De laatste tijd zijn Jimmy en ik steeds meer aan het nadenken over onze toekomst. Willen we in Colombia blijven wonen? Wat wil Jimmy met zijn werk? Hoe kunnen we zijn kwaliteit van leven verbeteren? Waar zien we onszelf oud worden? Wat als het mis gaat met de Colombiaanse politiek? En nog veel meer. Het houdt ons erg bezig de laatste tijd en ik had behoefte het van me af te schrijven en met jou te delen. Dit hoort immers ook bij het leven in Colombia. Lees hier hoe het is om als medisch specialist te werken in Colombia, hoe ons leven samen er eigenlijk uitziet en hoe dit onze toekomstplannen beïnvloedt. Deze tekst is door Jimmy gelezen en goedgekeurd voor publicatie.
Het leven van een Colombiaanse anesthesioloog en zijn vrouw
Het is voor iemand buiten Colombia, en zelfs voor niet-artsen in Colombia, nauwelijks voor te stellen en te begrijpen hoe het is om hier te wonen en te werken als medisch specialist. Natuurlijk is ons leventje hartstikke goed: we genieten samen enorm, Jimmy verdient genoeg om met z’n tweeën te leven en leuke dingen te doen, we wonen fantastisch mooi, maken toffe reizen en we doen ons werk met veel passie en plezier. Er is alleen één maar. Want hoewel Jimmy enorm geniet van zijn werk en écht houdt van anesthesie en mensen beter maken, is het leven niet zoals de meesten het kennen.
Hoe ziet ons leven er dan uit?
- Ik ging voor dit artikel even in de agenda de uren uitrekenen die Jimmy werkt en daar schrok ik best van. Ik heb het zelfs twee keer berekend omdat ik het niet geloofde: Jimmy werkt elke week 108 uur.
- Het werk als anesthesioloog is niet makkelijk, dit vergt veel concentratie, snel kunnen handelen en nog meer verantwoordelijkheid. Het gaat immers om leven en dood. De verhouding tussen werkdruk, enorme verantwoordelijkheid en verdiensten is helaas best scheef in Colombia.
- Jimmy is door al die uren werk bijna nooit thuis. De bedoeling na zijn afstuderen was dat het makkelijker zou worden, maar met de druk die hij voelt om een baan te hebben en ook nog in 4 ziekenhuizen werkt, is dat niet het geval.
- Omdat we naar het platteland zijn verhuisd kan hij soms niet thuiskomen terwijl hij wel bijvoorbeeld de nacht vrij is. Dit omdat hij zo moe is dat hij dan niet meer wil en kan rijden naar huis en dus in het appartement in Bogotá verblijft.
- Dit resulteert erin dat we elkaar zo’n 1 a 2 keer per week zien. Vaak alleen laat in de avond. Dan komt hij thuis om 11 uur ’s avonds en is hij om 4 uur in de ochtend de deur weer uit.
- We proberen zoveel mogelijk af te spreken. Ik ga bijvoorbeeld naar Bogotá om tijdens een dienst met hem te lunchen. Of we spreken tussen twee diensten door ergens af in het midden om samen met de hond te lopen. En als hij wel een keer een dag vrij is (meestal 2 a 3 dagen/middagen per maand) gaan we iets leuks doen samen.
- Ook vakantie opnemen is voor hem moeilijk. Hij werkt in 4 ziekenhuizen en een paar dagen weg betekent dan ook dat hij dat bij 4 instellingen moet regelen. Hij kan niet zomaar vrij krijgen, dus moet hij zelf vervanging regelen. Die hij ook zelf moet betalen. Vakantie nemen kost hem dus enorm veel geld, stress en gedoe. Af en toe gaan we een weekendje weg, maar voor Jimmy is dat regelen één grote ellende. We hopen in februari naar Europa te gaan, als hij na een jaar werken ten minste twee weken vakantie mag opnemen.
- Ik ben ondertussen altijd alleen thuis en woon dus meer alleen dan met mijn man. Gelukkig heb ik ook veel werk en een hond die me gezelschap houdt.
Begrijp me niet verkeerd: we klagen allebei helemaal niet. Dit is puur een weergave van hoe het is. We hebben namelijk een heel goed en gelukkig leven. Dat ons leven er zo uitziet, dat ik altijd alleen eet en dat we nooit zomaar een dagje of langer weg kunnen heb ik allang geaccepteerd. Natuurlijk is het soms moeilijk en we missen elkaar vaak, maar we genieten ook extra veel als we samen zijn en tijd hebben voor elkaar. Ik sta volledig achter mijn man en het leven dat hij wil leiden, de carrière die hij wil hebben, en steun hem waar mogelijk.
De mogelijkheden voor een Colombiaanse arts
Jimmy is echter een ambitieus persoon. Hij is 31 en heeft zo’n 13 jaar gestudeerd om te komen waar hij nu is. Ondanks dat hij al vloeiend Spaans, Engels en Nederlands spreekt zou hij zelfs een vierde taal willen leren. En hier blijft het niet bij, want hij wil meer. Hij is zo gepassioneerd over zijn werk en wil ook nog een fellow Intensive Care en Pijn- en Pijnbestrijding doen. Meer leren en meer zijn kennis inzetten en verspreiden. Voor de wetenschap, voor ziekenhuizen en voor de mensen die zorg nodig hebben. Hij geeft ook onderwijs aan anesthesiologen to-be en ook dat vindt hij fantastisch.
Heel leuk natuurlijk, maar Colombia is een moeilijk land voor mensen die zo ambitieus zijn, onder andere omdat de mogelijkheden beperkt zijn en de groei in het land ver te zoeken is. Daarnaast is de werkcultuur zo zwaar dat het bijna niet te combineren is met een normaal leven. Als anesthesioloog die veel werkt is het leven hier hartstikke goed, maar al die stress die erbij komt door regeltjes maakt het lastig. Contracten regelen, nooit weten of je kunt blijven bij een baan, in meerdere ziekenhuizen moeten werken omdat er in één niet genoeg werk is, 36 of zelfs 42 uur achter elkaar dienst hebben, tussen die diensten van de ene naar de andere kant van de stad reizen, zelf vervanging regelen als je vrij wilt. En dat is nog maar een korte opsomming.
Jimmy wil dus graag Colombia uit om zijn carrière ergens voort te zetten waar er meer ruimte is voor groei, gecombineerd met een betere kwaliteit van leven. Waar hij gewoon thuis kan komen, een paar dagen per week vrij heeft en waar hij de zorg kan verbeteren in plaats van stilstand ervaren. Daarnaast willen we liever oud worden in een wat stabieler land dan Colombia.
Ik wil niet graag terug naar Nederland, maar samen nog een keer emigreren om een nieuw leven op te bouwen in een ander land zie ik wel zitten. Dan zou je zeggen: pak je koffers en vertrek. Maar helaas, dit gaat niet zo makkelijk.
De ellende die een arts moet doorstaan om te werken in het buitenland
De afgelopen tijd hebben we uitgezocht hoe en waar Jimmy als anesthesioloog zou kunnen werken. En dat blijkt nog een hele toestand. Het makkelijkste is waarschijnlijk Argentinië, maar wegens de economische crisis is dat nu ook niet een goed idee. Jimmy belde met een Colombiaanse anesthesioloog in Canada en zocht ook van alles uit voor Europa en de VS en dit is de conclusie:
- Als buitenlandse arts is het wellicht het makkelijkste om naar Canada te gaan. Mogelijk Nederland ook, al zal deze procedure ook jaren duren. De VS is ook een optie, maar daar aan het werk gaan is nog lastiger. De Nederlandse Antillen schijnt ook te kunnen als Zuid-Amerikaanse arts zonder te veel poespas, maar dan moet je daar wel willen wonen en werken.
- Om als buitenlandse arts (dat geldt dus ook voor bijvoorbeeld Nederlandse artsen die naar de VS willen) aan het werk te gaan, moet eerst je geneeskundediploma worden erkend. Dit is een proces van ongeveer 3 jaar. Dat is te doen, maar helaas zit er een addertje onder het gras: in veel landen kan een artsendiploma alleen worden erkend als het diploma is behaald aan een universiteit die aan de eisen voldoet en op een internationale lijst van erkende universiteiten staat vermeld. En je raadt het al: de universiteit waar Jimmy geneeskunde studeerde staat niet op die lijst. De universiteit waar hij zijn opleiding tot anesthesioloog heeft behaald wel, maar dat geldt niet.
- Mocht de kleine kans zich voordoen dat ze in een ander land toch zeggen dat de universiteit goed is en zijn diploma toch erkend kan worden, dan komt het volgende struikelblok.
- Na 3 jaar erkenning van zijn diploma geneeskunde is hij dan niet meteen ook anesthesioloog in dat andere land. Sterker nog: er bestaat niet zoiets als je anesthesiologen-titel erkennen. Oplossing: hij moet in dat betreffende land opnieuw zijn hele opleiding tot anesthesioloog doen.
- Even voor het overzicht: in bijvoorbeeld Canada zou dat betekenen dat hij dus eerst 3 jaar zijn diploma moet laten erkennen, dan zich kandidaat stellen voor een residentie anesthesiologie en dan hopen dat hij toegelaten wordt (overal zijn deze plekken namelijk zeer beperkt en buitenlanders hebben nóg minder kans tot toelating). Dan is het nog 5 a 6 jaar opnieuw studeren voordat hij weer aan het werk kan als anesthesioloog. Hij heeft net meer dan 10 jaar gestuurd en dan zouden er dus weer 10 jaar bijkomen om precies hetzelfde te doen, alleen in een ander land. Mocht zijn diploma niet erkend kunnen worden, dan is de enige optie opnieuw geneeskunde te studeren in dat land, een opleiding die 6 jaar duurt. En er is altijd het risico dat hij na die 3 of 6 jaar niet in de opleiding anesthesie komt en wat dan?
- Zeker in landen als Canada en de VS is de opleiding en het diploma erkennen ook nog eens zeer kostbaar en voordat dat kan moeten we dus eerst tientallen duizenden euro’s hebben. En die hebben we nu niet.
- Dit alles geldt ook voor onder andere de VS, voor Europa en voor Australië.
Kortom: als anesthesioloog kan hij geen kant op.
Wat nu? Een onmogelijke keuze.
We willen op een bepaald moment Colombia uit, maar waar gaan we heen en wat gaan we dan doen? Voor Jimmy is dit een onmogelijke keuze: of hij kiest ervoor opnieuw 10 jaar en duizenden euro’s te besteden aan een opleiding die hij al heeft gedaan, of hij hangt zijn carrière als anesthesioloog, zijn grote passie, aan de wilgen en gaat werken in het onderzoek, bij een farmaceut of in het management. Of kiezen we er uiteindelijk toch voor het te gaan proberen in Nederland, ook al willen we daar eigenlijk niet wonen.
Omdat Jimmy net een halfjaar als anesthesioloog werkt wil hij eerst meer ervaring opdoen en genieten van zijn werk voordat hij zijn hele leven om gaat gooien. Maar ik vermoed dat als er een mooie aanbieding uit de VS komt voor een goede baan in bijvoorbeeld het onderzoek, dat hij die wel wil aannemen. Daarnaast speelt ook de Colombiaanse politiek een rol. Op zondag 17 juni vindt de tweede ronde van de presidentsverkiezingen plaats en het wordt behoorlijk spannend. Rooskleurig ziet het er niet uit. Als Petro wint en er komt een grote economische crisis dan willen we niet hier blijven, maar als Duque wint en er komt oorlog met guerrilla’s ook niet. Het wordt dus afwachten wat er gaat gebeuren in het land. Hopelijk verslechterd het zo mooi opgebouwde Colombia niet.
Het liefste zouden we de komende jaren in Colombia willen blijven. Maar als hij nog als anesthesioloog wil werken op een ander continent dan Zuid- of Midden-Amerika dan kan hij daar niet al te lang mee wachten. Een optie is dat hij extra gaat genieten van zijn werk in Colombia en over een jaar of 10 een carrièreswitch maakt.
Wat we gaan doen? Geen idee. Het is echt een onmogelijke keuze. En ik wil Jimmy op geen enkele manier opleggen om zijn carrière, zijn passie, op te geven. Het lijkt me namelijk verschrikkelijk als je je werk, waar je zo van houdt, niet meer kunt uitoefenen. Voor nu blijven we waar we zijn, wachten we af wat er met het mooie Colombia gaat gebeuren en als er zich opeens een mooie kans voordoet in het buitenland gaan we daar misschien wel voor. In ieder geval gaan we samen het avontuur aan en een toekomst tegemoet!
Jimmy doet regelmatig vrijwilligerswerk bij Operation Smile: hier worden arme kindjes met een hazenlip geopereerd en hij doet dan de anesthesie
Ik ben supertrots op wat mijn lieve Jimmy bereikt heeft. Uit een best arm gezin zichzelf omhoog werken en er alles aan doen om zijn dromen waar te maken. Ook al betekent dat dat de wereld niet meer aan zijn voeten ligt. Wat de toekomst brengt weten we niet, maar uiteindelijk komt er altijd een mooie oplossing en een nieuwe uitdaging die we samen aangaan!
Extra noot: dit artikel gaat over onze situatie, onze plannen en onze gedachten. We zijn ons er van bewust dat er mensen zijn die überhaupt niet het land uit kunnen, dat het werk als medisch specialist in veel andere landen ook heel slecht geregeld is én dat je als medisch specialist in Colombia een hartstikke goed leven hebt. Je bent op mijn blog over reizen, wonen en werken in Colombia en ik vertel dus ook over mijn leven in dit prachtige land met mijn Colombiaanse man, waar ik je simpelweg graag wil laten zien wat er nog meer bij dat leven komt kijken en waar we tegenaan lopen.
61 reacties
Bogota is een geweldige stad om te wonen. Wij wonen (Nederlander en Colombiaan) al bijna 15 jaar met heel veel plezier in de wijk Chico. Bogota is politiek stabiel, veilig en vrij! De bijna 10 miljoen Bogotanen hebben een vrouwelijke burgemeester Claudia getrouwd met een vrouw. Mijn man en ik ondervinden als gays ook geen enkel probleem in deze vrije en open LHBTQIA+ stad. Amsterdam kan er iets van leren….Bogota is ook gay-capital van zuid-Amerika. Gays, transgenders, etc. trekken vanuit meerdere landen massaal naar deze stad omdat ze een normale plek in de samenleving krijgen en niet als prostituee (transgenders) aan de slag moeten zoals in veel andere landen hier. Afgelopen jaren zijn 3 miljoen Venezolanen naar Colombia gevlucht. Daarvan hebben 2 miljoen een plek in de samenleving kunnen vinden, met 1 miljoen gaat het minder goed. Nederland zou er iets van kunnen leren……De armoede daalt heel snel, het minimum loon stijgt jaarlijks fors….helaas heeft covid op deze enorme vooruitgang tijdelijk een rem gezet. Gelukkig gaat de economie dit jaar weer met 10% groeien is de verwachting. Colombia is de oudste democratie van zuid-Amerika, heeft nauwelijks dictatuur gehad, functioneert ook als democratie. Het had gekund dat Petri had gewonnen (of zal winnen want doet dit jaar weer mee), maar als hij corrupt wordt zal hij zeker worden weggeschopt, net als toen hij burgemeester van Bogota was. Uribe wilde voor lange tijd macht naar zich toetrekken, 2 regeerperioden vond hij niet genoeg, het land had hem nodig vond hij, net Poetin, maar ook dat is niet gelukt door een functionerende democratie. Colombia blijft samen met Indonesië door de indrukwekkende geologie wel het meest complexe land ter wereld om te besturen en controleren. Gelukkig ben ik als medisch specialist wel in de buurt van mijn werkplekken blijven wonen. Woon-werkverkeer is rampzalig in deze wereldstad. Iedere medisch specialist (ook in Nederland) maakt in het begin van zijn carrière heel veel werkuren. Pas later komt er meer vrije tijd en worden diensten meer op afstand gedaan (thuis, raadpleging door jongere collega bij complexe zaken). Is in Nederland niet anders. Medisch specialisten kiezen later in hun carrière voor deels particulier werken in privé-praktijk en 1-2 dagen in publieke sector (is in Bogota verplicht). Dan kun je gemakkelijk 4 weken per jaar zeg naar Europa. De zorg en opleidingen zijn van zeer hoog niveau. Veel universiteiten en ziekenhuizen behoren bij de wereldtop. Ik heb alle subspecialisatie in mijn vakgebied op hoog niveau kunnen doen. Even op een ander continent gaan werken als medisch-specialist zit er idd niet in. Ook ik heb als Europeaan behoorlijk moeten buffelen in het begin in Colombia. veel onder supervisie moeten werken. Vooral verzekeringstechnische kwestie. Antillen en rest Caribisch gebied……patienten vliegen massaal naar Bogota (ochtends heen, avonds of dag later weer terug) omdat de zorg in Caribisch gebied (ook Antillen) bedroevend laag is. En ja, alles en iedereen is hier om 5 uur ochtends al actief. In beweging zijn, adrenaline, werken, vooruitgang…..het bruist hier Dus tja, dilemma of luxe probleem? Volgens mij is er niet zoveel mis met Colombia. Misschien je leven iets anders organiseren? Dan leef je als god in Colombia!
Dankjewel voor je reactie Bob. Is een oud artikel, heel wat veranderd inmiddels 😉 Jimmy en ik zijn gescheiden en heb ruim 4 jaar in Sopó gewoond. Inmiddels weer (even?) terug in Bogotá. Heb tegenwoordig ook mijn eigen bedrijf in Colombia en werk vanuit huis. Veel fijner voor mij. Ben het met het meeste eens. Sowieso is Colombia een fantastisch land om te wonen. Iedereen heeft echter andere wensen, toekomst ideeën en voorkeuren, is heel persoonlijk.
Waauw wat heb jij een super blog!!!! Dank u voor de gratis sessie, ik heb er veel aan gehad, heb ondertussen al wat opgeruimd op mijn blog. Maar ik denk dat een blog constant veranderd, dus blijven groeien.
Ik lees hier iets over je man, dat zijn droom is om mensen te helpen met pijn en/of pijnbestrijding. Ik ben hier super in geinteresseerd.
Ik ben namelijk zelf pijnpatiënt. Na een ziekte belant in rolstoel voor 2,5 jaar, ik ben nu nog aan het revalideren na 5 jaar, voordien energetisch therapeute. Ik doe nu 2 maal in de week hydrotherapie, waardoor ik veel spierkrampen heb. Ik kan terug stappen, fietsen, ik sta positief in het leven, wil gaan reizen……Ik heb zenuwpijnen, ik ben sinds 10 dagen gestopt met morfine, maar het is moeilijk, neem CBD olie bij. Ik weet niet of ik het op deze manier kan volhouden.Ik wil gewoon van die morfine vanaf, dit bezoedelt je geest!
Lieve groetjes
Ria
hoi Sabine, wat een verhaal en wat een situatie meer dan 100 uur werken… HOE dan en als anesthesioloog moet je ook nog alert zijn etc. Niet te doen eigenlijk, zou ik denken maar ja, wat moet je he? Enne dan in andere landen werken wat ook lastig is (persoonlijk zou ik never in de VS willen wonen en werken, gezien de gek die daar nu president is sws niet….). Ik schrik ervan hoe dit gaat in Colombia. Maar je klinkt op zich positief en ik vond het mooi om te lezen (ik wilde verder met onze reis en keek op je site, maar ja, toen ging ik dit lezen…. 😉 ). Nederland: ik snap ook dat je daar niet heen wilt en Jimmy hier werken>> kan wrs ook niet zomaar met zijn papieren. Hoeveel verhalen hoor je hier niet (maar dan gaat t om vluchtelingen) die ooit arts waren in het land van herkomst en nu als baantje in, ik noem maar een zijstraat, in een fabriek mogen werken….. Snap dat jullie situatie anders is hoor, maar toch… ter vergelijk. Je verhaal komt uit vorig jaar en vlgs mij is jullie situatie daar nu wel wat verbeterd als ik het zo lees en jullie zijn lekker in Peru, wat fijn dat dit iig wel kan. En jij ook je mooie website hebt. Zelfs vanuit Peru nog verhalen maakt dat is heel mooi. Enne, misschien als soort van hart onder de riem: hier in Nederland is de situatie van armere mensen echt niet fijn. Erg dat het nog steeds zo moet zijn dat mensen moeten eten van de voedselbank, dat we hier wederom een rechtse regering hebben die de rijkeren laat cashen waar het kan en het verschil tussen arm en rijk voor mijn gevoel ook dramatisch is. Dit de komende jaren niet gaat verbeteren tenzij eindelijk de mensen zich eens gaat realiseren dat ze niet meer op de VVD, Pvv of die knettergekke Thierry Baudet (teiltje graag) gaan stemmen…. Op de 1 of andere manier lukt dit maar niet. Ik kan daar met de pet niet bij. Maar we mogen blij zijn dat we het “zo goed” hebben, zegt men dan. (ja, ok er is veel geregeld, maar lang niet voor iedereen) ik kan er ZO niet tegen. Ik benijd jullie gezien je situatie, ook echt niet. Het is voor ons moeilijk te begrijpen: 100 uur per week werken my god. Ik klaag al met mn 28 uur en nu ben ik maar ‘gewoon’ doktersassistente (verdien je ook het zout in de pap niet mee) en Peter offset drukker…. Maar we zijn gelukkig en zien elkaar zoveel meer dan jullie. Hebben ook lieve vriendinnen en vrienden om ons heen waar ik heel erg blij mee ben, die me bijstonden de afgelopen 4,5 jaren toen ik ongelooflijk druk ben geweest met mn ouders, naast mn werk (veel te veel) , maar het kon echt niet anders. Ze zijn beide vorig jaar overleden; 92 en 90 jaar oud, dat is een mooie leeftijd maar zo wil je niet oud worden, ik iig niet, dus daar hoop ik ooit wat voor te kunnen regelen, serieus! Ik heb er nog last want 4,5 jaar zoveel druk etc zorg gesprekken etc en dan woon je in Nederland he, Ouderenzorg: zo slecht geregeld momenteel en personeel met te weinig kennis in het verzorgingshuis waar mijn demente moeder verbleef en mijn vader in het zelfde gebouw woonde gelukkig, in appartement>> kon in 2014 nog: vergeet het nu maar. Ik zal er niet over uitweiden verder, maar hoe vaak ik verbaasd, boos, woest ben geweest daardoor wil je niet weten); met onze dochter zijn we blij, die heerlijk aan het reizen is wat we super vinden voor haar en hoort ook bij haar; zoon die afgestudeerd is bijna als Civiel Technicus en waarschijnlijk al een baan heeft ook! Daar zijn we blij mee! Ik houd van mijn werk; ik vind het ondanks veel druk nog altijd zo fijn om met mensen te werken en Peter na een aantal keren werkloos door faillissementen van bedrijven toch nu weer aan het werk is al 2jaar, nu maar hopen dat dat zo blijft tot onze pensioenen… ha ik word dit jaar 60; Peter is al 60 dus we mogen nog ffekes. En we maken supermooie reizen de laatste jaren, wat ik ook echt nodig had gezien alle zorg, gesprekken en mezelf met al meer dan 2 jaar jeuk (en dan erge) en een huid die er niet meer uitziet…… Van onze mooie reizen en alles hierboven, daar word ik gelukkig van. En ook jullie zijn gelukkig, daar ben ik ook blij om hoor. Maar ik wilde toch even een vergelijk mbt jullie situatie en die van ons in Nederland laten zien (ook niet altijd even makkelijk. Ik wens jullie heel veel geluk toe, minder werken, elkaar meer zien, wie weet zien we elkaar in Sopo… maar dat is even afhankelijk van hoe en wat in Bogota. Liefs, Hanneke
Hoi Hanneke, dankjewel voor je uitgebreide reactie. Uiteindelijk is er in elk land wel wat mis, nergens is het perfect. Ik heb zelf in de zorg gewerkt in NL en weet dat het vaak ook helemaal niet goed is. Maar voor medici zelf is het wel veel beter dan hier. Overigens werkt hij inmiddels wat minder, maar de werkomstandigheden blijven soms lastig. Scheiding tussen arm en rijk is in NL wel echt veel minder dan hier, maar het verschil bestaat natuurlijk wel. Tenminste zijn daar voedselbanken. Wij zijn heel gelukkig in Colombia iig! Hoop je te zien hier!
Lees dit nu pas via je laatste blogpost, en hallelujah wat een situatie Sabine :s Wat een uren stopt jouw Jimmy in zijn werk, en wat een inderdaad onmogelijke keuzes… En dan ook nog wat vrijwilligerswerk ernaast; super lieve foto daarbij 🙂 Heel spannend wat er gaat gebeuren met de mogelijkheid waar je het in je nieuwe update over hebt! Ik duim voor een geweldige oplossing die voor jullie allebei werkt! Xx
Dankjewel, lief! Hij heeft inmiddels een nieuwe baan aangeboden gekregen me vaste uren, dus ik hoop stiekem dat hij nu ietsje minder uren gaat werken. Al gaan er 24 uur per week af ben ik al blij haha. We zijn ook hard bezig met en nieuw avontuur inderdaad, maar daar gaat wat tijd (een paar jaar) inzitten. Houd je op de hoogte 😉
Bah wat een lastige situatie… meer dan 100 uur per week werken lijkt me niet gezond! Ik ben benieuwd naar hetgeen jullie in de toekomst gaan doen. Veel geluk.
Nee is het ook niet… Ik ben ook heel benieuwd! 😀
Wat heb je dit goed verwoord Sabine. Het komt absoluut niet klagerig over. Ik snap de spagaat. Heel veel sterkte bij het maken van een keuze.
Dankjewel Yvonne! x
Wauw, wat een verhaal! Lastige situatie, maar er komt vast iets moois op jullie pad!
Dankjewel, zeker weten! x
Ongelooflijk. Ik hoor het meer hier on Canada. Er is een tekort aan artsen. Zou je denken dat het niet zo moeilijk zou zijn.
Bewonder jullie. Geniet van het samen zijn!
Er komt vast een oplossing.
Groet!
Wilma
Dankjewel Wilma! Ja klopt, Canada heeft ook een tekort, maar helaas maakt dat het niet makkelijker. De regels zijn bizar streng in de wereld… Komt zeker een keer goed! Liefs!
Wat een lastig dilemma zal dit zijn! En helaas kan niemand jullie adviseren ( lijkt mij) maar is het echt een beslissing die van jullie beide afkomstig zal moeten zijn. Hopelijk vinden jullie snel een passende oplossing want de huidige situatie lijkt mij inderdaad ook niks. Succes!
Dankjewel! Ja heel lastig. We hebben inmiddels wat contacten maar het is de vraag of dat wat gaat opleveren. We blijven proberen!
Allereerst bedankt voor het delen van dit bijzondere verhaal! Het is wat dat betreft wel een eye-opener om in te zien dat veel dingen in Nederland dan toch nog niet zo slecht zijn geregeld. Ik bedoel, 108 uren… dat is toch niet meer menselijk? Maar blijkbaar is dat redelijk normaal in Colombia. Ik bewonder Jimmy dan ook enorm, dat hij ten eerste een studie van 13 jaar heeft volbracht om zijn passie te kunnen uitoefenen en dat hij ook nog weer verder wil om zodoende samen nog een mooier en rijker leven te krijgen. Ik begrijp aan de andere kant ook heel goed hoe lastig het voor jou is, de vele uren die je alleen bent, ver weg van familie en vrienden. Volgens mij ben je een vrij nuchtere meid die ook sterk in haar schoenen staat maar het zal vast niet altijd even gemakkelijk zijn. Probeer er dan ook zoveel mogelijk van te genieten als jullie even samen kunnen zijn!
Dankjewel Wanda voor je lieve reactie! Ik vind 108 uur ook niet menselijk, echt veel te veel. Ik houd ook echt hoop dat we iets anders gaan vinden waar we een normaler leven kunnen leiden. Hoewel ik er aan gewend ben kan het wel veel beter 🙂
Jeetje, 108 uren per week werken is veel! En dan nog wil Jimmy meer kennis opdoen en betekenen voor anderen. Wat een mooie instelling! Maar lastig joh, dat het zo moeilijk is om ergens anders te gaan werken. Klinkt best wel als een onmogelijke situatie. Ik hoop dat er een mooie uitdaging op Jimmy’s pad komt waar hij gelukkig van wordt. Het zou fijn zijn dat jullie elkaar dan ook wat vaker kunnen zien. Veel sterkte! X
Dankjewel lieve Marcella! Dat hoop ik ook, vind 108 uur ook veel te veel. Bizar eigenlijk gewoon. Het is inderdaad een beetje onmogelijk, al zijn er wel kansen op de Antillen, maar daar wil ik eigenlijk niet wonen. We hebben nu een contact ergens anders en hoop dat dat ergens op uitdraait.
Jeetje wat lastig!!! 108 uur is wel echt bizar.. Ik ben echt super benieuwd waar jullie uiteindelijk zullen eindigen.
Keep us up to date 🙂
Leuk trouwens om dit soort persoonlijke artikelen te lezen <3
Liefs, Florentine
Dankjewel! 😀 Ik houd jullie zeker op de hoogte van ontwikkelingen 😀
Ach jee Sabine, wat een verhaal.. ik lees het en ik weet dat je het daarom niet schrijft, maar ik vind het echt sneu voor jullie dat hij zo hard en veel moet werken, jullie elkaar zo weinig zien en je voor je gevoel haast geen kant op kan samen. In elk geval niet de kant die je zou willen. Misschien is het ’t beste een functie in onderzoek oid aan te nemen die hij liever nu niet wil, maar wel de mogelijkheid biedt om verder te komen. En vanuit die nieuwe positie te kijken of hij zijn doel kan bereiken?! En is het ook een optie dat hij ipv in 4 ziekenhuizen er nog in 2 werkt, of is dat financieel niet haalbaar? Dan zouden jullie iig meer tijd samen hebben. Wat jullie ook kiezen: veel succes, ik duim dat het goed komt!
Dankjewel Yvonne! Mogelijk dat dat in de toekomst ook gaat gebeuren, dat hij kiest voor onderzoek, maar eerst gaan we proberen het anders te regelen. Zou zo zonde zijn en voor hem is zijn werk zijn alles. Ik hoop ook dat hij een keer over gaat naar 2 ziekenhuizen ipv 4, maar voor hem is het allemaal niet zo makkelijk om het zo te doen. Hij denkt anders daarover. Colombiaanse mentaliteit denk ik 🙂 Ik hoop dat het een keer gaat lukken om weg te gaan, dat zou voor ons beiden veel fijner zijn.
Och dat lijkt me inderdaad lastig.. Maar wat de beslissing ook wordt, het had dan vast zo moeten zijn en op jullie pad moeten komen.
<3
Dankjewel Saskia, mooi! x
Heftig he Sabine, zeker als je het zo op een rijtje zet. Ik hoop van harte met jullie mee dat alle doemscenarios van winst zowel in geval van Petro als van Duque niet zo zwart worden als ze worden afgeschilderd. Enne… altijd welkom….un abrazo para los dos!
Dankjewel lieve Esther! xx
Wat een heftig verhaal. Uit je blogs wist ik wel dat Jimmy veel en hard werkte, maar ik wist niet dat je zoveel alleen was. Logisch dat jullie je leven dan graag wat anders zouden inrichten. En wat een onmogelijke keuzes komen daarbij kijken…Ik vind dat je heel genuanceerd en positief tegen deze dilemma’s aankijkt, knap hoe jullie hiermee omgaan. Ik hoop dat jullie tot een goede oplossing komen die voor jullie allebei werkt. Sterkte!
Dankjewel Karlijn! Ik hoop echt dat er een oplossing komt, want zeker voor hem gaat dit op den duur echt opbreken.
Dit verhaal raakt me echt Sabine. Ik ken jullie natuurlijk ook persoonlijk en zie hoeveel jullie van elkaar houden, maar dat is ook weer in dit verhaal in iedere zin doorgesijpeld. Mooi om te zien hoe jullie elkaar zo steunen in jullie passie’s en ondanks alle obstakels zo positief tegen alles aankijken. Ik weet zeker dat er iets moois op jullie pad gaat komen, waar dat jullie dan ook naartoe gaat brengen 🙂
Dankjewel voor je lieve woorden!! <3
Lastige keuzes allemaal. Ik wist dat het lastig was om ergens anders als arts te mogen werken, maar zo lastig had ik niet verwacht. Laat staan als anesthesioloog. Ik hoop dat jullie naarmate de tijd voorbij strijkt antwoorden vinden en oplossingen waarin jullie je beide kunnen vinden.
Dankjewel, hoop ik ook! Ja mega lastig is dat, over de hele wereld. Maar het moet wel op één of andere manier kunnen. Het komt gewoon een keer goed 🙂
Ja een heftig verhaal. Er komt vast een keer iets leuks op jullie pad!
Xxx ?
Absoluut! x
Prachtig weer geschreven Sabine.
Dank je wel voor het delen.
Komt tijd, komt raad.
Hoop op goede uitslag verkiezingen.
Dikke knuffel
Dankjewel Ellen, lief! x
Oh wat een moeilijke beslissing!! En 108 uren werken dat is meer dan 15 uur per dag? Sterk!
Ja echt! Een dienst is 12 uur, van 7AM tot 7PM of van 7PM tot 7 AM of van 7AM tot 7AM, 24 uur dus. De nachten doen ’t m dus 🙂
Comprendo perfectamente vuestra “inquietud”. Yo me enamoré de Colombia, pasé dos meses alli y pienso volver en diciembre. El futuro Colombia, al menos durante unos cuantos años, es imprevisible. Vivir con esa sensacion para mi seria bastante lastig! Yo soy español y aunque la situacion no es la misma que en Colombia, tambien el futuro es incierto. La ineptitud de los politicos, situacion economica , etc. Fueron para mi y mis hijas determinanten. Y emigramos a Holanda!!! Mis amigos en Holanda me preguntan que qué hago aqui? La respeta es sencilla, es un pais que ofrece oportunidades, calidad de vida y sobre todo…. Tiene paises muy interesantes con todo tipo de posibilidades profesionales, destinos turisticos, etc. En menos de horas y media, Portugal, Grecia, Italia, Suiza, Francia, sueca, Noruega, y.. España! Mis hijas son superfelices en Holanda, y cada poco van a España y disfrutan a tope.Yo dentro de poco voy a vivir a caballo entre Holanda y España. Mi hogar ahora esta aquiben Holanda en Bergen nh y disfruto de España! Ademas hay cantidad de proyectos que se pueden realizar con muchas paises desde aqui, tambien con Sudamerica!
Asi que si me preguntas mi opinion ya sabes cual es! Hasta pronto! Tot gauw!
Hola Paco, muchas gracias por tu respuesta! 😀 Es difícil explicar por que ya no quiero vivir en Holanda… Varias veces tenía una experiencia fea con discriminación en Holanda y hay mucho más que no me gusta. No quiero decir que Holanda no está bien para vivir por que si es un país muy bien y avanzado. Pero prefiero distinto. Nunca digo nunca jaja, de pronto si volvemos en un momento si no podemos encontrar otra solución. Me alegra mucho que tu y tu familia encontró la felicidad en Holanda. Que disfruten mucho!
Wat een mooi en eerlijk blog Sabine. Ik wens jullie heel veel wijsheid toe. Er komt vast een mooie kans op jullie pad.
Dankjewel Aimee, lief! x
Wat een moedige mensen zijn jullie. Ik wens jullie veel wijsheid en geluk toe ❣️
Dankjewel Ellie, lief!
Hallo Sabine,
Probeer Aruba eens?
Daar werken velen Colombianen!?
Men is daar erg positief over hardwerkende Colombianen!
En een modern ziekenhuis
“En
Ja klopt, de Antillen is een optie. Maar daar wil ik dus echt alleen maar wonen als het echt niet meer anders kan. Is echt niks voor mij daar. Bovendien domineren daar de Nederlanders de zorg en dat is juist ook precies wat ik niet wil. Maar mogelijk dat dit toch nog een oplossing is als niks werkt en we echt weg willen.
Jeetje, ook ik heb jullie verhaal met verbazing gelezen. Wat een dilemma’s. Is ontwikkelingswerk niets voor jullie, bijvoorbeeld bij Artsen zonder grenzen? Of verkleint dat juist Jimmy’s carrierekansen? Vroeg of laat dient zich een oplossing aan, daar ben ik van overtuigd. Ik vind het dapper dat je deze blog hebt geschreven en gedeeld met ons.
Dankjewel voor de tip Emie! Mogelijk kan dat, maar dat is alleen maar tijdelijk en biedt geen stabiele oplossing helaas.
Wat een dilemma! En wij maar denken dat de BIG-registratie van onze oudste lang (ruim 3 maanden) duurde ….
Haha ja dat valt dan inderdaad best mee 🙂 Komt ook vast wel een keer goed!
Niet evident! Ik hoop dat jullie er uitkomen. *en ze leefden nog lang en gelukkig*
Dankjewel 🙂
Wauw wat een verhaal en wat een bijzondere en ingewikkelde afwegingen. Ik snap wel dat het lastig is omdat je zoveel keuzes wil maken die direct ook zo’n enorme invloed hebben op de rest van je leven. Het is lastig maar ik weet zeker dat het goedkomt, dat jullie eruit komen en dat uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht komt. Jullie zijn een geweldig stel, jullie kunnen dit 🙂
Dankjewel Melle, wat lief!! <3 xx
Poeh, lijkt me inderdaad een hele lastige situatie. En ook best schrijnend om te lezen dat jullie elkaar zo weinig zien 🙁 Hoop voor jullie dat er toch nog ergens een mogelijkheid is om het anders te gaan doen, ik duim in ieder geval 🙂
Dankjewel, lief!
Wat een bijzondere blog om te lezen. Hey verbaast me dat Jimmy zoveel werkt en in zoveel verschillende ziekenhuizen. De eerste vraag die in mij op komt, is waarom niet minder uur in bv. 3 ziekenhuizen? Maar dat hebben jullie vast al overwogen.
Geniet met zijn tweeën van het moment. Ik was jaren heel gelukkig in het academische wereldje, en ben nu gelukkig met mijn huidige baan. Ondanks het geld en de tijd die omscholing kostte!
Succes.
Dankjewel Jenny! Ja ik hoop ook dat hij een keer in minder ziekenhuizen gaat werken. Het is allemaal niet zo makkelijk in Colombia, omdat er maar weinig vaste banen zijn, hij moet dus zijn werk bij elkaar sprokkelen en kan zo weer op straat staan. Ik heb zelf ook de switch van wetenschappelijk onderzoek naar webdesign gemaakt, maar voor mij was dat al nooit mijn grote passie en droom, voor hem is anesthesie dat wel. Dat maakt het een beetje lastiger… Maar komt zeker een keer goed! x