Hoog in het Andesgebergte: Guatavita en Villa de Leyva

3,5K

Samen met mijn ouders gaan we op ontdekking door het mooie Andesgebergte. Ze vermaken zich prima bij ons, ze hebben  zelfs de guama geproefd, maar Colombia is meer dan alleen Bogotá. Een land met vele gezichten, waarmee ik mijn ouders heel graag wil laten kennismaken. Dus zijn we er afgelopen week op uit getrokken om de wereld ten noorden van deze miljoenenstad te ontdekken. Met grote ogen kijken ze door de ramen van de bus naar buiten, en zien ze een prachtig berglandschap voorbij razen. Reis met ons mee door dit prachtige stukje Andes door koloniale dorpjes!

 

Guatavita

Op anderhalf uur rijden ten noorden van Bogotá ligt een groot stuwmeer: Embalse de Guatavita. Aan de oostkant van dit hooggelegen meer ligt het schilderachtige dorpje Guatavita, gevuld met opvallende witte huisjes met rode daken. We slenteren door het dorpje en genieten van heerlijke streekgerechten. Met goed gevulde buikjes rijden we via een binnenweggetje weer terug naar Bogotá. Mijn ouders merken op dat dit helemaal niet als Colombia voelt, het is zo anders, zo prachtig. Het voelt goed om hier te zijn en te genieten van al dit moois. Weer in Bogotá worden ze weer wakkergeschud door de grote verkeerschaos en al de gaten in de weg: ohja, we zijn écht in Colombia.

 

Villa de Leyva

Eén van de meest pittoreske én meest populaire dorpjes in Colombia is toch wel Villa de Leyva. Daar er tijdens ons laatste bezoek veel te veel toeristen waren, besloot ik om dit keer buiten het weekend te gaan. Helaas zonder Jimmy stappen we om zes uur in de vroege ochtend op de bus naar dit bergdorpje, ruim vier uur rijden ten noorden van Bogotá. Het avontuur begon al in de stad, waar de chauffeur eerst bijna twee uur bezig was zich door de grote chaos op de weg te wurmen. Eenmaal uit de stad reden we met volle vaart langs diepe afgronden en over hobbelige zandweggetjes. Voor de tweede keer deze week kijken mijn ouders hun ogen uit en verwonderen ze zich over de ongelooflijke schoonheid van dit land. Rond een uur of elf komen we aan in het dorp, waar de temperatuur opeens een aantal graden is gestegen.

 

In alle rust wandelen we door het schattige dorp met de oude keien wegen en witte houten huisjes. Het centrale plein van 120 bij 120 meter is één van de grootsten in Zuid-Amerika en heeft een prachtige aanblik met die mooie hoge bergen op de achtergrond. We lopen verder door dit koloniale dorp waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Heerlijk.

 

Een zebra trip

We verblijven maar één nacht, wat ruim voldoende is om het dorp te bekijken. Maar iets van de omgeving zien is ook best leuk. Daarom bel ik naar Zebra Trips en regel een tour van vier uur door de omgeving van Villa de Leyva. We worden opgehaald in een stokoude zebra-jeep compleet met zwart-witte zebra-strepen. Onze gids neemt ons mee over hobbelige bergweggetjes door een woestijnachtig landschap waar vroeger de Muisca leefden. Totaal door elkaar geschud komen we aan bij azuurblauwe meertjes die water leveren voor al het groente en fruit wat hier wordt verbouwd. Heel mooi, dat blauw wat afsteekt tegen de dorre bergen.

 

Het klooster Ecce Homo

Vervolgens hobbelen we verder naar de volgende bestemming: het klooster Ecce Homo. De hitte van Villa de Leyva achter ons gelaten wandelen we door dit prachtige bouwwerk en zoeken we verkoeling in de kamers die nu zijn ingericht als museum. Ze vertellen het verhaal van het leven in het klooster vele jaren geleden. De binnenplaats bestaat uit een prachtig onderhouden tuin, vol met kleurige bloemen met in het midden een oude waterput. We leren van alles over hoe het leven geweest moet zijn toen dit klooster gebouwd werd in 1620. Helemaal tot rust gekomen stappen we weer in de jeep en zijn we binnen een paar seconden weer wakker geschud.

 

De ongebruikelijke wijngaard Ain Karim

Normaal gesproken wordt wijn geproduceerd in Frankrijk, Spanje en Italië, de plaatsen waar de druiven groeien. Maar hier, opeens heel ver weg van deze wijnlanden, wanen we ons op éénzelfde soort wijngaard. En dat is nu precies het ongebruikelijke, want wie begint er nu een wijngaard midden in de tropen? Een Israëliër dus, die zo’n 25 jaar geleden besloot om deze wijngaard op te zetten met als doel om wijn van goede kwaliteit te maken in een tropisch land. Er werd onderzocht welke druiven daarvoor het meest geschikt zijn en nog steeds experimenteren ze met diverse druivensoorten. De wijngaard is niet alleen prachtig gelegen in deze omgeving, maar de wijn smaakt ook nog eens erg goed. Een mooie afsluiting dacht ik zo.

 

Na de tour vertrekken we om twee uur weer terug naar Bogotá. Door hoge bergen, langs diepe dalen. Ik zit in de bus en staar naar buiten. We rijden langs het punt waar vriendlief en ik vorige keer een lekke band kregen op weg naar Villa de Leyva, die een heel lief meneertje met hetzelfde gemak gewoon weer plakte. Ik denk terug aan dat heerlijke moment in La Waffleria, dé plaats om wafels en crêpes te eten. En aan de lange wandeling die we hebben gemaakt de berg op. Heerlijk al die herinneringen. Ongelooflijk dat ik al dit moois nu met mijn ouders kan delen.

---