Parque Natural Chicaque: naar hoge toppen door diepe dalen

4,3K

We hadden weer eens zin om een flinke wandeling te maken. Zo een wandeling van een hele dag om onze lichamen eens flink te laten werken. Lekker actief zijn, maar ook ontspannen. Genieten van frisse lucht en mooie uitzichten. En als het even kan ook nog wat leuke activiteiten te doen. Vorig jaar maakten we kennis met een natuurpark ten zuidwesten van Bogotá. Het leek alsof we uren in het vliegtuig hebben gezeten om in zo een andere omgeving te belanden. Aangezien we destijds maar een klein stukje van al dit moois hebben gezien, besloten we hier vorig weekend een lange tocht te gaan maken. Welkom in: Parque Natural Chicaque.

 

In Chicaque wanen we ons in een wildernis van bomen, bergen, rotsen en duidelijk uitgezette paden waardoor we prima zelf kunnen rondwandelen. Er leeft hier van alles: apen, kolibries, spinnen, vlinders, paarden en vast nog veel meer. De zon komt op en geeft ons een mooi vergezicht over de bergen, de dorpjes en de felgroene bomen.

 

Hoge rotsen

Vanaf de ingang lopen we eerst een paar kilometer steil naar beneden. We vinden een paadje naar links, dat ons naar een vlindergedeelte en Pico brengt, een hoge rots midden in het park. De weg er naartoe is pittig. We klauteren over boomstronken, naar beneden over gladde stenen, wandelen over smalle paadjes. Puffend van de steile weg omhoog komen we aan bij de rots. Diverse waarschuwingen vertellen ons dat we op moeten passen: vorig jaar is hier nog een zeventienjarige jongen overleden na een val van de rots. We helpen elkaar al duwend omhoog de rots op. Als we boven komen komt ons een spectaculair uitzicht tegemoet.

 

Kolibries

Als we weer verder lopen komen we langs een struik met van die mooie rode bloemetjes. Vriendlief is al wat verder en opeens zie ik het: een kolibrie! Je kunt het je vast niet voorstellen, maar een kolibrie zien in de vrije natuur is best iets spectaculairs. Ik roep zo zacht als ik kan naar Jimmy om als de wiedeweer terug te komen om dit kleine snelle vogeltje te aanschouwen. Kolibries willen nooit stil zitten voor de foto en ook deze keer leek het niet te lukken, maar toch bleek ik per ongeluk best een mooi plaatje te hebben geschoten.

 

Vlinders

We lopen over steile paden afwisselend omhoog en dan weer naar beneden, steeds dichter naar het dal toe. Al snel komen we in het vlindergedeelte: een stukje wildernis waar prachtige felgekleurde vlinders vrij rondvliegen. Wat heerlijk om hier te lopen, zonder huisje, zonder sinaasappels om de vlinders aan te trekken, maar gewoon in de vrije natuur. Die vlinders langs ons heen, de stilte van de natuur. We genieten met volle teugen.

 

Ziplinen

We lopen verder en verder. Steeds langzamer. Want we zijn nog niet eens op de helft en de steile paden beginnen nu al hun tol te eisen. Gelukkig komen we snel aan op het middelpunt van het park: het dal. We ploffen dankbaar neer op het gras en eten en drinken onze zelf meegebrachte lunch. Vanaf hier kunnen we de kabel zien waar je hoog boven de bomen van de ene berg naar de andere kunt sjezen, enkel hangend aan een touwtje. Dat hebben we vorig jaar gedaan, wat best spectaculair was eigenlijk. Want ook al heb ik hoogtevrees en is het echt verschrikkelijk om daar hoog op een paal te staan en daar vervolgens gewoon vanaf geduwd te worden, toch is het supermooi om met hoge snelheid hoog boven het park te genieten van het uitzicht. Opeens weet je hoe een aap zich moet voelen als deze door de bomen slingert. Wat een prachtig leven moet dat zijn.

 

Een waterval

We hebben al zo’n vier uur gelopen, maar we zijn nog niet klaar. We willen namelijk ook de waterval nog zien helemaal aan de andere kant van het park. Daarom hijsen we onszelf weer omhoog en lopen we verder. Ondertussen is het ook behoorlijk warm geworden en zijn onze warme truien weer opgeborgen in de tas. Een smal modderig paadje leidt ons wederom steil omhoog en na drie kwartier komen we aan bij de waterval: een hoge muur waar met een noodgang helder water naar beneden komt denderen, dat tegelijkertijd een belangrijke drinkwaterbron is voor de omgeving. Al luisterend naar het gedonder van het drinkwater eten we ons laatste broodje.

 

Steil omhoog

We moeten terug voordat het park sluit, helemaal naar de andere kant. Uitgeput beginnen we aan deze best wel zware tocht. Als we voorbij het midden zijn, rest ons alleen nog een zeer steile weg omhoog. En ik kan niet meer. Met een snelheid van zo’n twee kilometer per uur komen we dus na bijna zes uur wandelen eindelijk aan bij de top. Mijn spieren zijn op en willen alleen nog maar rust. Maar wat wás het prachtig. En wát een spierpijn de volgende dag. Maar het is juist die helse spierpijn die ons de daaropvolgende dagen herinnert aan deze dankbare dag waarin we weer hebben genoten van elkaar én van het moois dat Colombia te bieden heeft.

 

Praktisch

Om Parque Chicaque in te komen betaal je 14000 pesos (2015) per persoon. Net buiten het park vind je een groot restaurant en ook binnen het park kun je eten. Let op: het park is hoog gelegen en de weggetjes (vooral die om weer naar de uitgang te komen) zijn zeer steil. Als je net bent aangekomen in Bogotá is het verstandig om eerst aan de hoogte te wennen voordat je deze wandeling maakt. Een andere optie is er te blijven slapen om de dag erna de steile weg omhoog te lopen. Ook kun je te paard omhoog. Je mag je eigen eten en drinken meenemen in het park en kamperen kan ook! Kijk hier voor meer informatie.

---