Een terugblik op de fantastische reis van Rik en Priscilla

4,5K

Je weet wat ze zeggen: time flies when you’re having fun. Klopt als een bus. Want morgen is het alweer drie weken geleden dat Rik en Priscilla aankwamen in Bogotá. Nu drie weken later hebben ze opeens allemaal spannende Colombiaanse avonturen beleefd en vermaken ze zich al dagen in Bogotá. Helaas, veel te snel, moeten we vandaag weer afscheid nemen. Een moeilijk afscheid, want wanneer zien we elkaar weer? Ik ben in ieder geval heel dankbaar dat ze hier zijn geweest. En ook dat ze zo genoten hebben samen. En ik ben zo blij dat ik eindelijk Priscilla heb mogen ontmoeten. En natuurlijk dat ik samen met broederlief als vanouds leuke dingen heb kunnen ondernemen en we lol hebben gehad. In real-life dus, in plaats van via Skype. Maar dankbaar en gelukkig of niet, het einde van deze mooie periode is nooit leuk. Daarom even een momentje om terug te blikken op hun tijd bij ons in Colombia. Een terugblik in foto’s van de reizen die Rik en Priscilla samen hebben gemaakt, en natuurlijk van het plezier dat we in Bogotá hebben gehad. Ik ga nog even genieten van deze mooie herinneringen. Geniet je mee?

 

Cartagena

Nadat we terugkwamen uit San Gil en Barichara, zijn Rik en Priscilla de volgende ochtend om 4 uur alweer vertrokken naar Cartagena. De cultuurshock in Bogotá is net voorbij, waarna ze zich meteen onderdompelen in weer een andere wereld in hetzelfde land. Met wat last van de maag en een behoorlijke taalbarrière bezoeken ze van alles in die kleurrijke warme stad in het noorden. Ze kopen een mooie Colombiaanse tas en ook rieten hoeden worden aangeschaft. In het hotel krijgen ze elke ochtend een heerlijk ontbijt en kunnen de kamermeisjes maar geen genoeg krijgen van die witte mensen die in hun zwembad rond spartelen. Een geslaagde eerste week dus.

 

Zona Cafetera: het noorden

Na het weekend in Bogotá vertrekken ze de maandag weer om 4 uur in de ochtend met het vliegtuig naar Pereira, een stadje midden in één van mijn favoriete regio´s van het land: het koffiegebied. Met hun huurauto rijden ze naar het noorden van het gebied, waar ze in een mooi natuurpark een wandeling met gids maken en waar de eerste kolibries worden gespot. En ook een bezoek aan de eerste koffie-finca is een feit. Daar vlakbij is hun eerste finca (boerderij) waar ze één nacht verblijven. Omdat de weg er naartoe niet te bereiden is met een gewone auto, parkeren ze in het chaotische dorpje onderaan de berg, waarna ze worden opgehaald met een 4X4 wagen. Ze raken maar niet uitgepraat over hoe leuk deze finca wel niet was, waardoor ik er nu dus zelf ook heel graag heen wil.

 

Zona Cafetera: het zuiden

De volgende dag vertrekken ze naar het volgende hotel, in het zuiden van het koffiegebied. Daar gaan ze hiken in Valle de Cocora, dat prachtige natuurgebied met de hoge palmen, en bezoeken ze Salento. Na vijf uur wandelen zijn ze helemaal uitgeput maar hebben ze tegelijkertijd ook ontzettend genoten van al het moois onderweg, met als hoogtepunt het kolibrie huis op de top van de berg. Ze bezoeken ook Recuca, de koffie finca die ik zelf inmiddels al aardig goed ken. Na een geweldige week en toch een beetje angst onderweg in de auto, verruilen ze dit prachtige gebied weer in voor Bogotá.

 

Bogotá

De laatste week blijven ze in Bogotá om de stad te ontdekken, maar ook gewoon om leuke dingen met ons te doen. Zo neem ik ze mee naar Museo de El Chicó, lunchen we in een heerlijk restaurantje bij Parque 93, rijden we naar Guatavita en drinken we warme chocolademelk met kaas in de oude stad van Bogotá. In Parque del Country schieten we met heel veel lol allerlei foto´s met ons vieren. En eten we voor het laatst met z’n allen bij één van onze favoriete restaurants in Usaquén. De maandag en dinsdag werk ik, maar ze hoeven zich niet te vervelen. Want als ik thuis kom van werk blijken ze voor de zoveelste keer te hebben geshopt en staat het huis vol met nieuwe schoenen, nieuwe kleren en nieuwe tassen… Later maken we een museum-tour door Bogotá, maar daarover later meer.

 

De laatste dag

En dan opeens, is het zo ver. De laatste dag. Afscheid nemen is nooit leuk. Maar eigenlijk nemen we helemaal geen afscheid. Want we zien elkaar natuurlijk gewoon weer terug. Eerst op Skype, en later ook in real-life. Dat moment duurt alleen even. En dat is nu net wat het zo moeilijk maakt. Gelukkig vliegt de tijd en komt dat nog onbekende moment vanzelf weer dichterbij. En aangezien ook zij verliefd zijn geworden op dit prachtige land weet ik zeker dat ze terug zullen komen. Maar voor nu hebben we er weer een bijzondere herinnering bij en hebben we onze ouders gelukkig gemaakt met al die mooie foto´s van ons vieren. Bedankt voor deze geweldige tijd!

 

---