Spookverhalen… Of werkelijkheid?

Spoken bestaan niet. Of toch wel? Als nuchtere Hollandse zijn spookverhalen vaak moeilijk te geloven. En laat het nu net zo zijn dat hier op mijn werk, precies op mijn afdeling, al diverse collega´s bepaalde spook-ervaringen hebben meegemaakt op kantoor. Mijn Nederlandse collega Esther en ikzelf zetten vaak vraagtekens bij deze verhalen. Totdat vandaag iemand komt aanzetten met een wel heel bijzondere foto…

Het Nationaal Kankerinstituut van Colombia is onlangs de 81 jaar gepasseerd. Een mooi oud gebouw dus, waar inmiddels een nieuw deel aan vast is gebouwd. Mijn kantoor bevindt zich in het oude gedeelte. Daar waar alles kraakt, de ramen amper dicht gaan, alles van hout is en de plafonds meters hoog zijn. Niet een plek waar ik ’s avonds in mijn eentje wil zitten. Vroeger was dit het ziekenhuis-gedeelte. Toen onze kantoren nog ziekenzalen waren. Waar veel mensen overleden.

Hedendaags werken we hier met een heel team aan de preventie van en onderzoek naar alles wat met kanker te maken heeft. Maar het blijkt dat we niet alleen zijn. Er gaan namelijk verhalen te ronde. Spookverhalen. Men beweert dat hier nog steeds de geesten van de op deze afdeling overleden patiënten rondzweven. Op wat vroeger hún afdeling was.

Het is stil. Doodstil. Zes uur in de avond. Er is niemand meer. Behalve die ene collega. Helemaal alleen. Te werken. De stilte is oorverdovend. Ze hoort niets. Opeens gaan de lichten uit. En weer aan. Kastdeurtjes die nooit werken worden open en dicht geschoven. De aanwezigheid van een ander persoon is duidelijk voelbaar. En zichtbaar. Ze ziet iets wazigs voorbij lopen. Gewoon door kantoor. Haar ogen schieten van links naar rechts. Weer een schim. Ze voelt angst. En denkt maar één ding: rennen!

Regelmatig maakt een collega iets dergelijks mee tijdens het werk. Vele verhalen spelen zich af in de avond, maar ook overdag schijnt het hier te spoken. En mocht je het je afvragen: deze collega´s vinden dit doodeng. Net als ik.

Voor ons nuchtere Hollanders is dit toch maar moeilijk te geloven. Zelf heb ik nog nooit iets dergelijks ervaren. En dat wil ik eigenlijk ook heel graag zo houden. Misschien hebben Colombianen gewoon een heel levendige fantasie. Of is men hier aan de andere kant van de oceaan gewoon gevoeliger voor dit soort waarnemingen. Er moet een rationele verklaring voor zijn. Toch? Dat dacht ik tenminste, totdat er vandaag dus een foto te ronde ging. Hét gesprek van de dag. Alle spookverhalen kwamen weer naar boven. Men weet het zeker: de doden leven hier voort. Ik kijk naar de foto en krijg spontaan kippenvel. Is het dan toch waar?

Nu ben je natuurlijk heel benieuwd naar dé foto, maar eerst wat achtergrondinformatie: De foto is op klaarlichte dag gemaakt met een mobiele telefoon door een collega die een selfie maakte (de betreffende persoon heb ik van de foto geknipt). Pas toen ze naar de foto keek, kwam ze er achter dat ze niet alleen was…

Ik ben inmiddels thuis. En kijk nogmaals naar de foto. Het is al donker buiten en ik voel een zweempje angst. Hoe kan dit mogelijk zijn? Kijkt er echt iemand mee als ik zit te typen? Of is dit het gevolg van een té grote fantasie en een knap staaltje photoshop? Wat denk jij?