De afgelopen twee weken heb ik in gedachten meerdere collega’s achter het behang geplakt en onder het tapijt geveegd. In de laatste twee jaar ben ik er met een lach en een traan achter gekomen hoe het is om te werken voor een Colombiaanse overheidsinstelling. En steeds als ik dacht dat het echt niet erger kan, dan gebeurt er toch weer iets waarvan mijn haren nóg rechter overeind gaan staan. Zoals de afgelopen twee weken dus. Wonen in Colombia is niet altijd leuk, zeker niet als we het hebben over je moeten houden aan bizarre regels en die eeuwige onduidelijkheid. In dit (lange!) persoonlijke artikel lucht ik even mijn hart en neem ik je mee terug naar wat er nú weer is gebeurd op mijn werk… Disclaimer: dit gaat over mijn persoonlijke ervaring met werk in Colombia; hoewel veel de standaard is in de Colombiaanse werkcultuur zijn er wel verschillen tussen werken in een privé-instelling en een overheidsinstelling.
Twee maanden naar Buenos Aires: dat was toch geregeld op mijn werk?
Ja, dat dacht ik, maar ik had kunnen weten dat het te mooi was om waar te zijn. Al zo’n drie maanden geleden heb ik de plannen aan mijn leidinggevende verteld en die heeft mij altijd gezegd dat er geen enkel probleem is: of ik werk vanaf daar of mijn contract wordt even stil gelegd waarna ik in oktober weer gewoon verder ga met werken (lijkt me de meest logische en makkelijkste oplossing). In eerste instantie wilde ze mijn hele plan stilhouden en ik mocht het tegen niemand zeggen, waarschijnlijk om roddels en weet ik wat te voorkomen. Totdat een maand geleden ongeveer, vlak voordat we naar Nederland gingen, ze opeens met de mededeling kwam dat ze het met de secretaresse van de directrice had besproken en dat die moeilijk deed. Ze zou het overleggen met de directie en nadat ik terugkwam uit Nederland zou ik het antwoord krijgen.
En toen begon alle ellende
Dus een week na terugkomst bracht ik een bezoekje aan la secretaresse die me doodleuk vertelde dat ik daarvoor bij een ander persoon moest zijn. In bijna een maand tijd heeft ze dus helemaal niets gevraagd of gedaan terwijl ze dat wel had gezegd. Nou goed, wij dus naar de volgende: dé persoon in het Nationaal Kanker Instituut die daar met name zit om het leven van alle werknemers zo zuur mogelijk te maken. Dat beloofde niet veel goeds. Mevrouw zou het meteen die middag met de directrice bespreken, maar ze verwachtte niet dat ik zomaar vanuit daar kon werken en ook niet dat ik mijn contract zou kunnen stop zetten. We zijn inmiddels twee weken in het verleden en mijn bloeddruk begon al te stijgen: waarom is het zo moeilijk om gewoon op tijd te zeggen dat het niet kan zodat niemand daar stress van heeft?
Twee weken later
Na het weekend weer naar die persoon en die zei dat de directrice ook zei dat het niet kon. Mijn leidinggevende stond inmiddels net als ik te koken van woede, want zij wilde helemaal niet dat ik ontslag zou nemen. Dus spraken we af om zélf met de directrice te spreken. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk.
Met de directrice spreken
Elke dag vragen: kunnen we met de directrice spreken. Nee nu niet maar misschien vanmiddag. In de middag: nee ze is er niet vanmiddag. De volgende dag: ze is tot volgende week buiten het instituut. De volgende week: doordat ze buiten het instituut was heeft ze nu allemaal vergaderingen en de agenda zit dus helemaal vol. Ja maar het is écht belangrijk. Oké nou vanmiddag is er wel een gaatje. Gaatje: nee ze wil niet alleen met jou spreken maar je leidinggevende moet er bij zijn. En die was weg tot vrijdag 28 juli. Pff… zucht… stress… Goed, nou dan maken we een afspraak voor die vrijdag, kan dat wél? Ja dat kan, om 7.30 AM. Prima. Dus twee dagen voor het einde van de maand eindelijk een afspraak en ondertussen wist ik dus nog steeds niet of ik nu kon blijven werken, mijn contract moest stopzetten of ontslag moest nemen.
Ziek
Stress is killing en dat heb ik maar weer eens gemerkt. Hoewel ik er vrij rustig onder was voelde mijn hele lichaam enorm gestrest. Sporten ging al niet meer echt lekker, mijn lichaam wilde gewoon alleen maar rust. Mijn weerstand daalde tot het vriespunt en toen de eerste keelpijn kwam opzetten was het wel duidelijk: wéér een stressmoment op het werk wat mijn gezondheid negatief beïnvloedt. Met als gevolg dat ik vanaf woensdagmiddag 27 juni ziek op bed lag.
Vrijdag 28 juli: de afspraak
De donderdag dus ziek thuis, maar vrijdag moest ik toch echt naar mijn werk voor die belangrijke afspraak. Om 5 uur in de ochtend ging mijn wekker en om 6 uur zat ik in de Uber. Om 7.15u was mijn leidinggevende er nog steeds niet, een beetje vreemd. Om 7.25u appte ik haar: ben je er al bijna voor de afspraak? Krijg ik terug dat ze pas om 12 uur op het werk komt. KUN JE DAT DAN NIET EVEN ZEGGEN??? Dus ging ik om 7.30u alleen naar de afspraak en krijg ik daar van de secretaresse te horen dat mijn leidinggevende en de directrice al met elkaar hebben gesproken en dat de conclusie is dat ik ontslag moet nemen. Pardon? Waarom zegt niemand mij dat? Ben ik helemaal voor nop ziek mijn bed uitgekomen voor een afspraak waarvan iedereen al weet dat die niet doorgaat behalve ik? Vervolgens belde ik met mijn leidinggevende en je raadt het vast al: die wist van niks. Blijkt dat ze helemaal nog niet met de directrice heeft gesproken.
1,5 dag voor het einde van de maand: eindelijk duidelijkheid
Het is inmiddels 12 uur vrijdag 28 juni en er is welgeteld nog 1,5 werkdag over voor we naar Buenos Aires vertrekken. En nog steeds weet ik niet of ik die ontslagbrief die Jimmy voor me heeft getypt nu wel of niet moet gaan inleveren. Eindelijk komt mijn leidinggevende aan op het instituut. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat we nog geen stap verder zijn en ik hier al de hele ochtend op haar zit te wachten terwijl ik liever in mijn bed had willen liggen. Alsof het doodnormaal is dat je zomaar niet komt opdagen op een afspraak die nota bene bij de directrice in de agenda staat. Iedereen hier doet maar en de rest kan verdampen. Gelukkig heeft ze wel meteen tijd en ook de directrice is wonderbaarlijk genoeg even beschikbaar. Dus eindelijk: nu komt dan écht het verlossende woord. En dat woord duurde maar liefst 1 minuut: had ze dat niet ook gewoon twee weken geleden tegen mij kunnen zeggen? Of al die andere duizend keer dat ik ben gaan vragen? Dat had me twee weken lang ENORME stress bespaard. Maar blijkbaar is normaal communiceren en gewoon duidelijk zijn en dat iedereen simpelweg hetzelfde zegt een onmogelijke opgave.
Een onverwachte wending: ik moet ontslag nemen
Toen ik twee weken geleden voor het eerst hoorde dat ik serieus misschien ontslag moet nemen kwam nogal rauw op mijn dak aangezien mijn leidinggevende al die tijd zei dat het allemaal geen probleem zou zijn. Ik werd er dus nogal emotioneel van en belde huilend Jimmy en vervolgens mijn Nederlandse vriendinnetje Esther. Die als geen ander begrijpt hoe ik mij moet voelen in deze chaos die het Colombiaanse werk heet. De tranen kwamen met name omdat het zo onverwacht was en ik mijn werk leuk vind en zulke geweldige collega’s heb. Na wat praten was ik weer gekalmeerd en zag ik vrij snel de positieve kanten: dinsdag voor vertrek vrij, twee maanden echt even uitrusten, nadenken wat ik nu wil en misschien geeft het juist nieuwe kansen. Op dit moment was het dus nog helemaal niet 100% duidelijk maar ik was wel even helemaal klaar met al dit gedoe, al die mensen die zo ontzettend moeilijk doen en die zich zo vastklampen aan regels die er niet eens officieel zijn. Ik was boos: de oneerlijkheid, niet communiceren, onduidelijkheid, gewoon maar je eigen ding doen en de rest kan stikken, iedereen die maar wat anders zegt. Niet denken aan hoe kunnen we het instituut verbeteren, de werksfeer, er meer zijn voor personeel… nee, de regels zijn veel belangrijker. Ik had overigens ook ontslag genomen als ik van tevoren had geweten dat ik niet verder kon werken als ik naar Buenos Aires zou gaan, het gaat echt om de manier waarop en op het allerlaatste moment wat zo enorm frustrerend is.
De reden: waarom?
De reden waarom ik uiteindelijk ontslag moest nemen en ik niet door kon werken vanuit daar of onbetaald verlof kon nemen was deze (en dit komt letterlijk uit de mond van de directrice): als we tegen die zeggen dat die vrijdag vrij mag nemen dan wil straks iedereen het. Dat was de uitleg. Die ene zin, meer niet. Alsof het niet nog erger kon zakte ik bijna door de grond van frustratie. Hoe kun je zoiets vergelijken? Bovendien had ik een contract gebaseerd op product: als ik wil mag ik de hele maand vanuit huis werken. Zo gaat dat dus op het werk in Colombia: zich verplaatsen in een specifieke situatie of tenminste te vergelijken met iets vergelijkbaars is moeilijk.
Wonen in Colombia is niet altijd leuk
Dat lijkt soms zo, en waarom beschrijf ik hier, maar echt: net als in Nederland zijn ook hier irritaties. Nergens is het altijd alleen maar fantastisch. En hier dus vaak niet op de werkvloer. Werken bij een Colombiaanse instelling is niet altijd leuk. Ze hebben bekrompen regeltjes en daar moet iedereen zich aan houden. Voor Colombiaanse medewerkers is dit al vreselijk, laat staan voor iemand die een heel andere kant kent.
Voorbeelden van bizarre regeltjes en moeilijkheden:
- Bij ons moeten werknemers zich strikt aan de werktijden houden. Alles wordt gecontroleerd. Als je een paar keer per maand een beetje te laat komt of eerder weg gaat word je gekort op je salaris. Dit kostte een collega van mij zo’n 150 euro afgelopen maand.
- Er komt een nieuwe regel dat werknemers die minder dan twee keer het minimumloon verdienen een uniform aan moeten. Ook als ze helemaal niets met patiëntenzorg te maken hebben. Niemand wil dit natuurlijk. Dan kun je in de gang dus zo zien wie arm is en wie rijk. Te belachelijk voor woorden.
- Ben je ziek? Balen dan, want meer dan drie dagen thuisblijven gaat dus niet, dan mag je die dagen zelf betalen. Bovendien moet je daarvoor eerst naar een arts, die moet een briefje schrijven dat je echt ziek bent en dat briefje moet naar je leidinggevende. Dan pas mag je thuis blijven.
- Afwijkende gevallen, zoals ik die een tijdje weg wil, kennen ze niet dus gebeurt het niet. Zich verplaatsen in de persoon en situatie is ondenkbaar. Werknemers worden niet behandeld als mens, maar als een soort object. Niet door de directe collega’s, maar alles van bovenaf zit altijd dwars. Alles is onwijs moeilijk en niemand die zich om de persoon bekommert. Ook als het gaat om overplaatsing naar een andere afdeling. Moet je leidinggevende je niet? Dan zonder dat jij daar invloed op hebt kun je je spullen pakken naar een andere afdeling. Zo verdween een goede vriend en collega ongewild uit ons team.
- Lekker op vakantie op het moment dat jij wilt zit er ook niet in. Maximaal twee weken per jaar en het liefst op het moment dat het bedrijf uitkomt. Bovendien is die vakantie ook helemaal niet altijd betaald.
- Geef je een cursus, komt iedereen minstens twintig minuten te laat en wordt de deur van de zaal nog eens een kwartier later opengedaan. Geduld is een schone zaak zullen we maar zeggen.
- Ik heb vaak erg te doen met mijn lieve collega’s die in een veel moeilijkere positie verkeren dan ik. Mensen die gedwongen zijn te werken voor het geld en die alles exact volgens de regels doen uit angst voor ontslag. Mensen die zich het niet kunnen veroorloven om 50 euro per maand minder te krijgen, die niet tegen de leiding in durven te gaan uit angst. Die een heel gezin hebben te onderhouden van dat beetje geld en ook nog eens geen enkele vrijheid hebben om bij zieke kinderen te zijn. Ik voel regelmatig schaamte tegenover mijn collega’s, die ook mijn vrienden zijn, dat ik wegens een ander contract wel later mag komen, even twee weken naar Nederland kan (wat overigens één dag voor vertrek ook tegenstribbelende woorden van de directie opleverde), dat ik mijn leven kan leiden zoals ik het wil terwijl zij vastzitten in een kleine wereld en dat ik getrouwd ben met een bijna-medisch specialist en het daardoor iets minder druk heb om werk te hebben. Deze ongelijkheid is zeker niet fijn om in te werken kan ik je vertellen.
- En dan ontslag nemen. In mijn contract staat dat mijn werkgever mij op elk moment kan ontslaan en mij dit ten minste 24 uur van tevoren schriftelijk moeten laten weten. Ik moet echter 30 dagen van tevoren mijn ontslag indienen. Maar dat ging natuurlijk niet meer. Als het goed is heb ik kunnen regelen dat ik daardoor geen geldboete krijg (aangezien dit niet mijn fout was), maar dat is natuurlijk eerst afwachten op het laatste salaris of dat ook echt zo is.
De goede kant van werken in Colombia
Frustraties op het werk komen met name door alles wat hoger in rang is dan de gemiddelde werknemer. Met mijn collega’s is namelijk helemaal niks mis. Ik zal ze vreselijk missen. We zullen bij terugkomst uit Argentinië gewoon weer met elkaar afspreken en de herinneringen aan de leuke tijd met hen zal ik nooit vergeten. Ik krijg lunch cadeau, gezellige ontbijtjes: allemaal vanwege mijn vertrek van twee maanden. Een andere collega nam me mee voor een chocolademelk om te praten over dit alles en weer een ander stelt me gerust met de liefste woorden. Er wordt geknuffeld en leuke foto’s gemaakt. Als ik hieraan denk krijg ik tranen in mijn ogen: deze mensen zijn zo ontzettend lief. Hoe weinig sommigen ook hebben, ze zijn er altijd voor je en de liefste collega’s die je je maar kunt wensen. Het zijn vrienden geworden en ik hoop echt dat we leuke dingen kunnen blijven doen. Hoe frustrerend de directie ook is, zo fantastisch zijn mijn directe collega’s.
Dankbaar
Daarnaast ben ik heel dankbaar dat ik de kans heb gekregen om te werken in zo een leuke Colombiaanse instelling (afgezien van de frustraties en wanorde natuurlijk). Ik heb enorm veel geleerd de afgelopen twee jaar. Deze baan was mijn eerste in Colombia en hierdoor heb ik goed Spaans geleerd en heb ik goed kunnen integreren. Ik heb er zoveel mooie vriendschappen aan overgehouden en zulke mooie momenten mee mogen maken. Deze en deze bijvoorbeeld. Ook ben ik Esther heel erg dankbaar dat zij mij twee jaar geleden als groentje in Colombia heeft aangenomen voor deze baan als epidemioloog. Met veel vreugde en geluk kijk ik terug op deze twee jaren. En of ik nu wel of niet hier ooit terug ga komen: dit heeft altijd een mooi plekje in mijn hart.
Colombia is een land van uitersten en in een oogwenk is alles weer anders, óók op de werkvloer.
Wat nu?
Volgens de directrice moet ik alleen ontslag nemen voor twee maanden en kan ik daarna weer opnieuw in dienst komen. Na bovenstaande gelezen te hebben snap je waarschijnlijk dat je dit soort uitspraken beter met een korreltje zout kunt nemen en je er niet op moet vastpinnen. Want:
- krijg ik dan wel hetzelfde contract? (het horror-contract met al die extreme regels wil ik echt niet);
- het instituut gaat ergens in de komende twee maanden weer een nieuw extern bedrijf in dienst nemen die de contracten regelt en misschien denken zij hier wel heel anders over;
- misschien hebben ze opeens iemand anders gevonden;
- je hoeft maar met je ogen te knipperen en alles is weer veranderd, dus je weet het nooit;
- misschien wil ik het zelf wel niet (als ik even terugdenk aan de ellende die het kostte om het contract überhaupt te tekenen).
Dus wat nu? Na het onverwachte nieuws zo’n twee weken geleden kwamen er allerlei gedachten en ideeën naar boven. Om voor mezelf te beginnen, freelance werk te doen en vooral hoe ik het eigenlijk wil in het leven. Jimmy moet wel vaker weg voor werk en ik ga graag met hem mee, maar dat is altijd lastig. En wat als ik weer ergens anders in dienst kom en daar gelden dezelfde regels? Immers, de gebruikelijke regel in Colombia is dat je in het eerste jaar van je contract niet op vakantie mag. Ook al zijn het maar twee dagen. Het levert me elke keer bergen stress op. Zeker met een familie aan de andere kant van de wereld. Ik voel me gevangen in het regeltjes-festijn dat Colombia heet. Wil ik dat nog wel?
Wat ik eigenlijk wil is werk hebben waar ik mijn passies en talenten in kwijt kan en vooral waar ik grotendeels flexibel ben in wat ik wil doen om dat werk heen. Maarja werken als zelfstandige brengt ook nadelen met zich mee: geen collega’s, de eerste tijd opbouwen en weinig salaris, minder interactie met mensen en minder (financiële) zekerheid. Ik wil al lang graag iets voor mezelf opstarten maar als dan hét moment aangebroken lijkt is er toch weer die angst of ik het wel kan. Terwijl deze onverwachte wending op mijn werk misschien wel een teken is dat ik het nú moet doen. Ik zeg tenslotte zelf ook altijd:
Wijze raad
Er zijn zoveel vragen in mijn hoofd. Kan ik het wel? En wat dan precies (al heb ik stiekem wel een paar goede ideeën)? Wat als het niet lukt? Hoe ga ik het allemaal regelen? Jimmy gaf mij al wijze raad: ga maar eerst eens goed uitrusten en dan veel nadenken over wat je wilt. Dus dat is wat ik nu ga doen. Uitrusten en genieten in Buenos Aires, nadenken over wat ik wil en ondertussen wat freelance werk doen voor de centjes. En mijn promotie afmaken. Voor mij staat het nu helemaal open hoe het er na september uit gaat zien. Misschien werk ik in oktober weer bij het Nationaal Kanker Instituut, misschien vind ik wel een andere leuke baan en misschien ga ik wel een eigen bedrijfje opzetten. Ik weet het niet en dat de toekomst nu even open is en nieuwe kansen geeft vind ik eigenlijk best wel fijn. De stress is weg en nu kan ik gaan genieten van onze twee maanden weg. En natuurlijk nog een voordeel van geen vaste baan hebben: als we terugkomen kan ik leuke reisjes in Colombia maken om over te schrijven!
Daarmee ga ik nu deze hele lange blog afsluiten en wil ik je feliciteren met en vooral bedanken voor het lezen van al deze bijna 3000 woorden waarmee ik mijn hart kon luchten. En natuurlijk ga je hier op BESABINE lezen hoe het mij op werkgebied zal vergaan!
Niets missen? Blijf hier op de hoogte van nieuwe artikelen en meer leuks!
In Colombia is alles mogelijk
77 reacties
Hallo Sabine ik wil je complimenteren met je leuke informatieve maar vooral persoonlijke blog, meer als enkel een weergave van algemene zaken maar vooral geschreven met persoonlijke emotie. Dit is voor mij zeer herkenbaar en daarom leest het lekker weg woonachtig in de omgeving van Medellin op een finca zou ik je zo aan kunnen vullen zonder dat de lezer in de gaten heeft dat de pen is gewisseld haha.
Dit komt natuurlijk dat onze achtergrond zo wezenlijk anders is , normen en waarden, gewoonten maar vooral de rechtstreekse benadering …zeggen wat je vind , wat wel of niet kan etc etc dat gaat hier net effe anders.
Mijn eerste kennismaking met Colombia als jonge globetrotter dateerd van 1980. In 1998 een Finca gekocht nabij Medellin (Barbosa) en na vele jaren op en neer reizen nu 4 jaar definitief woonachtig in Locombia…
Ik heb de Finca gekocht van Juan Valdez (die van de koffie) was voor mij een zekerheidje en nu begrijp ik voor hem ook!!! (Hollander komt wel zijn afspraken na). Als ik hier door het dorp loop (Barbosa) wordt ik van alle kanten begroet waarbij ik vaak geen idee meer heb wie dat nu is. Soms dateren kontakten van 18 jaar terug, dat is ook een Colombiaan altijd hartelijk en op zoek naar kontakt.
Na 18 jaar frequent reizen en wonen durf ik wel een korte anlyse aan…..De Colombiaan is zeer sociaal in de omgang, enorm gastvrij en oprecht geinteresseerd in wie je bent. Totdat…..zaken niet helemaal gaan zoals gewenst, je hebt daar vaak niet eens weet van want men zal dat niet uitdragen indien je persoonlijk in dat verhaal bent betrokken.
Vroeg of laat kom je er achter, maar dan blijkt dat men het eigenbelang (of angst om iemand voor het hoofd te stoten) prevelleert waarbij ze je (flinke) schade kunnen berokkenen terwijl er bij communicatie gewoon een oplossing zou zijn gevonden. Iets wat wij (doorgaans) niet begrijpen. Wel even getwijfeld of ik dit zo neer moet zetten maar het is zoals ik het beleef.
Toch een positieve afsluiting……wat vandaag zeker is is morgen anders of wel geen dag hetzelfde en als je een gezonde buffer hebt opgebouwd ga je dat ook nog waarderen want saai is het hier echt nooit!
Groet Jaco.
Hoi Jaco, dankjewel voor je lieve en uitgebreide reactie en je complimenten! Erg leuk om te horen dat je dat hetzelfde ervaart. Ook fantastisch waar jij woont: op de finca van Juan Valdez!!! Daar zijn vast velen heel jaloers op haha 😀 En ja wat je zegt als laatste over als de zaken niet helemaal goed gaan: daar sluit ik me volledig bij aan. Het klinkt voor ons zo logisch: gewoon even normaal communiceren. Maar voor een Colombiaan is dat totaal anders. Helaas. Wij wonen inmiddels zelf ook op een finca bij Sopó: zo heerlijk leven hier! Liefs en groetjes, Sabine
Ik had dit eerder helemaal gemist maar wat een gedoe! Ik geloof er heilig in dat als er ergens een deur dichtgaat, er ergens anders weer wat openstaat… dus vertrouw op het proces!
Dankjewel Paul! Dat geloof ik ook zeker!
Mijn ervaring is dat dit normaal is bij de meeste colombiaanse organisaties, overheid of niet. En het allerergste is: het argument van je werkgevers om jou niet te laten gaan omdat de rest dan ook wil is waarschijnlijk terecht. Heb dit zelf gezien op mijn werk met iets coulantere baas: gaf hij een collega toestemming om voor zijn zieke kind te gaan zorgen, had ineens de halve fabriek een ziek kind. Ik wens je veel sterkte naar het zoeken van een nieuwe baan/iets voor jezelf beginnen want ik weet uit ervaring dat dit voor zowel colombianen als niet colombianen erg lastig is.
Dankjewel Sanne, ook voor het delen van je ervaringen! Een nieuwe baan vinden is zeker niet makkelijk. Als ik voor mezelf begin zullen de meeste klanten uit Nederland gaan komen, dus dat zal iets makkelijker zijn denk ik. Ben nog steeds een beetje zoekende haha 🙂
Wat vervelend zeg! Hopelijk levert het je vooral nieuwe inzichten op en weet je over twee maanden precies wat je wil om daar voor de volle 100% voor te gaan. Eerst maar eens uitrusten en genieten van wat Buenos Aires jullie te bieden heeft! 🙂
Dankjewel, dat hoop ik ook! Buenos Aires bevalt super goed, echt een toffe stad 😀
Nouja zeg.. Wat vervelend allemaal! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er even helemaal klaar mee was.. En precies, misschien is het uiteindelijk toch maar goed zo. Geniet van je welverdiende vakantie!
Dankjewel Kirsten! Genieten doe ik zeker, die vrijheid smaakt naar meer haha 😀
Wat een verhaal Sabine! Je moet ongelofelijk veel het gevoel gehad hebben dat er met je gesold is! Afijn, nu goed uitrusten en nadenken. Fijne tijd samen in Buenos Aires! Lieve groet.
Dankjewel Margo! Ja dat had ik zeker… Ben nu een week in Buenos Aires en nog lang niet uitgedacht haha 🙂 Ook nog niet echt uitgerust, maar heb nog even de tijd 😉
Jeetje wat zuur dat het zo is gelopen. Je maakt wat mee daar. Kan mij zo goed voorstellen dat de stress die dit met zich mee brengt je letterlijk ziek maakt.
Gelukkig heb je voldoende om handen. En wat je zelf al zegt, gaan er nu misschien andere deuren open die anders gesloten zouden blijven. Lekker genieten nu, en wie weet wat er op je pad komt?!
Dankjewel! Ja heel vervelend die stress, is niet de eerste keer dat ik er lichamelijk ook echt wat van merk. Inmiddels ben ik weer rustig maar nog wel aan het uitrusten en nadenken. Het heeft ook voordelen dit gelukkig!
Poeh Sabine…Wat erg dat het zo is gelopen. Ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven en dat je vooruit kunt kijken. Voor nu even op adem komen. Ik denk dat je nog iets mooiers gaat krijgen binnenkort.
Dankjewel Nesrin! Ben lekker aan het uitrusten, nog wel veel ander werk afronden en heb echt veel te doen zo blijkt. Maar daar heb ik nu mooi even de tijd voor. De ideeën die ik heb krijgen steeds meer vorm maar geen idee hoe ik met ontbrekend salaris moet omgaan. Ben het allemaal nog aan het uitzoeken, maar komt zeker helemaal goed 😀
Ohhh wat een verhaal meid! Ik kan natuurlijk niet voor je beslissen, maar misschien is dit inderdaad een teken van het universum dat je nu voor jezelf moet kiezen en ervoor moet gaan! 🙂 Wie niet waagt,….. 😉
Ja precies! Wel even spannend haha, en misschien ga ik uiteindelijk toch weer terug. Maar het idee van een eigen bedrijf is zo fijn, en de ideeën zijn best helder. Nu nog even die stap nemen haha 😀
Begin voor je zelf, wees geen angsthaas, niet zeuren als het ff tegen zit, en ik denk dat met jouw opleiding er vele mogelijkheden zijn,
Je zult altijd spijt hebben als je niet probeer…,succes
Dankjewel Jan, dat zijn heel wijze woorden! En nu na een week in Buenos Aires zijn de ideeën nog steeds best concreet. Moet alleen eerst het één en ander afronden (PhD bijvoorbeeld), en als die angsthaas snel wegspringt ga ik er zeker voor!
Jeetje wat een ellende! Zoveel regeltjes en gedoe. Te bizar hoe dit is afgelopen en logisch dat je lijf er helemaal gespannen door is geraakt. Rust goed uit en geniet vooral van je tijd in Buenos Aires samen met je lief. Hoe dan ook komt het weer goed. Kwestie van tijd en nu alles goed op een rijtje zetten. Succes meid, en vooral veel plezier de komende tijd!
Dankjewel voor je lieve woorden! Hier in Buenos Aires komt alle spanning er opeens uit, jeetje heb in tijden niet zoveel geslapen… Wel even lekker dit haha. Ook vooral dat het twee maanden zijn en ik zoveel tijd heb om na te denken en dingen voor te bereiden. Heerlijk!
Hehehe how herkenbaar… Ik heb 2 week in een magazijn gewerkt. Werd aan mijn lot overgelaten en stond daar dan bijna 10 uur alleen te werken terwijl ze boven zaten te bomen over van alles en nog wat. Ik zat nog in mijn proeftijd en heb dus eergisteren ontslag genomen. Gisteren een goed gesprek gehad met idd een Nederlands bedrijf: Dekker Chrysanten. De baas hier is heel content met mij maar ik moet eerst nog met de directie spreken die eind augustus hier is vanuit Nederland. Hopelijk kan ik dan bij Dekker aan de slag. We gaan het zien! De bloemen wereld is booming wellicht wat voor jou ook? Je praat je talen! Ik zou het eens onderzoeken!
Ohh jeetje! Beter inderdaad om daar niet verder te gaan. Bij een Nederlands bedrijf werken is zeker een goede optie, heb je tenminste al dat nutteloze gedoe niet. Voor mij zie ik niet zo snel een carrière in de bloemen, maar zeg nooit nooit! 😀 Veel succes!
Wat een verhaal zeg, verschrikkelijk. Enorm frustrerend hoe erg die ongelijkheid kan zijn. Ik krijg er kriebels van. De ongelijkheid is de wereld helaas nog niet uit; en met meneer T aan de macht ben ik bang dat dit ook niet gaat verbeteren. Dat je maar geluk moet hebben op een plek in de wereld geboren te zijn om niet in armoede terecht te komen en met zoveel onrechtvaardigheid te moeten dealen.
Ja precies, die ongelijkheid is echt het meest vervelende. Het is echt overal aanwezig, en als het dan ook nog benadrukt wordt… soms weet ik echt niet wat ik er mee aan moet. Dat is echt iets wat de wereld een stuk mooier zou maken: gelijkheid.
Ze zouden die secretaresse moeten ontslaan… Beetje vertellen wie wat zegt en wie wie spreekt zonder dat het daadwerkelijk gebeurt. Wat een type… Hartstikke naar voor je dat het zo is gegaan zeg! Had ook helemaal niet zo lang hoeven duren; al die stress had je bespaard kunnen blijven als ze dat twee weken eerder even meedeelde. Daarnaast is het ook erg kortzichtig om zo strak met absurde regels om te gaan (uniform op basis van loon?! stupide!). In principe gaf jouw contract je de vrijheid om ergens anders te werken, dus het is apart dat dat nu ineens niet kan. Oh well, misschien is het inderdaad een teken. 😉 Gelukkig heb je ook veel mooie herinneringen aan deze baan én zit je ondertussen al in Buenos Aires te genieten (at least I hope so). Succes met het afronden van je promotie! 🙂
Ja precies, maar die mensen ontslaan daar wordt niet eens aan gedacht helaas. Die tijd inderdaad die er overheen gaat. Zeg gewoon meteen waar het op staat, probleem opgelost. En ja ik zit nu inderdaad lekker te genieten in Buenos Aires 😀 Dankjewel voor je lieve reactie!
Jeetje wat ontzettend naar! Vooral de manier waarop het allemaal is gegaan, echt niet oké. Hopelijk kan je nu even lekker tot rust komen!
Precies! Ik ben nu lekker bezig met uitrusten en eigen dingen doen. Heerlijk! 🙂
Brste Sabine,
Ik leef met je me en wens je voor de toekomst heel veel goeds toe!
Bedenk: In de doolhof van je denken kent je hart de juiste weg!
Hartelijke groet en veel plezier in Buenos Aires.
Dankjewel Gré voor je lieve (en wijze!) woorden! 🙂
Ach lieve Sabine, met onze ervaringen begrijp ik steeds beter waarom iemand van de ambassade destijds zei: “er is geen andere Nederlander hier die voor een Colombiaans overheidsbedrijf werkt.”. Toen verbaasde ik me erover, nu begrijp ik het helemaal. Ik ben nog steeds blij dat ik bij het INC gewerkt heb en het is een mooi instituut, bepaalde personen zouden niet alleen achter het behang, maar gewoon achter een dikke muur gemetseld moeten worden, maar goed. Over jou maak ik me geen zorgen. Ik begrijp je frustraties maar er komen ongetwijfeld leuke, positieve dingen op je pad. Veel plezier in Buenos Aires. Dat idee van stroopwafels en haak-benodigdheden klinkt goed, doe je zelfgebakken broden erbij (speculaasjes als specialiteit?) en zet rooibos thee op het menu en ik kom regelmatig langs als vaste klant! Veel liefs!
Haha ja dat begrijp ik nu ook! 🙂 IK ben ook blij dat ik er heb gewerkt en misschien wel weer terug ga, is zeker een leuk en goed instituut, maar die directie en iets lager… niet om te harden. Inmiddels ben ik in BA aan het uitrusten, heb in tijden niet zo veel geslapen. Had het echt nodig. De ideeën zijn inderdaad leuk haha, maar dat wordt het niet ben ik bang 😉 Dankjewel voor je lieve woorden en veel liefs! x
Ohjee wat erg zeg :'( Ik wens je veel succes!!
Dankjewel Sofie!
Oh Sabine, ik herken dit zo enorm. Voor ons de rede dat wij besloten hebben om niet te verlengen. Het is zo enorm frustrerend. Laat je niet van de wijs brengen. Je hebt genoeg talenten. Ga nu genieten in BA. Soms moeten dingen zo gebeuren om ergens anders weer deuren te openen. Wie weet wat er de komende twee maanden op je pad komt. Kop op en maak er in BA een geweldige tijd van.
Dankjewel voor je lieve reactie! Bij jou was het hetzelfde natuurlijk, veel gelijkenissen in cultuur. Heeft voor- en nadelen. Het komt ook zeker allemaal goed, moet alleen nog even bedenken hoe haha 😛 Ik ga je trouwens snel terugmailen hoor! Voor nu veel succes en plezier in Duitsland!
Het is een verhaal dat mij bekend voorkomt. Ik heb je reeds verteld dat we al enkele jaren op zoek zijn naar iemand die een zinnig antwoord heeft op de vragen rond het pensioen van mijn echtgenote. Colpensiones, met “gov.co” achteraan 🙂 Je zou dus toch denken dat het een pensioeninstelling van de overheid is. Het is alles bij mekaar een instelling met bijzonder incompetente mensen en net zoals in jouw geval hebben ze allemaal een ander verhaal, alleen, niemand heeft een zinnig antwoord.
Een ander typisch verhaal was de fotografe die bij ons huwelijk in Colombia uiterlijk 2 dagen na het huwelijk de film zou bezorgen. Uiteindelijk hebben we hem 14 dagen later, pakweg 24 uur voor ons vertrek ontvangen. Ongelooflijk amateuristisch maar dat zie je maar als je thuis bent uiteraard. Toen ik bij ontvangst klaar en duidelijk stelde dat ik niet gediend was met dit soort overeenkomsten viel ze bijna uit de hemel, ze begreep niet wat er fout was. Neen, dit is in Colombia heel normaal.
In het algemeen kunnen we in Europa met dit soort incompetentie niet leven, in Colombia is het dagelijkse kost.
Toen we een officieel document nodig hadden vroegen we aan een relatie in Bogota om iemand naar het ministerie te sturen om het document op te halen. Toen die man zei dat het voor iemand in Belgie was werd hem verteld dat het moest vertaald worden in het Frans. Toen wij vanuit Belgie naar de bediende op het ministerie belden met de aanmelding ‘uit België – Europa” ging het plots een stuk vlotter. Vetalen in het Frans, neeeen, dat hoefde natuurlijk niet. Toen ik hem zei dat binnen het uur iemand opnieuw zich zou aanbieden om het document op te halen en dat ik verwachte dat het zou klaarliggen was er geen enkel probleem meer, en meer, het document lag idd klaar. Mijn ervaring, en geloof me, dat vind ik jammer, is dat je bijzonder autoritair moet zijn in sommige gevallen en dan nog loop je kans dat men je met kalverogen aankijkt omdat ze niet begrijpen wat er nu precies fout is. Tja, laat ons niet vergeten dat los daarvan Colombianen toch wel aangename mensen zijn. 🙂
Dankjewel voor je uitgebreide reactie. Zo enorm herkenbaar dit en precies zoals het is in Colombia. Vreselijk frustrerend soms maar de mensen zijn inderdaad heel lief en aardig. Behalve als er dus iets geregeld moet worden en niemand weet hoe het zit of moet. En wat je zegt over autoritair zijn klopt ook helemaal: heel naar maar dat is hoe het werkt. Ik moet er nog steeds aan wennen maar soms zet ik het wel in om iets gedaan te krijgen. Anders kun je nog wachten totdat je een ons weegt of tig keer terugkomen omdat er iets niet goed is. Eerst doet iedereen altijd vreselijk moeilijk maar uiteindelijk komt het vrijwel altijd allemaal weer goed.
Wat vervelend! Je moet je maar goed afvragen of je inderdaad nog wel terug wilt… Je vindt vast een andere leuk(ere) oplossing! Maar het lijkt mij lastig om met zoveel regels en gedoe te maken te hebben. En ook al geen vakantie in je eerste jaar.. Voor nu even genieten! En ik ben benieuwd wat er uiteindelijk uitkomt.
Dankjewel Emma voor je lieve reactie! Ik ben ook benieuwd wat er gaat komen in de toekomst haha, ben er nog lang niet uit. Maar in ieder geval kan ik nu wel lekker uitrusten en allemaal dingen afmaken die af moeten. Ook weleens fijn 😀
Ik klaag soms over werken bij de Belgische overheid, maar het kan duidelijk nog veel erger! Geen wonder dat je bloeddruk de hoogte in ging, zo’n irritant gedoe! Probeer daar maar eens kalm onder te blijven. Ik hoop dat je professionele situatie zichzelf zal uitwijzen. Veel succes!
Dankjewel! Werk kan soms echt vreselijk stressvol zijn haha, overal waarschijnlijk 🙂 Gelukkig ben ik weer helemaal rustig geworden 😀
Pff, logisch dat je van deze hele situatie in de stress schiet en dat je lichaam het dan laat afweten. Communicatie is inderdaad lastig, vooral als je je steeds met wisselende regels te maken hebt. Voor nu eerst maar lekker tot rust komen in Argentinië en goed nadenken wat je nu wilt gaan doen. Misschien inderdaad toch de stap zetten en voor jezelf gaan beginnen. Je hebt volgens mij wel al wat contacten opgebouwd, dus misschien kun je daar iets mee!
Dankjewel Wanda! Volgens mij is communicatie inderdaad zo’n beetje altijd het punt waar stress en problemen van komen. In ieder geval nu even rust en kijken wat ik ga doen. Ik vind die vrijheid nu al fantastisch… 😀
Zo, dat Is er uit!
Je hebt genoeg kwaliteiten, er komt vast iets leuks op je pad.
Je hebt nog genoeg werk te doen in B.A., en tussendoor genieten.
Veel plezier!
Xxx
Dankjewel, het gaat zeker goed komen! Eerst maar eens van alles afmaken en alles op een rijtje zetten. En vooralsnog bevalt die vrijheid me uitstekend haha 😀 xx
Wat jammer dat het allemaal zo moeilijk moest gaan dat je er zelfs ziek van wordt! Hopelijk voel je je al beter en ga je nu een geweldige tijd tegemoet in Argentinië. Inderdaad mooi om eens rustig te kunnen nadenken wat je nu precies wilt gaan doen daarna. Als je twijfelt over het nemen van een grote stap, kan ik je het boek ‘feel the Fear and do it anyway’ aanraden. De titel zegt vast al genoeg 🙂
Dankjewel Rianne! Het gaat inmiddels al stukken beter en ben bezig met van alles afronden, uitrusten en nadenken. Bedankt voor de boekentip! Heb het opgezocht maar geen idee hoe ik het hier moet krijgen haha 🙂 Misschien dat ik het als e-boek kan bestellen, kan het overal mee naartoe op de e-reader!
Bah wat vervelend. Ik begrijp je stress helemaal. Zou ik ook letterlijk ziek van worden. Ga inderdaad deze 2 maanden maar lekker genieten, en kijken waar jij gelukkig en blij van word. Ergens denk ik richting het toerisme, schrijven of een combinatie daarvan. En misschien fietst Jimmy’s brood daar ook nog wel tussendoor. Fijne tijd in Buenos Aires! xx
Dankjewel Yvonne! Ik merk dat het even duurt voordat ik echt ben uitgerust en alles heb gedaan wat ik allemaal nog moet doen, maar heb de tijd gelukkig. De ideeën die ik heb liggen meer in mijn eigen vakgebied, maar gecombineerd met mijn blog wat meer in het toerisme is. En ook wat tekstschrijven, vind ik ook zo leuk 🙂 Ben er nog niet uit en of ik het aandurf is ook nog de vraag haha. Nu in ieder geval lekker genieten in Buenos Aires! 😀 Dankjewel voor je lieve reactie!
Nou zeg, wat een vreselijk gedoe!
Moest trouwens aan jullie (en met name Jimmy) denken toen we laatst op vakantie waren in Oostenrijk. In Leogang waren de wereldkampioenschappen voetbal voor medici. Het Colombiaanse ‘doktoren’ elftal liep daar ook rond, maar zonder knappe lange Colombiaan die ook nog eens Nederlands spreekt ?
Haha wat leuk! Heb ik nooit van gehoord, voetbal voor medici 😀 Heb je reactie aan Jimmy laten lezen en hij vond het ook erg leuk! Hij had ook geen idee. Dankjewel voor je leuke reactie!
Wat een ellende zeg 🙁 Echt heel vervelend voor je! Maar ik denk dat dit inderdaad een mooie kans is om uit te zoeken wat je echt wilt gaan doen en vervolgens gewoon de stap te zetten. Als je al goede ideeën hebt, dan is dit misschien het moment om met het beste idee aan de slag te gaan. Lukt het niet, dan kun je altijd weer een ‘gewone’ baan gaan zoeken! Succes, rust even lekker uit en geniet van Buenos Aires!
Dankjewel Karlijn! De ideeën zijn er inderdaad wel, hoop dat ik de moed heb om het door te zetten. Moet er echt even over nadenken, ook omdat het de eerste tijd wel een behoorlijke daling in het salaris betekent. Maar als dat uiteindelijk opgelost wordt dan is een paar maanden misschien niet zo erg. Nu iig lekker uitrusten in Buenos Aires! xx
Jeetje Sabine wat een ellende en een stress! Logisch dat je lijf daarop reageert. Ongelofelijk hoe het daar gaat, kan je je hier moeilijk voorstellen. Ben heel benieuwd hoe het in de toekomst gaat, maar voor nu: geniet van de tijd in Buenos Aires en doe het even rustig aan. Liefs!
Dankjewel Elisa! Inmiddels lekker aan genieten in BA en veel slapen 🙂 En nadenken over de toekomst. Gelukkig heb ik er twee maanden de tijd voor, heerlijk!
Jeetje, wat ellendig dat je zó lang moest wachten op duidelijkheid! Logisch dat je dan last krijgt van je lijf. Dat is voor mij (helaas) heel herkenbaar, ik ben er ook heel vatbaar voor. Wel mooi dat je allerlei nieuwe kansen en mogelijkheden ziet. Als je daar je energie op richt, kan je vast wat moois creëren. Maar eerst lekker uitrusten, nadenken over wat je wilt en je idee’tjes uitwerken. Succes lady!
Dankjewel Marcella voor je lieve woorden! Vervelend als je zo gevoelig bent voor dat soort dingen, bij mij is het ook al de zoveelste keer dat ik lichamelijke klachten krijg door de stress. Heel naar. Inmiddels gaat het weer stukken beter en ben ik aan het uitrusten en dingen afmaken in Buenos Aires. En tussendoor ook de stad ontdekken natuurlijk 🙂 Uiteindelijk komt het allemaal ook wel weer op zijn pootjes terecht, met wat voor baan of eigen bedrijf dan ook. Wat het gaat worden weet ik nog niet, maar heb nog tijd om na te denken! xx
Wat een gedoe!! Maar idd….Wie weet blijkt het later een grote zegen te zijn geweest??
Veel plezier in BA!!
Dankjewel Annelies! 🙂
Jeetje Sabine wat een gedoe. Ik zie de stoom uit je oren komen, het komt al bijna uit mijn oren als ik dit lees. Wij hebben in Colombia ook wel ‘dingetjes’ beleefd :), ergerlijk voor ons Nederlanders.
Inderdaad een goede raad die Jimmy je gaf. Uitrusten, ontstressen en tot jezelf komen. En je zult zien: alles komt goed.
Dankjewel Thea voor je medeleven! Ja ze kunnen er wat van hier haha, ook Esther kan er over meepraten 🙂 Inmiddels gaat het weer stukken beter en probeer ik uit te rusten in Buenos Aires. Heerlijke stad en de tijd die ik nu heb geeft me een hoop rust!
Jeetje, wat een ontwikkeling! Kan me goed voorstellen dat je dit echt even van je af moet schrijven. Groot gelijk dat je nu eerst even bij gaat komen, geniet van je tijd in Buenos Aires.
Dankjewel voor je lieve woorden!
Wat een spanning. Het deed me overigens erg denken aan wat ik zelf meemaakte op mijn werk in Nederland. Hartstikke leuke collega’s. Een vreselijke overhead. Miscommunicatie waar ik van over de rooie ging. Ik weet dus hoe je je voelt. Heel naar dat dit zo kort voor je vertrek naar Argentinië gebeurde. Een reis brengt al spanning mee en dan dit ook nog. Inderdaad “bijkomen van alle spanning, je nieuwe omgeving gaan verkennen en nadenken over wat je wilt.” Tijd helpt hoor. Gun jezelf die tijd. Ik ben heel benieuwd wat het gaat worden.
Dankjewel! Tijd helpt zeker merk ik nu, had ik eerst niet zo gedacht moet ik eerlijk zeggen. Heb ook in tijden niet zoveel geslapen. Was blijkbaar echt kapot. Wat naar dat jij hetzelfde hebt meegemaakt met stress op het werk. Zo ontzettend naar!
Jammer dat het allemaal zo moet lopen. Dacht dat het hier op werk erg was maar daar kunnen ze er ook wat van. Tof dat je gewoon doorzet en op reis gaat. Iets waar je echt naar uitgekeken hebt. Ik hoop dat je weer werk krijgt maar ik weet niet of dit bedrijf, afgezien van dr collega’s, nu echt je droombaan is 🙂 misschien toch maar voor jezelf beginnen? Wat freelance opdrachten doen of je sociale media carrière verder uitbouwen? Hoe dan ook, je komt er wel. Links of rechtsom. Daar geloof ik echt in. Heel veel plezier de komende twee maanden. Geniet ervan en ontspan/relax. Dat heb je ook wel verdient.
Dankjewel Niels voor je lieve reactie! Ik geloof ook zeker dat het goed komt, op welk werk dan ook of voor mezelf beginnen. Mijn opleiding en ervaring geeft wel veel mogelijkheden voor een eigen bedrijf, en ook nog iets dat nog niet zoveel mensen kunnen in Colombia. Dus dat zou best wel kunnen lukken. Heb alleen eerst tijd nodig om mijn PhD af te maken. Dus hoe het uiteindelijk gaat lopen weet ik niet, maar het komt allemaal goed! Nu eerst heerlijk genieten hier in Buenos Aires (fantastische stad trouwens, heeft een goede tweede indruk gemaakt haha :))!
Een tip om voor jezelf te beginnen? Een stroopwafel winkeltje… ja… met eventuele haakwerken uit Atelier Sutherland, oh wacht, de post komt niet aan, whahaha
Nou dat dus 😉 Wedden dat je zo binnenloopt met die stroopwafels alleen al? 😛
Nee, zonder dollen, frusterend dit, maar wat je zegt, hier misschien iets minder? Qua perikelen, maar dit is gewoon erg, en wie weet is jouw taak wel om hier in mee te vechten, druppel misschien op de gloeiende stroopwafelplaat, maar het is wel een druppel… wie weet gaan dingen ooit veranderen.
X
Haha dankjewel voor de goede tips!! Atelier Sutherland zou het hier vast heel goed doen! 😀 Ik heb wel ideeën voor een eigen bedrijfje, iets dat ook samen met Jimmy kan en ik kan doen op welke plek dan ook. In drie talen. De vraag is of ik het durf en of we zonder mijn salaris de eerste tijd kunnen leven, want dat idee uitwerken kost even tijd. Maar misschien heb ik dan wel precies wat ik leuk vind… Nu in BA ben ik aan het nadenken en uitrusten en de beslissing gaat vast een keer vallen. Natuurlijk heel hartelijk dank voor je fantastische ideeën! 😀 xx
Ja, lieverd, ik herken dat probleem van investeren en dan zegt men dat ik in het goeie land zit 😉
Het gaat jullie lukken, maar voor nu, inderdaad even rust, trek er lekker op uit en laat veel zien van BA <3
x
Dat was wel even rottig voor je. Volg Jimmy zijn goede raad maar op: goed uitrusten en genieten van Buenos Aires en dan nadenken over wat je wilt. En je weet het: voor elke deur die dicht gaat, gaat er een nieuwe deur open.
Aan alles zijn voor- en nadelen, maar dat weet je zelf ook wel. Ik kan je wel zeggen dat de vrijheid die je hebt met een eigen bedrijf(je), onbetaalbaar is, en zeker als de factor geld niet prioritair is. Ik heb het met een heel bang hart ook aangedurfd nadat ik mijn ontslag had gekregen op mijn werk. Voor jezelf werken geeft gewoon een andere dimensie aan het woord ‘werken’ als je iets kan doen wat je graag doet.
Succes met alles en nu lekker gaan genieten in Buenos Aires!
Dankjewel voor je lieve en wijze woorden! En ook voor jouw waardevolle ervaring met voor jezelf beginnen. Ik denk er ook steeds meer aan om het echt te doen, ook al betekent dat de eerste maanden wat krapper leven. Jimmy gaat pas als specialist werken vanaf februari, dus er zitten nog een paar maanden tussen. Ik ga het nu allemaal uitzoeken en kijken wat mogelijk is en dan hoop ik dat ik de stap durf te nemen. Heel fijn in ieder geval om jouw ervaring te lezen, dat levert veel positieve gevoelens op!
Tof artikel. Herkenbare zaken. Kan je niet voor Nederlands of internationaal bedrijf met vestiging in Bogota gaan werken?
Mijn vriendin werkt ook voor de overheid en ik denk dat je in de privé beter arbeidsvoorwaarden krijgt.
Ja die mogelijkheden zijn er zeker wel, dus wie weet. Privé sector is zeker beter. We gaan zien wat het wordt, nu eerst even genieten van de vrijheid 😀