Elke keer weer diezelfde vraag: waarom vertrek je op 31 december? Heb je daar wel over nagedacht? Ja, daar heb ik heel goed over nagedacht: (1) Het is toch een mooi symbolisch moment voor een nieuwe start?, (2) mijn werk eindigt op deze datum, dus ik kan weg, en (3) heel simpel, lage vliegprijzen op 31 december.
Het moment van vertrek op 31 december kwam steeds dichterbij. Beseffen dat ik echt weg ging deed ik heel lang niet. Pas de laatste twee weken van december begon het tot me door te dringen. Ondertussen had ik leuke uitjes met vrienden en werd er een afscheidsfeest georganiseerd. En nog steeds had ik niet heel veel zenuwen of slapeloze nachten. Ik twijfelde wel eens over of dit wel de juiste keuze is. Ik bedoel, we hebben het hier over emigreren naar Colombia. Kan ik daar wel aarden? En zal het goed gaan met onze relatie? Dat soort dingen weet je natuurlijk nooit van tevoren. Dus wat kan ik doen? In Nederland blijven en mijn relatie beëindigen? Ook dan weet ik niet wat het leven gaat brengen. Gewoon doen dus! Voor alles wat er gebeuren zal is wel weer een oplossing te bedenken. Uiteindelijk weet je pas of iets werkt als je het hebt geprobeerd. Een ding is zeker: of het nu wel of niet goed gaat, ik zal er een ervaring voor het leven bij hebben. In Nederland gaat een deur dicht, maar in Colombia gaat een deur weer open.
En toen stond ik ineens op Schiphol met mijn 2 koffers. Klaar voor vertrek. Het moment van afscheid nemen was aangebroken. Elke keer het afscheid van een vriendin was al moeilijk, maar je ouders en broertje is een heel ander verhaal. Opeens slopen allerlei gedachten en mogelijke doemscenario’s in mijn hoofd. Ik wilde helemaal geen afscheid nemen van mijn familie. Ik wist opeens niet meer of dit wel de juiste keus was. Ik vroeg me af waar ik eigenlijk dacht mee bezig te zijn. Ik ga niet eventjes op reis: we hebben het over emigreren. Geen inwoner meer zijn van Nederland. Het land waar ik ben opgegroeid. Waar ik alle herinneringen heb. Het land van mijn familie en vrienden. Het land waar ik me zo veilig voel. Het land waar ik nu niet meer zomaar voor maanden naar terug kan keren.
En daar sta je dan, met al deze gedachten en gevoelens. Bij de gate. Een groot drama vond ik het. Het beeld van mijn zeer verdrietige ouders en broertje die ik na heel veel knuffelen heb achtergelaten en ik nu alleen nog maar vanachter glas kan bekijken. Dat beeld wat steeds kleiner wordt en opeens weg is als ik door de poortjes loop. Er is nu geen weg meer terug: ik vertrek naar Colombia.
Maar ik was er nog niet. Ik dacht van tevoren dat het na de douane makkelijker zou zijn. Dan ben ik alleen en kan ik niets meer doen behalve wachten. Maar dat was nu net het punt. Ik had steun nodig, wilde met mijn ouders bellen. Aan de andere kant wilde ik Jimmy weer zien. Maar dat kon nog niet. Ik had nog zeker een reis van 14 uur voor de boeg. Veertien uur om na te denken, te piekeren, niet te slapen en te hopen dat alles goed komt. Ik voelde me een beetje neerslachtig in dat vliegtuig, letterlijk tussen twee werelden. Ik heb het gevoel dat ik nergens meer hoor. Ik weet opeens helemaal niets meer over de toekomst.
Totdat ik eindelijk doodop land op de voor mij al bekende internationale luchthaven van Bogotá. Het voelt fijn en raar te gelijk dat ik al precies weet waar ik heen moet lopen en wat te doen. Ondertussen nemen de zenuwen toe. In Nederland is het al 1 januari, hier nog niet. Ik zie Jimmy dus nog voor de jaarwisseling! Nog heel even wachten. Er staan lange rijen. Mijn depressieve gevoelens beginnen plaats te maken voor positieve spanning. Eindelijk ben ik aan de beurt en krijg ik een stempel in mijn paspoort. Mijn bagage gaat snel en ik zie Jimmy al staan achter het bekende glas. Nog heel even. Het zweet breekt me spontaan uit. Wat een spanning! En dan, zomaar ineens, staat Jimmy daar. We rennen naar elkaar toe als in de film. Hij na weken lang uitkijken naar mijn komst en ik na weken lang afscheid nemen van familie, vrienden en Nederland.
En dan opeens, in die paar seconden, komen we weer samen. Dolgelukkig in elkaars armen. Ik voel dat het goed is. Eindelijk, ik ben weer thuis.
8 reacties
Wauw wat een verhaal! Ik vind het super stoer van je! Ik zou het denk ik niet kunnen, daarvoor ben ik een te erge huismus. Maar ik kan me goed voorstellen dat je deze keuze voor je geliefde wou maken. Chris is ook verhuisd voor mij, maar dit is dan 2 uur reizen. Van het Noorden naar het Oosten, toch wel een stukje dichterbij hihi
Dankjewel! 🙂 Ik dacht ook dat ik het niet kon, maar ik rolde er vanzelf in. Ik ben ook een huismus, maar nu lekker hier hahaha. En ja binnen NL is wat dichterbij, maar ook dan kun je cultuurverschillen tegenkomen 😀
geweldig verhaal Sabine, ja dat afscheid hè ik zit al met tranen in mijn ogen het te lezen.
ja dat val niet mee afscheid van dierbaren nemen.
Dankjewel Dicky, wat lief. Ik moet dit zelf ook niet al te vaak teruglezen moet ik eerlijk zeggen. Terugdenken aan dat moment maakt me nog steeds erg emotioneel.
Wat super heftig lijkt me! Ik durf nog niet hoor XD
Ja was echt moeilijk, maar ik heb er ook veel voor teruggekregen en dat zal jij ook hebben! x
Hee Sabine! Door jouw reactie op mijn blog werd ik nieuwsgierig 🙂 Mooi avontuur ben je aangegaan, en wat heb je dit hier mooi beschreven. Ik herken het wel. Moet wel zeggen dat Bogota wel een andere stek is dan Pennsylvania, qua culture shock heb ik het maar makkelijk! Ik ga je volgen, fijn dat ik je heb ontdekt!
Wat leuk dat je ook hier bent komen kijken! Ik moet zeggen dat ik echt vrij weinig weet over de USA. Ben er nooit geweest. Daarom ook leuk om een Nederlander daar te volgen 😀 Ik denk dat Amerika ook wel echt een heel andere cultuur heeft. Ik ga binnenkort even wat bijlezen bij jou! Tot blogs!