Liefde is… samen sushi eten

Twee jaar geleden. Het begin van een spannende reis. Het begin van een ander leven. Geen idee wat komen zou, gewoon verliefd. Bij elkaar. Fietsen door Amsterdam. Zeilen op de Poel. En nu, twee jaar later. Wonen we samen. In Colombia.

Ik kijk op de klok. Half acht, zondagochtend. Over een halfuurtje komt vriendlief thuis van nachtdienst. Al dagen kijk ik uit naar vandaag. Samen, quality time, de hele dag. Ik hoor de sleutel in het slot: eindelijk! Voetstappen richting slaapkamer. Mijn prachtige vriendje verschijnt in de deuropening. Hij loopt naar het bed en nestelt zich tegen me aan. Een halfuur liggen we zwijgend bij elkaar. We ontbijten en stappen in de auto. Want twee jaar samen: dat moet gevierd worden!

Dus rijden we naar een winkelcentrum. Om half elf begint de film. Op zondagochtend. Het kaartje kost maar 2,50 euro per stuk. Natuurlijk is er bijna niemand in de bioscoop. Maar ach, we kijken naar de film, onze handen in elkaar. Anderhalfuur later lopen we de zaal weer uit. Als twee tortelduifjes huppelen we hand in hand door het winkelcentrum. Op zoek naar een restaurant om te lunchen.

Die vinden we buiten tegenover de ingang. Een Japans restaurant. We delen namelijk een grote voorliefde voor sushi. En hier in Bogotá maken ze de lekkerste vegetarische sushi ooit. Deze Japanner kennen we trouwens nog niet. Het is luxer, meer exclusief. Perfect voor deze gelegenheid. We bestellen alle vegetarische sushi die we kunnen vinden op de kaart. Even later staat ons knusse tafeltje vol met verschillende groenterolletjes, wasabi en soyasaus. Met onze stokjes eten we die overheerlijke Japanse lekkernijen. We blijven elkaar aankijken. Pakken elkaars hand. Wat is dit genieten zeg. Samen aan de sushi. Dat is toch echte liefde?

Als vanzelf beginnen de gesprekken. Ik kijk diep in die prachtige zwarte ogen. Die ogen die twee jaar geleden mijn hart op hol brachten. Ze kunnen het nog steeds, merk ik al snel. We praten over het leven. Over ons. Over onze toekomst. Hoe zien we onszelf over vijf jaar? Waar staan we dan? Waar wonen we? Zijn we dan getrouwd? Met kinderen? Terwijl ik met mijn stokjes aan het worstelen ben bedenk ik me hoe moeilijk ik het altijd vind om zo ver vooruit te kijken. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik doe graag dingen meer op het moment, plan niet jaren vooruit. Maar dromen kan altijd. De komende jaren zullen we in Bogotá wonen. En daarna, als vriendlief klaar is met zijn opleiding? Gaan we dan naar Nederland? Of naar Canada? Of naar Japan, elke dag sushi eten? Of blijven we gewoon waar we zijn? We weten het niet. Wat we wél weten, is dat we willen trouwen. Een wens die hopelijk over niet al te lange tijd uitkomt. Waar we dan wonen maakt niet zoveel uit. Liefde is tenslotte grenzeloos. Samen zijn, samen ons leven leiden, dat is veel belangrijker.

Als de sushi op is betaald vriendlief de rekening. Weer pakt hij mijn hand en loodst me naar de uitgang. Als een echte heer houdt hij netjes de deur voor me open en laat me voorgaan naar buiten. Daar trekt hij me stevig tegen zich aan. Wat ruikt hij toch lekker. Hij gaat met zijn hand door mijn haren. We staan midden op straat. Dicht tegen elkaar. Wat een romanticus is het toch. Een roze wolk schuift boven ons. Ik voel een druppel water op mijn neus. Maar het maakt me niet uit. Weer kijkt hij me aan met die zwarte ogen. Ze laten me niet meer los. Ik zie van alles. Onze toekomst. Trouwen. Samen. Is dit een droom of werkelijkheid? Ik vertel het je over vijf jaar. We lachen naar elkaar. Wat is hij toch geweldig, mijn Colombiaan. Ik voel me zo gelukkig. Wat is liefde toch mooi.

Hace dos años. El amor de mi vida. Juntos por siempre. Te amo.