Wandeling: de mango-route

Buiten is het fris. Het zonnetje komt bijna door. We stappen in de auto en rijden Bogotá uit. Steeds meer naar het westen. Na een uurtje of drie komen we aan in een dorpje, La Mesa genaamd. We stappen de auto uit en een overweldigende hitte komt ons tegemoet. We eten een verfrissend ijsje en stappen de airco weer in. We rijden wat rond door de kleine straatjes en vinden de weg naar ons hotel. Daar moeten we nog wachten tot morgen. De dag van de wandeling. De wandeling niet alleen door prachtige natuur, maar bovenal de wandeling waar we gaan genieten van een heerlijk stukje Colombia.

Wat een prachtig hotel, waar we verblijven. Helaas, maar één nachtje. Eén nachtje genieten van deze prachtige uitzichten en de stilte. De rust. Van het mooie zwembad. Het is al snel duidelijk: we komen terug. In de ochtend staan we vroeg op. Het is nu al ontzettend warm buiten. Genietend van het uitzicht eten we ons ontbijt. We pakken onze koffers en moeten helaas alweer weg. Via hetzelfde bergweggetje rijden we weer terug naar La Mesa.

Daar, op het plein, staat de wandelgroep te wachten met dezelfde gids als bij de vorige wandeling. Bewapend met een rugtas vol met zonnebrandcrème, muggenwerend spul, heel veel water en een paar plastic zakjes beginnen we de tocht. Een oud busje brengt ons naar een nog lager gelegen dorpje, San Joaquín, waar de wandeling start. Het doel is om weer uit te komen in La Mesa. Een best wel pittig doel aangezien het steeds warmer begint te worden en deze wandeling maar liefst zo’n zes uur gaat duren. Zes uur naar boven lopen in 30 graden. We maken een paar foto’s van de groep en beginnen vol goede moed aan deze uitdaging.

Al snel komen we op een zandpaadje. Vol met bomen en prachtige uitzichten. En niet zomaar bomen. Mangobomen. Heel veel. Allemaal door elkaar. We komen erachter waarom we plastic tasjes mee moesten nemen: we mogen zoveel mango’s plukken als we willen! Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Langzaam lopen we verder. Omhoog. We plukken met z’n allen een heleboel mango’s waarvan het meeste tijdens de wandeling al wordt opgegeten. Wat heerlijk! Niet zomaar mango’s van de Albert Heijn. Of de groenteboer. Nee, dit zijn mango’s vers van de pers. En dat betekent extra lekker. Zo zoet. Zo sappig. Zo gewenst.

Bijna komen we aan op het midden van de dag. Ons tempo ligt steeds lager. Het is heet. Heel heet. En dat is zwaar. Al puffend lopen we over een stijl paadje omhoog. Opeens stopt de groep. Kijk! Hier groeien niet alleen mango’s, maar ook limoenen, bananen en ander tropisch fruit. Onze tasjes worden dus niet alleen gevuld met heerlijke grote mango’s, maar ook de limoenen krijgen een plaatsje. De combinatie van deze tropische bomen en die prachtige uitzichten over de bergen alleen al maakt dit een wandeling om nooit te vergeten.

Na een pittige tocht van zes uur komen we uitgeput aan in La Mesa. Wat wás dit het waard! Als we met die lekkere mangosmaak nog in de mond terugrijden naar Bogotá ben ik blij als ik drie uur later uit de auto stap en het opeens gewoon weer 17 graden is. Heerlijk. Met onze tassen vol met vers geplukt fruit lopen we naar binnen. En ploffen op de bank. Blij en voldaan.

De week die volgt bestaat uit het eten van mango’s en het drinken van zelfgemaakte mangosap met melk. Het is onbeschrijfelijk lekker. Het is zó lekker dat ik bijna meteen weer terug wil om nieuwe mango’s te plukken. En niet alleen de mango’s zijn om bij te watertanden. Ik heb werkelijk waar nog nooit in mijn leven zulke lekkere limoenen geproefd als deze.

Ik zet de waterkoker aan. Het gekookte water giet ik in een mok en hang er een zakje rooibosthee in. Ondertussen snij ik een limoen in partjes. Waarvan ik er eentje uitpers boven mijn mok thee. Ik schil een mango en snij ook deze in stukjes. Ik plaats mezelf achter de computer en bekijk de foto’s van de wandeling. Wat wás het mooi! Ik neem een slok thee en doe even mijn ogen dicht. Dit smaakt naar een stukje hemel. Gewoon hier, in mijn thee. Ook een stukje mango verdwijnt in mijn mond. Nogmaals sluit ik mijn ogen en geniet extra van deze bijzondere smaaksensatie. Ik doe mijn ogen weer open. Op mijn beeldscherm zie ik zo een mooie foto. Die mango’s hangend aan de boom. In de hitte rijp aan het worden. Met dat mooie uitzicht op de achtergrond. Die mango’s hebben een prachtig leventje. Gewoon hier, in Colombia, op een paar uurtjes rijden van ons huis. Wat zo een simpel stukje fruit met een mens kan doen. Ik word er helemaal gelukkig van.