Emigreren: wat vooraf ging

Het is alweer ruim 2 jaar geleden dat ik Jimmy ontmoette. Op mijn werk, zittend op elkaar geplakt in ons veel te kleine kantoor. Je kent het wel: eerst vrienden en na een halfjaar barst de bom. En natuurlijk: totaal niet gepland. Want hoe kon ik weten dat er zo snel na het einde van mijn vorige relatie een knappe Colombiaan op 50 centimeter afstand komt werken? Het zal wel zo geweest moeten zijn denk ik dan. En ook dat die knappe Colombiaan toevallig ook nog eens heel leuk, lief, interessant en spannend bleek te zijn. Dat maakte de boel er niet makkelijker op. Ook niet dat hij in januari 2014 weer terug moest naar Colombia en mij helemaal alleen moest achterlaten.

Dit was het plan: we willen heel heel graag proberen samen iets op te bouwen. Ook al is de toekomst nu onzeker. Dus eerst maar eens samen genieten van het halfjaar wat we nog hebben in Nederland. Elke dag samen op kantoor en in het weekend op en neer pendelen tussen Amsterdam-Noord en Kudelstaart. Voor ons beiden een heel avontuur: hij als echte stadsjongen een klein rustig dorp ontdekken en ik als dorpsmeisje de grote stad ontdekken. Geloof het of niet, maar de eerste keer fietsen in Amsterdam was dus op mijn 28e. Net als de eerste keer naar de Wallen en de eerste keer met de pond over naar Amsterdam-Noord.. Echt, wat een avonturen zo dichtbij huis! En dat dus allemaal met een Colombiaan, die de stad veel beter bleek te kennen dan ik.

Het is vast geen verrassing dat dit halfjaar ons heel goed beviel. Des te moeilijker was het afscheid in januari 2014 op Schiphol, waar we ons heel goed bewust waren van het feit dat we elkaar pas weer eind juni zouden zien. Dat was best een heftige periode kan ik je vertellen. Elke dag bellen/skypen, nooit dingen samen kunnen doen of kunnen delen en het vervelendste vond ik eigenlijk nog wel dat ik helemaal niets wist over zijn leven daar. Hij kende mijn vrienden, mijn omgeving, mijn huis, mijn familie, mijn werk, alles. En ik wist helemaal niets. Behalve natuurlijk dat Colombia in het noorden van Zuid-Amerika ligt, hij in de hoofdstad Bogotá woont, werkt als anesthesioloog in opleiding en met iedereen ineens Spaans spreekt in plaats van Nederlands.

Gelukkig gingen de 5 maanden redelijk snel voorbij en konden we elkaar in juni 2014 eindelijk weer stevig in de armen sluiten. Voor 6 hele weken! Ik wende snel na de lichte cultuurshock en genoot met volle teugen van onze tijd samen, de cultuur, het mooie land en van het vrijwilligerswerk wat ik deed op een universiteit. Als wetenschappelijk onderzoeker werkte ik aan een onderzoeksproject en heb in die korte tijd al veel geleerd over het Colombiaanse leven en de werkmentaliteit hier.

In augustus vloog ik weer terug naar Nederland en wist ik eigenlijk al bijna zeker dat ik hier wel naartoe wil verhuizen. Om (a) helemaal zeker te zijn, en (b) niet weer 5 maanden zonder elkaar te hoeven zijn, vloog ik in oktober weer heen en weer. Dit keer voelde alles anders. Ik nam alvast spullen mee om daar te laten, we regelden een visum en een id-kaart en na 3 weken ging ik met alleen eten en souvenirs weer terug naar Nederland.

De laatste 2 maanden in Nederland bestonden uit dingen afronden en voorbereiden voor het moment van emigreren. Nog even en dan ga ik de grote stap wagen!