Hoe is het om te werken in Colombia?

9,8K

Werken in Colombia: dat is wel even wat anders dan werken in Nederland. Het Nationaal Kanker Instituut is niet te vergelijken met werken in het VU Medisch Centrum. Benieuwd hoe het er aan toe gaat op de Colombiaanse werkvloer? Lees dan snel verder!

Werken in Colombia: hoe is dat?

Een werkdag bestaat voor een groot deel uit kletsen, eten, koffie en nog meer kletsen. Heel gezellig, niet zo productief.

Colombianen werken in uren meer dan ik gewend was in Nederland. Minstens 9 uur per dag, voor veel minder geld.

Of ze ook daadwerkelijk meer werken in de zin van resultaten leveren is nog maar de vraag.

Mijn collega’s zijn bijzonder aardig en behulpzaam! Ben ik heel blij mee.

Met onze vingerafdruk kunnen we gratis koffie en andere warme dranken uit het automaat halen (tot een bepaald bedrag). Is je vingerafdruk niet geregistreerd dan moet je dus betalen.

Werken in Colombia is soms net een soap: veel geroddel, competitie, geheimen, gefluister en gelieg. GTST is er niets bij.

Colombianen kunnen ook bijzonder goed ruziemaken en elkaar daarmee behoorlijk zwart maken bij de coördinatoren.

Al diverse keren heeft een medewerker van het ziekenhuis-restaurant me gevraagd of ik Engels spreek wanneer ik aan de telefoon Nederlands aan het spreken ben. Dan weet ik dus meteen dat die persoon geen idee heeft hoe het Engels eigenlijk klinkt.

Het eerste werkjaar mag je niet op vakantie. Daarna twee weken per jaar, en meestal in daarvoor aangegeven periodes. Met mijn nieuwe contract is het niet zo strikt gelukkig, maar voor de meeste werkenden geldt dit wel.

Bij ons in het instituut werkt men bijzonder langzaam. Zelfs ik ben er trager van gaan werken. Komt ook doordat iedereen de hele dag aan het kletsen en koffiedrinken is natuurlijk.

 

Ook zich voortbewegen gaat niet erg snel. Met name de vrouwen lopen hier zo ont-zet-tend langzaam. ‘Even’ lunchen is er dus niet bij, want het duurt al een kwartier voordat we überhaupt in het restaurant zijn.

In Colombia heerst een zeer grote hiërarchie. Medewerkers kijken ook echt op tegen coördinatoren en afdelingshoofden en die aanspreken met hun voornaam kan echt niet.

Waarom zou je afspraken nakomen als je dat ook gewoon niet kunt doen? Precies.

Verjaardagen worden altijd heel gezellig met de hele afdeling gevierd. Anders dan in Nederland verzorgen hier de collega’s de taart en is dat dus altijd een verrassing voor de jarige!

Wat niet in je takenlijst staat doe je ook niet. Punt. Iemand van een andere groep helpen? Dat is al helemaal not done. Soms ontstaan hierdoor flinke ruzies en discussies. Ik snap daar nooit iets van.

Op tijd komen: wat is dat?

Weet je nog mijn nieuwe contract? Iedereen klaagt steen en been over het proces en wat er allemaal wel niet mis is, maar niemand zal er iets van zeggen. Dat gaat eigenlijk met alles zo. Zeer frustrerend.

Lunchen met z’n allen in het ziekenhuis of in een restaurant: altijd gezellig!

Er zijn regelmatig evenementen in het instituut. In december bijvoorbeeld voor de kerst elke dag zang en eten. Maar ook kleinere evenementen met muziek en spel, zoals de Halloween-viering voor kinderen met kanker.

Directe collega’s zijn elkaars vrienden: heel fijn en gezellig! We lachen wat af op kantoor.

 

Met z’n allen na de lunch tandenpoetsen op het toilet. Doe ik niet aan mee trouwens.

Er lopen hier toiletpapier-dieven rond. Daarom is er nergens toiletpapier, maar hebben we een rol in ons kantoor waar we elke keer wat afhalen om naar de wc te gaan. Ben er al helemaal aan gewend.

Het instituut is overal beveiligd: zonder pasje kom je niet binnen en in elke gang staat een beveiliger.

Colombianen hebben een groot talent voor last-minute werk. Echt álles gaat hier op het laatste moment. Soms is dat weleens vervelend als iemand mij vraagt ‘even’ een rapport te schrijven over dit en dat. Ohja en dat moet over twee dagen klaar zijn. Ik snap nooit waarom ze dat dan niet gewoon wat eerder kunnen zeggen.

Communiceren kunnen ze daarentegen weer totaal niet. Alles gaat via via via via. Zelfs heel belangrijke dingen. Gewoon even een mailtje sturen denk ik dan. Net als aankondigingen voor een congres of bijeenkomst. Soms zelfs een uur van tevoren: wist je al dat je dan daar moet zijn? Nee dus.

Zo direct als de Nederlanders zijn, zo indirect zijn de Colombianen. Ze zeggen nooit waar het op staat, maar draaien overal omheen. Ik moet dus wel eens op mijn woorden passen, want de Nederlandse directheid wordt hier niet altijd gewaardeerd. 

Ik word aangesproken met doctora. Hoe grappig is dat?

Tijdens de lunch kunnen mijn collega’s een uur lang kletsen over eten. Hoe lekker dit wel niet is en hoe je dat maakt. En als het niet over eten gaat, dan gaat het wel over die ene collega die dat zei, of de directrice die weer gek heeft gedaan.

Nooit is het duidelijk wat er gaat gebeuren met contracten en personen. Dan weer een reorganisatie, dan weer niet. Dan is de directrice weer boos op die en staat haar baan op de tocht. Onduidelijkheid ten top.

Er zijn grote salarisverschillen, en dus zelfs op het werk in het verschil tussen arm en rijk duidelijk te zien.

 

Hier in het instituut heeft iedereen een ander contract. Zo heb ik nu een contract waarin ik vrij ben in de uren waarop ik werk, terwijl mijn directe collega om 7 uur in het instituut moet zijn en pas om 4 uur weer weg mag. En ook daadwerkelijk gecontroleerd wordt of hij zich daar wel aan houdt. Terwijl ik dus kan gaan en staan waar ik wil. Heel vreemd eigenlijk.

Zoals een Colombiaan gekleed gaat naar het werk, zo gaan wij Nederlanders naar een feestje.

Het ziekenhuis is zo oud, dat het er altijd ijskoud is door de wind die door alle kieren en gaten waait.

Eten, drinken: alles wordt samen gedeeld. Lief toch?

In het instituut zijn er mensen die dingen verkopen. Zo kun je hier fruit kopen bij een collega en maakt een andere collega empañadas (warme bladerdeeg-hapjes), die worden verkocht aan weer andere collega’s.

Elkaar begroeten gaat met een knuffel en kus op één wang. Elke ochtend bij aankomst en elke middag bij vertrek.

Het is moeilijk te begrijpen dat als je als instituut hogerop wilt komen, je ook groei moet toestaan. Elk idee voor groei en vooruitgang wordt hier namelijk regelrecht in de prullenbak gegooid. Dat staat immers niet in het protocol, dus kan écht niet.

Speelt Colombia een voetbalwedstrijd? Dan komen velen in een voetbalshirt naar het werk en kleurt het instituut geel!

In Nederland klaagden we altijd dat ons kantoor nooit werd schoongemaakt. Hier worden de toiletten en kantoren elke dag grondig gesopt en elke dag de prullenbakken geleegd, zelfs als er niets in zit.

Ze hebben hier een regel dat iedereen minstens 1 wetenschappelijk artikel per jaar moet publiceren. maar velen hebben geen flauw idee hoe ze dat eigenlijk moeten doen.

 

Elke vrijdag hebben we Gringo-Friday en spreken we in ons kantoor de hele dag Engels om te oefenen.

Alles gaat langs elkaar heen: soms is het niet duidelijk welke afdeling nu wat doet en worden dingen dubbel of gewoon niet gedaan. Iets dat regelmatig ruzie oplevert.

Ons gebouw is zo oud, dat het raam dichtdoen een heel karwei is: als je dat niet met beleid doet dan dondert alles uit elkaar.

Elke paar maanden is er een evacuatie-oefening voor brand of een aardbeving. Dan wordt iedereen op een bepaalde tijd, die een week van tevoren is aangekondigd, met de handen boven het hoofd in nette rijtjes het gebouw uitgeloosd.

Elke dag komt de vaste schoenenpoetser kijken of er nog wat te poetsen valt. Eens in de zoveel tijd laat ik ook mijn schoenen poetsen, gewoon op kantoor. Voor één euro zijn ze weer als nieuw!

In je eentje aan de wandel rondom het ziekenhuis? Veel te gevaarlijk!

Bij vertrek controleert de beveiliger mijn tas. Dat wil zeggen: even voelen en vragen of er geen laptop in zit en ik kan doorlopen. Zullen we dat schijnveiligheid noemen?

Regelmatig word ik gevraagd een Engelse tekst te controleren of te schrijven. Zelfs de meest hoog opgeleide mensen spreken en schrijven geen woord Engels.

Vroeger waren onze kantoren ziekenkamers waar veel patiënten dood gingen. Nu schijnen al deze mensen nog steeds bij ons rond te zweven en kasten en laden open te doen. Regelmatig doen er enge spookverhalen te ronde, en kreeg ik zelfs een keer deze angstaanjagende foto opgestuurd.

---

Werken in Colombia: net een soap, soms frustrerend, regelmatig onbegrijpelijk, maar vooral heel gezellig!

---

Dit artikel is geschreven vanuit mijn eigen ervaring specifiek voor werken in het Nationaal Kanker Instituut. Dat wil dus niet zeggen dat het er overal in Colombia zo aan toe gaat. Er bestaan grote verschillen tussen diverse instellingen. 

---