staan de eieren echter niet op tafel. Want hij kan niet wachten er één te proeven. Of vier, in dit geval. Hij bakt dus vier eieren en ik kook er eentje. Als we tegenover elkaar aan tafel zitten, hij met zijn gebakken eieren en ik met mijn gekookte, gaat het echt gebeuren. Proeven maar! En ik moet toegeven dat hier niet over valt te twisten: die Colombiaanse kip heeft goed werk geleverd.