Autorijden in Bogotá

Relaxed, veilig, makkelijk. Woorden die zomaar bij me opkomen als ik denk aan autorijden in Nederland. Nu moet ik toegeven dat onder andere files, bumperklevers en snelheidscontroles ook regelmatig tot irritaties leiden. Grappig dat die kleine ergernissen opeens in het niet vallen zodra je in Bogotá in de auto stapt.

De eerste keren als bijrijder vond ik simpelweg horror. Stijf van de stress. Verhoogde hartslag. Angstkreten. Een vrij normale reactie als je je hier voor het eerst op wat voor manier dan ook in het verkeer begeeft. Daarom zwoer ik ooit: never nooit vind je mij achter het stuur in Bogotá. Totdat vriendlief opperde dat het best makkelijk zou zijn als ik ook kan rijden. Ik moest hier even een nachtje over slapen. En besloot er toch aan te gaan: ik wil tenslotte integreren. En hoe fijn is het als ik ook zelf ergens heen kan rijden zonder een chauffeur nodig te hebben? Juist. Dus op een rustige zondag, met knikkende knieën, toch maar achter het stuur.

Autorijden blijkt hier niet alleen een beetje eng, maar ook behoorlijk vermoeiend. Al vanaf het moment dat ik de garage uitrijd. Achteruit door een kleine opening naar beneden en dan de weg opdraaien en proberen de veel te hoge stoepranden die ze hier hebben niet te raken. Vervolgens een drukke weg oversteken. Zonder stoplichten. Eerst een diepe kuil ontwijken. Dan een voetganger. En heel lang wachten. Achter me hoor ik al getoeter. Komt een fietser. Nog één. Nu kan ik. Eindelijk. Motor naast me. Niemand geeft richting aan. Waar moet ik heen? Kuil in de weg. Ontwijken. Ik word rechts ingehaald. En nog een keer. Weer een gat in de weg ontwijken. En nog één. Die auto voor me rijdt te langzaam. Even rechts inhalen dus. En maar meteen een doorgetrokken streep meepakken. Voetgangers op de snelweg. Ontwijken. Fietsers midden op de weg. Komt opeens een bus invoegen. Snel naar links. Daarna weer naar rechts. Waar is die motor nou? Ben ik al aangekomen? Do I need to say more?

Inmiddels ben ik aardig gewend aan de Colombiaanse verkeerssituatie. Het voelt niet meer zo gek om rechts in te halen, kuilen te ontwijken en over doorgetrokken strepen te rijden. Overigens ben ik er nog niet, want kon ik in Nederland perfect achteruit inparkeren: hier wil dat simpelweg gewoon niet lukken met die krappe plaatsen. En in het donker kan ik de kuilen en gaten niet goed zien. En soms zijn er 3 verschillende wegen rechtdoor en heb ik geen idee welke ik moet nemen. En als ik in het zuiden rijd ben ik ietwat nerveus en hoop ik altijd maar dat ik niet beroofd word van mijn spiegels. Dat soort dingen, die hier gewoon doodnormaal zijn.

Autorijden in Bogotá is niet makkelijk, niet veilig, niet ontspannen en niet snel. Kortom, een uitdaging. Die ik stiekem eigenlijk best leuk vind. Hit the road, Sabine!