Een broertje te ver

Het zo raar. Soms zo gek. Als verschillende gevoelens en gedachten kriskras door elkaar schieten. Zo in mijn hoofd. Terwijl ik hier zo gelukkig zit te zijn, voel ik ook een groot gemis. Niet van Nederland. Ook geen hagelslag. Zelfs zonder stroopwafels zou ik eventueel kunnen leven. Ook mijn oude huis mis ik niet. Of het Hollandse weer. Soms zou ik best wel weer eens willen zeilen. Of een groot stuk door de frisse lucht willen fietsen. Maar mis ik dat écht? Nee. Wat ik wel mis, is mijn lieve broertje.

Het is alweer zeven maanden geleden. Dat mijn broertje en ik afscheid namen. Ik weet het nog als de dag van gister. Mijn lieve broertje. Woonde om de hoek. We zijn zo verschillend, maar toch sterk verbonden. Altijd konden we aankloppen bij elkaar. Of gewoon iets leuks gaan doen. Thee en koffie drinken aan de Poel. Een stukje zeilen. Elkaar verrassen met gekke uitjes voor onze verjaardagen. Ja, dat mis ik wel. En zeven maanden is best lang als je niet weet wat de toekomst brengt.

Hoe leuk het hier ook is, die oceaan tussen ons is toch wel heel groot. Iets wat we allebei soms even helemaal niet leuk vinden. Ik was dan ook dolgelukkig toen hij ergens begin dit jaar een vriendinnetje vond. Hoefde hij tenminste niet meer zo aan mij te denken. En wist ik dat ook hij gelukkig is. Dat vriendinnetje ken ik dus ook alleen nog maar van Skype. Maar volgens bronnen schijnt ze ontzettend leuk te zijn. Ik zou haar dan ook graag willen ontmoeten.

Gelukkig gaat dat héél snel gebeuren, want broertje + vriendinnetje komen MORGEN aan in Bogotá! Na zeven maanden kan ik hem weer in mijn armen sluiten. Én zijn vriendin ontmoeten! Ze gaan samen reizen door Colombia. Met z’n drieën hebben we alles geregeld voor de reis. Een huurauto in de koffiezone, de twee binnenlandse vluchten, alle hotels. Maar ondanks dat ze goed zijn voorbereidt is het toch wel spannend. Net als mijn ouders is ook broederlief geen reiziger. Nooit buiten Europa geweest, of überhaupt langer dan twee weken weg. En dan in één keer naar Colombia. Ook dit vind ik weer super stoer. In de weekenden zijn ze in Bogotá, zodat we samen kunnen zijn en als vanouds leuke dingen kunnen doen. En komend weekend gaan we met z´n vieren weg. Al weken kan ik amper wachten op dit moment. Dat morgen dan echt gaat komen.

Helaas ben ik aan het begin van deze week ziek geworden en nog niet (helemaal) beter. Ik ben dus bijna nooit ziek, maar precies nú laat mijn gezondheid me in de steek. Thuis werken, uitrusten en heel veel thee met honing drinken is waarschijnlijk de beste remedie om in ieder geval komend weekend fit genoeg te zijn om gewoon met z’n allen dat weekend weg te gaan. Ze zijn tenslotte alleen maar een paar weken in Colombia en alleen in de weekenden bij ons in Bogotá. En ik ben niet van plan dat te laten verpesten door die stomme griep.

Vaak vragen mensen hier naar mijn familie. Dan vertel ik trots over broertje én laat ik natuurlijk ook altijd een foto zien. Een foto met een mooie herinnering aan Nederland én broederlief. De Colombiaanse vrouwen vinden hem altijd waanzinnig knap, met die blonde haren en blauwe ogen. De foto is genomen tijdens zo een verjaardagscadeautje voor hem. Waar hij zich lam schrok toen hij hoorde wat we gingen doen. Het is al even geleden, maar de herinnering blijft levendig. Hoe we samen die koe knuffelden. Midden in een weiland in Friesland.

Nu is het nog vroeg op de avond en ga ik al slapen. Ik neem een pijnstiller voor de nacht en hoop met heel mijn lichaam dat ik me morgen in ieder geval íets beter voel dan vandaag. Voordat ik het licht uitdoe en mijn ogen dicht kijk ik nog even naar de foto en besef ik dat we ook elkaar over een paar uur weer kunnen knuffelen.