Het begin van een groot avontuur

Mijn beslissing om mijn leven voort te zetten in Colombia heeft ook een hoop gevolgen voor mijn familie en vrienden die zijn achtergebleven in Nederland. Vooral voor mijn ouders en broertje is het best lastig dat ik niet meer zo dichtbij woon. Opeens kunnen we niets meer samen doen behalve Skypen en bellen, en hebben we totaal verschillende levens. Ik kan me ook best voorstellen dat het even slikken is als je dochter verteld dat ze naar een land als Colombia verhuist. Gelukkig staat mijn familie er helemaal voor open om me te komen bezoeken in deze grote onbekende wereld. En snel ook nog, want precies vandaag zal ik mijn ouders na vier maanden weer in mijn armen kunnen sluiten. En daarmee begint voor hun ook meteen een heel groot spannend avontuur.

Want voor dit bezoek aan dochterlief en schoonzoon moeten ze voor de eerste keer buiten Europa, voor de eerste keer de oceaan over, voor de eerste keer een jetlag krijgen, voor de eerste keer door de douane om een stempel in hun paspoort te krijgen, voor de eerste keer vier weken weg en voor de eerste keer ergens heen waar ze meer dan normaal op de veiligheid moeten letten. En dat allemaal op hun leeftijd. Deze hele onderneming gaat dus gepaard met behoorlijk wat zenuwen. Maar toch: ik vind het stoer!

Als ze die vreselijk lange vlucht van elf uur achter de rug hebben en door de schuifdeuren Colombia inlopen, dan begint het grote avontuur eigenlijk pas echt. Opeens is werkelijk alles anders. Een portier die ons huis bewaakt, overal kraters en hobbels in de weg, raar voedsel, ander levensritme, geen gordels op de achterbank van taxi’s, als voetganger oversteken zonder stoplichten, overal mensen en karretjes op de weg, armoede, al dat gekke fruit, eieren die 20 minuten moeten koken, die grote winkelcentra, dat vreemde geld. Ik hoop dat ze niet een al te erge cultuurshock zullen krijgen en vooral dat ze het hier leuk genoeg vinden om nog een keer te komen.

Dus gaan we ons deze vier weken focussen op samenzijn, samen delen en positiviteit. Want ik ben namelijk enorm blij dat mijn ouders eindelijk kunnen zien en meemaken waar ik eigenlijk woon. Ik heb niet een heel groot mis-gevoel naar Nederland en iedereen die ik heb achtergelaten (ik woon hier ook nog niet zo lang), maar dat we levensgebeurtenissen, leuke uitjes of gewoon simpele dagelijkse dingen niet meer samen kunnen ervaren vind ik soms best lastig. Opeens blijkt dat enorm belangrijk nu ik zo ver weg woon. Gelukkig zullen mijn ouders de komende tijd wél deel uitmaken van mijn leven en gaan we samen ervaringen voor het leven opdoen. En dat niet alleen, want deze reis is voor hen al een heel bijzondere ervaring op zich wat ze straks maar mooi op zak hebben.

Over een paar uurtjes sta ik dus met een grote glimlach vol spanning te wachten op het vliegveld en te hopen dat alles goed is gegaan. Zodra ze veilig en wel door de deuren komen wandelen en we elkaar uitgebreid geknuffeld hebben, neem ik ze mee naar de auto om het grote avontuur tegemoet te rijden. Pap, mam: welkom in Colombia!