Emigreren is een ingrijpende gebeurtenis. Nu schrijf ik hier op mijn blog altijd over míjn ervaringen met emigreren en wonen in het buitenland, maar in werkelijkheid zijn er veel meer mensen bij betrokken dan alleen ikzelf. Mijn ouders bijvoorbeeld, voor wie het best wel moeilijk is (geweest). Mijn ouders achterlaten vond en vind ik verschrikkelijk, maar achterblijven terwijl je kind emigreert naar de andere kant van de wereld is nog veel erger. Dit is één van de nadelen van emigreren. Om ook deze kant van het emigratie-verhaal te belichten, laat ik in dit artikel mijn lieve ouders aan het woord. Zij vertellen hoe het voor hen is om een kind in het buitenland te hebben, hoe zij omgaan met de situatie én ze geven een paar heel waardevolle tips aan ouders die in hetzelfde schuitje zitten. Ze hebben een prachtig verhaal geschreven, met twee gedichtjes erbij gemaakt door mijn moeder. Lees hier over misschien wel het allermoeilijkste van emigreren: achterblijven als je kind gaat emigreren. Het verhaal van mijn ouders.
Een leven achter de horizon
Kinderen, wie kent ze niet
Kinderen beleven, ze hebben plezier soms ook verdriet
Je groeide van kind tot volwassen
Je ging je grenzen aanpassen
Waar wil ik wonen, waar wil ik zijn
Wat ben ik voor wezen, waar vind ik het fijn
Als een vogeltje dartelde je rond
Totdat je achter de horizon stond
Het begin…
Je bent 20 en vertelt dat je voor drie maanden naar Ghana vertrekt. Een eerste lange reis. Wel via een organisatie die vrijwilligerswerk verzorgt. Maar het was het begin van een leven van loslaten, avontuur en jezelf ontwikkelen. Eenmaal thuis volgden de reizen naar verre vreemde landen zich in een rap tempo op. Alles zelf regelen en organiseren, rugzak op en gaan. Vaak zeiden wij ‘rugzak waar ga je met ons kind naartoe’!
Tussendoor werd er gestudeerd, gewerkt en voorbereidingen getroffen om zelfstandig te gaan wonen. Alles gebeurde zoals jij het in je hoofd had. Het backpacken was je grootste hobby en daarbij totaal geen besef dat er thuis ouders waren die elke keer weer blij waren als zij je weer heelhuids van het vliegveld konden ophalen.
En zo werd het 2013. Het jaar dat Jimmy in je leven kwam. Een mooie jongen uit Colombia. En natuurlijk zeiden paps en mams, die ook hun ogen niet in hun achterzak hebben ‘oeps’! Daarna ging het snel en hoe het verhaal zich ontwikkelt is bekend.
Een leven zonder dromen is als een tuin zonder bloemen…
Ja, dan komt de mededeling dat je Nederland achter je gaat laten en voorgoed gaat vertrekken naar Colombia. Nu vraag je ons een gastblog te schrijven over wat het is als je kind aan de andere kant van de wereld gaat wonen. Wij zijn geen mensen die het achterste van hun tong laten zien maar zullen toch proberen het één en ander op papier te zetten. Eerst was jouw plan geboren. Daarna kwamen we in een waarom-fase. Waarom verlaten wat je lief hebt, waarom je baan opzeggen, waarom je spullen en je huis verkopen? En nog veel meer waaroms!
Daartussen zat een egoïstische-fase, wij zullen immers niet, zoals al die andere honderden opa’s en oma’s die elke dag voorbij lopen (ineens zien wij de wereld zo), met jouw kinderen bij het schoolplein staan en ja, samen winkelen en dagjes uit is er ook niet meer bij.
Toen kwam de fase accepteren en doen. We hielpen driftig mee om alles voor elkaar te krijgen om je letterlijk en figuurlijk het land uit te werken. Daarna kwam het hoogtepunt, het vertrek! Het voelde als een zware griep en we hadden wel even de tijd nodig om weer op te knappen.
Verleden heb je, toekomst moet je maken…
Maar ook wij beseffen dat je geen bezit van ons bent en dat je je eigen toekomst uit moet stippelen. Volgens ons hebben wij je ook al de ruimte gegeven om je daarin te ontwikkelen. Jouw advies om zo snel mogelijk naar Colombia te komen en te kijken hoe jij leeft, hebben we opgevolgd! Jouw voorspelde cultuurshock bleef uit (oké, op 1 ding na: de eerste rit van het vliegveld naar huis). We moeten een slordige 8.896,20 km overbruggen om bij elkaar op de koffie te komen. Dat doen we dus niet vaak. Gelukkig hebben we WhatsApp. Zo hebben we toch elke dag even contact, even horen hoe het gaat. Je hebt een druk leven, waardoor je ook vaak ziek bent, even helpen is er dan ook niet bij. Gelukkig hebben we Skype. Gemiddeld 1 keer per week skypen we even. Even elkaar in de ogen kijken. Gelukkig hebben we telefoon, bellen vanuit een ver land kan tegenwoordig ook heel goedkoop via Rynga of WhatsApp. Gelukkig hebben we Facebook. Yes, met social media zijn wij blij, al zijn het allemaal alleen maar hulpmiddelen naar informatie over jou.
Emigreren is liefde tussen ouder en kind die je niet moet verspillen…
Andere ouders van kinderen die gaan emigreren willen wij meegeven om je kind te steunen, hoe moeilijk dat soms ook is. Door altijd huilend voor het computerscherm (Skype) te zitten helpt niet om de goede verstandhouding te houden. Bezoek zo snel mogelijk het nieuwe thuis van zoon of dochterlief: echt, het helpt. Maak van elke ontmoeting een feestje! Immers, alleen als je je op het geluk van een ander verheugt, kun je er deel aan hebben! Wij gaan binnenkort voor de tweede keer naar Colombia, we gaan er wat leuks van maken, ook al zijn we in de wetenschap dat afscheid nemen ook weer moet…
Tot slot, onze grootste wens is dat je goed contact houdt met je broer en dat je gelukkig en gezond bent en blijft.
Soms is de horizon ver weg, soms wat dichterbij
Met social media zijn wij daarom heel blij
Je hebt je in een razend tempo ontwikkeld tot wat je nu bent
We kunnen trots zijn en zijn eigenlijk verwend
Je bent gelukkig, en daar gaat het om in het leven
Dat voelt goed, dan is de afstand om het even
Achter de horizon schijnt de zon
Daar dwarrelt een vogeltje in een gelukscocon
Emigreren: grenzeloze liefde tussen ouders en kind.
Alles over emigreren lees je hier.
99 reacties
Lieve Sabine,
Het verhaal ontroerd me ontzettend! Jullie gaan er zo mooi en waardevol mee om. We hebben 2 lieve kinderen, Julie juist 21 jaar geworden, onze Michiel 17 jaar. Julie heeft ook dat avontuurlijke in zich. Twee jaar geleden heeft ze 3 weken vrijwilligerswerk gedaan in Togo, met de Bouworde, ze zit nu in haar derde jaar van logopedie en vertrekt van half april tot half juni naar Suriname voor haar buitenlandse stage. We weten dit nu meer dan een jaar, ik doe mijn best om het haar te gunnen en we laten haar ook gaan. Ik ben wel vaak boos op mezelf dat ik daar zo verdriet van heb. Ik kan goed bij mijn lieve man terecht, die haar natuurlijk ook gaat missen , hij kan het wel beter plaatsen. Ze gaat hierna nog verder studeren en wenst daarna 6 maanden naar een ver land of meerdere verre landen te gaan. Ze wou dat eerst sneller doen, en toen ze merkte dat dat me nu zo snel te zwaar valt, heeft ze dit uitgesteld. Wij willen natuurlijk ook gaan voor haar geluk, ben wel dankbaar dat ze ons meer tijd gunt om hieraan te wennen. Mijn angst zit er juist in dat ze niet in België gaat blijven wonen. Ik bewonder jullie en jullie ouders, respect, veel geluk voor allemaal,lieve groeten, Wendy
Hoi Wendy, dankjewel voor je mooie reactie. Ik begrijp je ook helemaal en mijn ouders nog beter natuurlijk. IK denk dat het voor beide kanten altijd lastig is, een beetje meer voor de ouders. Nu ook met de coronacrisis bijvoorbeeld en we niet weten wanneer we elkaar weer kunnen zien. Je hoeft echt niet boos te zijn op jezelf. Het is totaal normaal. Voor mijn ouders was het een soort rouwproces, wat best wel heftig is. Tip: zoek haar zo snel mogelijk op. Ze is wellicht niet meer in Suriname wegens de crisis, maar als ze later weer 6 maanden weg gaat, zoek haar op. Het scheelt voor ouders zoveel om te weten waar je kind is. Hoop dat het goed met jullie gaat in deze tijden, succes in ieder geval!
Beste lezers,
Wat mooi om alle betrokken verhalen te lezen. Momenteel zijn wij bij Warner Bros NL. bezig met een online programma m.b.t. emigratie. We zoeken geëmigreerde Nederlanders op en brengen hun het product/gerecht dat zij zo missen uit Nederland. D.m.v. deze producten proberen we mooie verhalen en herinneringen op te halen.
Bijvoorbeeld de groentesoep van oma, die sinds de emigratie van het gezin niet meer gegeten is of het pak stroopwafels dat men stiekem helemaal op at in het weekend met broer of zus toen jullie nog klein waren. Nu zijn wij hiervoor opzoek naar ouders, broers, zussen die hun geëmigreerde familielid willen verassen.
Vooraf draaien we een portretje met de familieleden en/of vrienden in Nederland zodat we deze boodschap mee kunnen nemen als we het product brengen, en het echt een verassing is dat we met de boodschap en het product/gerecht langskomen. We doen dit tijdens een rondrit in onze Albert Heijn bezorg bus, waarmee we aankomende september door heel Europa en omstreken rijden. Wellicht wilt u, of kent u iemand die het leuk zou vinden om op deze manier iemand te verassen? Dan kunt u mailen naar specialdelivery@wbitvp.tv en dan neem ik contact met u op.
Warme groet,
Sanne – redacteur Warner Bros NL.
Wat een mooi verhaal en alles zo herkenbaar., onze dochter is vorig jaar geemigreerd naar Canada om te trouwen met haar grote liefde. Wij zijn uiteraard naar de bruiloft geweest, wat een geweldige dag was, en hebben een beetje kunnen proeven van haar leven daar. Ook de plek waar ze werkt hebben we bezocht en de familie van haar man ontmoet. Te zien dat ze zo gelukkig is daar doet ons heel goed. Soms voelt ze zich schuldig naar ons toe, maar haar geluk is ons geluk. Afscheid nemen is steeds weer moeilijk en het duurt altijd weer even voor we onze draai weer hebben gevonden. Ook wij zijn heel blij met social media, daardoor blijf je toch enigzins in elkaars dagelijks leven. Hoe moeilijk het soms ook is, supertrots zijn we natuurlijk ook dat ons kind deze stap heeft durven nemen en dat ze binnen een paar maanden een huis, een baan en een bruiloft had geregeld. Nu nog wachten op de permanentr verblijfsvergunning, want zolang die er nog niet is staat alles nog een beetje op losse schroeven. Sabine, veel geluk in Colombia.
Dankjewel Barbara en ook voor het delen van jouw ervaringen. Canada is ook niet om de hoek, dus kan me voorstellen hoe lastig dat ook is voor jullie, ook al wil je geluk voor je dochter. Het schuldgevoel herken ik ook, niet heel vaak gelukkig. Leuk dat jullie bij haar bruiloft waren en haar leven konden meemaken. Mijn ouders komen begin februari weer naar Colombia, heel veel zin in en zij ook! 😀 Afscheid nemen went nooit, gelukkig blijven ze bijna 4 weken! Jullie ook veel geluk en geniet van de vakanties in Canada, dat is weer iets dat jullie misschien wel nooit hadden gedaan als jullie dochter daar niet zou wonen. Voor mijn ouders is dat ook een heel mooie ervaring!
Wat heftig zeg. Ik herken het wel want mijn moeder moet elke keer weer slikken als ik voor een paar maanden op reis ga, en ik heb het nog niet eens over emigreren gehad… Ik snap overigens wel dat je het gedaan hebt!
Ja best wel eigenlijk 🙂 Ik kan me voorstellen dat jij en je moeder dat herkennen. Ik zou het zelf ook wel lastig vinden als mijn kind zo lang zo ver weg is denk ik. Als je maar gelukkig bent is het belangrijkste, maar soms wel moeilijk los te laten denk ik!
Wat een toppers! Heel begrijpelijk dat het moeilijk is als je kind emigreert, maar loslaten en je kind gelukkig laten zijn is denk ik het mooiste wat je als ouder kan doen. Leuk ook dat ze binnenkort weer langskomen :=) Geniet ervan!
Absoluut! Ik heb ook veel bewondering voor mijn ouders hoe ze dit hebben aangepakt. We missen elkaar vaak, maar er zijn ook veel mooie dingen. Ik kijk al enorm uit naar komende december en we gaan echt volop genieten! Dankjewel voor je lieve reactie 🙂
Wat een mooi en speciaal stukje! Mijn (schoon)ouders zullen zich hier ongetwijfeld in herkennen. En wij nemen ook nog eens hun kleinkinderen mee… Met vlagen voel ik me daardoor wel schuldig. Maar van de andere kant hebben wij het hier zo naar onze zin, en onze kinderen ook, dat we er nog niet aan moeten denken om terug naar Nederland te gaan. Zoals je ouders beschrijven zijn er gelukkig veel middelen om nauw contact te onderhouden. En we genieten dan ook des te meer van de bezoeken aan elkaar. Maar desondanks… afscheid nemen went nooit!
Dankjewel Miranda! Met kinderen ver weg wonen lijkt me ook best lastig hoor… ik voel me zonder kinderen al regelmatig schuldig, laat staan met! Ik ben ook gelukkig hier en we genieten volop als we samenzijn, maar inderdaad dat afscheid is altijd weer verschrikkelijk. Heel vervelend. Bedankt voor je lieve reactie!
Mooie woorden van je ouders en bijzonder om hun kant van het verhaal te lezen. Het lijkt me inderdaad niet makkelijk voor ze.
Dankjewel Anita! Makkelijk is het zeker niet, maar dat we zo goed contact hebben is echt mega waardevol!
Wat een mooie woorden van je ouders. Fijn dat ze je zo steunen! Mooi ook om te lezen hoe ze er soms mee worstelen dat je zo ver weg bent, maar je vervolgens helpen bij het najagen en verwezenlijken van je dromen.
Het is ook een herkenbaar verhaal. Geloof ook zeker dat mijn ouders 6 jaar geleden ‘oeps’ dachten toen ik vertelde langer in China te blijven en mijn grote liefde te hebben ontmoet. Dát hadden ze niet zien aankomen! Ze zijn toen net als jouw ouders snel op bezoek gekomen en dat heeft zeker geholpen. Later zijn ze nog eens geweest, iets dat heel waardevol is!
En social media, skype, whatsapp, ook mijn familie kan er niet zonder!
Dankjewel! Ik snap meteen dat zowel jij als jouw ouders dit herkennen 🙂 Het is zeker niet makkelijk, maar ook echt fijn dat jouw ouders ook zo snel zijn gekomen. Dat scheelt enorm. Zonder internet en telefoon kan ik echt niet meer, dat is mijn contact met mijn familie 🙂
Wat interessant en mooi om te lezen dit. Ik zou het zelf echt verschrikkelijk vinden als mijn zoontje later in een ander land zou wonen.
Dankjewel! Ja dat kan ik me meteen helemaal voorstellen! 🙂 Het zal een proces van loslaten zijn, maar makkelijk is het zeker niet. Gelukkig is je zoontje voorlopig nog heel lang bij je 😀
Wat bijzonder mooi om te lezen.Mooi om te zien dat je ouders je hierin steunen, ondanks dat het soms lastig voor ze is.
Dankjewel! Ik ben ze daar ook zeer dankbaar voor, toppers zijn het!
Wat bijzonder om deze kant te lezen! Als ouders zal het ongetwijfeld niet mee vallen om je kind los te laten. Dat is onder gewone omstandigheden al niet gemakkelijk maar laat staan als je kind vertrekt naar een ander land. Een land wat qua cultuur mijlenver van je afstaat en waar je ook niet zo 1,2,3 naar toe kan reizen. Wetende dat je kind daar helemaal alleen is en er op moet vertrouwen dat de relatie waarvoor hij of zij vertrekt een goede basis heeft. Wat zal het moeilijk zijn geweest voor je ouders maar de liefde voor jou spat er van af!
Dankjewel! Nee dat is echt moeilijk! Ik mis mijn ouders zelf ook vaak eigenlijk. Dat ze hier zo snel naartoe zijn gekomen heeft absoluut geholpen. Ook dat ze hebben gezien dat ik niet ergens in een vervallen hutje woon, maar gewoon in een modern huis.
Wat mooi. De liefde straalt er vanaf 🙂 En interessant om te lezen hoe het inderdaad vanaf de andere kant wordt gezien. Fijn dat jouw ouders er op deze manier mee omgaan. Lijkt me erg moeilijk als ze wèl alleen maar huilend of verwijtend op Skype zitten! Mijn ouders maakte het volgens mij echt niet uit. Het was zelfs mijn moeder’s voorstel dat ik meteen na m’n HAVO examen naar Zweden zou gaan om te au pair-en bij een oud collega van haar. Dat ik daar vervolgens twee jaar zat, en daarna nog veel langer op veel verder-weggere-plekken vond ze volgens mij ook echt niet erg. Misschien ook omdat ze erg haar eigen leven had/heeft, en mijn situatie ook niet helemaal gemiddeld is. Hoe dan ook – het maakte het allemaal wel makkelijker om alles te doen wat ik maar bedacht voor mezelf! Voor Australische vriend die nu dus hier woont is het lastiger om zo ver weg te zijn van zijn familie, dat is soms wel verdrietig om te zien. Misschien als het ooit kan toch weer die kant op voor langere tijd 😉 Super fijn ook trouwens dat je ouders binnenkort voor de tweede keer langskomen! X
Dankjewel, heel lief! Leuk om jouw verhaal te lezen! Dat je moeder er zo mee omging, heel fijn! Zweden is ook een heel prettig en veilig land, dat scheelt ook wel misschien? Van je vriend begrijp ik dat wel goed. Australië is veel verder dan Colombia, daar vlieg je niet even naartoe in 11 uur. Ik ben zelf ook echt enorm blij met skype, dat is toch beter iets dan niets!
Bijzonder mooi om dit te lezen. Ik vind het heel knap om je kind te leren vliegen en los te laten vliegen.
Dankjewel Nesrin! Zeker als je zelf kinderen hebt zul je dat nog meer beseffen. Ik vind mijn ouders echt toppers!
Wat een mooi persoonlijk stuk van je ouders. Bijzonder om zo een stukje in hun beleving te mogen mee kijken. Soms worden banden ook intenser juist door de afstand in km’s, dat heb ik zelf gemerkt en vond ik een verrassende ontwikkeling. Die gelukkig werd voortgezet toen ze eenmaal weer terug was in NL :-). Maar idd voor de achterblijvers is het ook heel ingrijpend als iemand al dan niet tijdelijk zo ver weg gaat leven.
Dankjewel voor je lieve reactie! Wat je zegt klopt inderdaad wel: je spreekt echt met elkaar, ook al is het via skype. De tijd op skype is tijd samen, geen gedoe tussendoor. Het is best ingrijpend!
Mooi en bijzonder artikel. Emigreren heeft natuurlijk invloed op meerdere partijen en dat beseffen wijn als lezers soms niet heel bewust. Goed om bij stil te staan!
Dankjewel Sanne! Ja precies, voor familie kan het echt moeilijk zijn…
Prachtig verhaal! De link gelijk doorgestuurd naar mijn moeder!
Dankjewel, wat lief! 🙂
Wat een emotioneel stuk. Zo sterk, van jullie allemaal. Zo positief en vol liefde voor elkaar. Het mooiste ervan maken met altijd het afscheid wat op de achtergrond loert.
Dankjewel voor je lieve en mooie reactie Marion! Ik ben echt ontzettend blij met mijn ouders en onze goede relatie. We maken er echt het beste van!
Wat een overweldigend aantal reacties!! En zo heeft iedereen zijn eigen verhaal!
Xxx
Ja wat een reacties he mam! Zo herkenbaar voor velen en mooi om al die verschillende verhalen te lezen! Jullie nogmaals bedankt xxxx
Wauw, wat een lieve woorden om te lezen. Ik pinkte er een traantje bij weg. Het lijkt me zo lastig om als ouder je kind los te moeten laten. Heel mooi om de lieve tussen jullie te zien/ lezen/ voelen.
Dankjewel voor je lieve reactie Kim! Het is super lastig voor mijn ouders en ikzelf mis hen ook vaak. Gelukkig zien we elkaar over minder dan 2 maanden weer!
Wat een mooi en open artikel. Zo bijzonder dat je ouders dit hebben geschreven! Zo mooi om die liefde voor jou te voelen tijdens het lezen!
Dankjewel, wat lief en mooi gezegd! xx
Zo herkenbaar! En goed dat de ouders het eens neerpennen. Het klopt wat ze schrijven: je bezit je kinderen niet en het belangrijkste is dat je ziet dat ze gelukkig zijn. Mijn enige kind is al een zestal jaar in Shanghai… Ik zie hem 1a 2 keer per jaar en mis hem dus heel vaak. Gelukkig is er Skype, whatsapp, wechat… Zonder was ik reddeloos verdrietig geweest, nu hoor en zie ik hem gelukkig vaak via deze kanalen en dat maakt het toch wat minder pijnlijk!
Fijn dat je het herkent! Shanghai is ook zo ver weg… het is lastig maar je kunt er zeker het beste van maken. Ik mis mijn ouders ook vaak, maar skype maakt een hoop goed!
Els en Peter, mooi verwoord hoe jullie je voelen na het vertrek van Sabine naar Colombia.
Groetjes,
Kees en Attie
Heel mooi hebben ze dat verwoord, ze zijn de beste!
Wat bijzonder dat je ouders dit artikel hebben geschreven. Mooi om te lezen, kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om zo ver bij je familie vandaan te wonen. Ik vind soms de afstand tussen Amsterdam en Groningen al ver, laat staan Nederland-Colombia! Wel superfijn als ze je komen bezoeken, denk dat dat inderdaad heel belangrijk is om te doen.
Dankjewel, ik kijk ook echt uit naar december! Ja in NL kunnen de afstanden ook groot zijn! Het is dan makkelijker om bij elkaar op bezoek te gaan, maar even op de koffie kan ook niet.
Wat een mooi artikel! Goed dat je ook de andere kant van het verhaal vertelt!
Dankjewel, het is echt heel mooi geschreven van mijn ouders die echte toppers zijn!
Mijn schoonfamilie heeft het er moeilijk mee. Zo erg dat ze ons in alle opzichten tegen werkte. Wat ons sterkte in het weg gaan uit NL.
We kregen een tip van een goede en lieve vrouw die zei “Betrek je schoonmoeder in jullie vertrek, hou haar op de hoogte waar jullie nu zijn”, deze tip hebben we opgevolgd.
We zijn afgelopen september naar een huis gaan kijken en dat is hem geworden, mijn schoonmoeder zag het helemaal zitten. Omdat wij, Jair en ik, de huur iets te hoog vonden wilden wij het afzeggen. Dit zeiden we ook tegen haar, haar gezicht ging van blij naar verdriet en ze zei toen “Ik ga jullie helpen”. Zo heb ze ons een plek gegeven waar we graag willen wonen. Ze weet nu waar we terecht komen, wat ons toekomstige huis gaat worden, die op een steenworp staat van waar we voorlopig gaan wonen. Ze is helemaal om en zegt daarbij “Ik zal hier vaak zijn”,
Omdat we zo doeltreffend te werk zijn gegaan en we dit echt willen. Waardoor we ook getrouwd zijn had ze door dat we serieus waren en dat het geen bevlieging was en is. Nu gaan we per 1-1-2017 verhuizen naar Portugal met mede dankzij mijn schoonmoeder.
Yolande wat een bijzonder verhaal! Echt heel mooi! Dat was absoluut een heel goede tip en ik denk dat dat ook enorm helpt. Ik probeer mijn ouders ook te betrekken bij dingen, zo wil ik in december ook mijn moeder meenemen voor mijn trouwjurk bijvoorbeeld. Veel geluk met z’n allen!
Hallo Sabine,
Het gekke is wel dat we precies de dingen doen op de juiste moment. Ik zal je een voorbeeld geven.
Vorige week had ik zo van weet je wat ik ga verhuisbedrijven benaderen voor een offerte. In totaal heb ik 13 verhuisbedrijven benaderd.
Mijn schoonmoeder had het plan om met een bus naar Portugal te rijden. Omdat ze 69 jaar is had ik zo van, nee dit kan ze niet meer aan we moeten iets anders doen.
We hadden zondag 2 oktober een etentje vanwege de verjaardag van mijn zwager bij mijn schoonvader. We hebben het over de verhuizing gehad. Tot op het laatste moment zei ze “Zoek toch maar”, haar zin werd onderbroken, ik wist wat ze wilde zeggen.
De volgende dag toch nog even voor de zekerheid gevraagd of ze bedoelde wat ik dacht. Ja idd dat bedoelde ze dus.
We vertelde haar dat er gisteren 6 september een verhuizer zou komen kijken. Want we hebben geen idee hoeveel m3 we mee nemen.
Helaas heeft de verhuizer zijn vlucht gemist en kon niet komen.
Nu maar afwachten wanneer hij wel komt.
Ik bedoel hiermee te zeggen doe de dingen waarvan jij denkt dat je moet doen.
Je zult zien dat je dan niet achter de feiten aanloopt maar dat je gewoon op het juiste moment het goede hebt gedaan.
Zo blijf je (altijd) een stap voor.
Ik wens jouw ook heel veel geluk met het uitzoeken van je trouwjurk en je/jullie emigratie.
Ik blijf je volgens 😀
Lieve groet Yolande
Dankjewel Yolande, dat herken ik erg! Tijdens mijn emigratie heb ik ook de dingen zo gedaan die goed voelden. Dat was soms heel lastig voor mijn ouders, het moment dat ik mijn huis te koop zette bijvoorbeeld. Dat voelde goed om te doen (ook wel een beetje eng). Jullie ook heel veel succes en geniet er vooral van in Portugal! En bedankt dat je blijft volgen, heel leuk! 😀 Liefs Sabine
Ik wilde dit toch even lezen. Wat hebben je ouders dit mooi geschreven, er liepen traantjes over mijn wangen. Maar het geluk van je kind is het allerbelangrijkst, liefde is ook loslaten.
Dankjewel, dat hebben ze het absoluut! Het is moeilijk voor beiden, maar voor ouders meer denk ik…
Oh dat moet zo moeilijk zijn voor hen. Maar gelukkig houden jullie geregeld contact via Skype etc. Maar het moet deugd doen voor hen om je zo te zien stralen op de foto’s op je blog. Je ziet er gelukkig uit.
Mijn mama had het ook heel moeilijk toen ik op Fuerteventura woonde. Ze hield zich sterk voor mij.
Ja absoluut. En dankjewel dat je dat zegt, heel lief! Jij was in dezelfde situatie… gelukkig is er skype en alles, dat maakt het iets makkelijker.
Wat hebben jullie dit mooi opgeschreven , lieve ouders van Sabine. Ik weet hoe moeilijk het allemaal was. Maar de positiviteit spat van het papier. Fijn dat jullie binnenkort de reis weer gaan maken.
Ook heel bijzonder, Sabine, dat jij je ouders het woord hebt gegeven.
Jullie mogen trots zijn op elkaar.
Lieve groeten, Judith
Bedankt Judith voor je lieve woorden.
Dankjewel Judith, mijn ouders zijn echt toppers! Ik ben ook echt trots op ze hoe ze hiermee omgaan. En ik kan niet wachten tot december! 😀
Mooi om te lezen! Mijn oudste en jongste wonen ‘maar’ 1800km (vogelvlucht) van hier, en in principe maar tijdelijk. Voor hun is het geweldig: studeren in het buitenland, veel internationale vrienden, enorme levenservaring, voor ons was het – vooral in het begin, toen oudste de stap maakte – toch wel even slikken.
Dankjewel! Dat kan ik me voorstellen, dat is tenslotte ook niet om de hoek! Voorde kinderen zal het geweldig zijn, maar ze missen jou ook vast!
Ik was hier zeker nieuwsgierig naar, leuk om dit van hun kant te lezen. Je hebt zo te lezen top ouders!
Dankjewel, dat heb ik zeker! 😀
Wauw wat bijzonder dit! Ik heb het met veel interesse gelezen 🙂
Dankjewel! 🙂
Eerlijk? Ik zou het besterven mocht één van mijn kinderen beslissen om naar een ver land te trekken. Sterk van je ouders dat ze dit zo positief opvatten en je steunen.
Dat kan ik me goed voorstellen hoor! Mijn ouders zijn echt toppers, vind het heel stoer hoe ze dit opgepakt hebben!
Wat mooi om ook de kant van je ouders te vertellen. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe moeilijk het soms voor hun kan zijn. Mijn moeder vind het al moeilijk als ik zeg dat ik een maand weg ga, laat staan dat ik emigreer haha.
Dankjewel. Ik kan me dat ook heel goed voorstellen! Mijn ouders vonden mijn reizen van een maand ook al best vervelend, maar toen kwam ik altijd weer terug gelukkig haha. Emigreren is echt een stapje verder.
Wauw, wat een mooi artikel <3 zulke warme woorden, zo lief!
Dankjewel, echt heel lief inderdaad! Mijn ouders zijn toppers!
Herkenbaar verhaal . Mijn broer en schoonzus kunnen zo hun namen onder het verslag van je ouders zetten!
Ja dat denk ik ook! Voor velen in hetzelfde schuitje herkenbaar!
Wow… Heb er kippenvel van gekregen!! Ik heb er nooit zo bij nagedacht toen ik zelf uit Nederland vertrok, maar nu ik zelf moeder ben, besef ik me des te meer hoe moeilijk het moet zijn als je kind naar een ander land vertrekt. En zelf mis ik hen nu ook veel meer, het zijn niet alleen mijn ouders maar ook de opa en oma van mijn zoontje. Het enige verschil met jou is echter dat Barcelona nog vrij dicht bij Nederland ligt en ik hen nog wel een paar keer per jaar zie.
Kan ik me voorstellen Maaike! Zeker met een kindje, dat maakt het nog heftiger. Barcelona is dan dichterbij, het is toch niet even snel bij elkaar om de hoek!
tranen in mn ogen. Waarom is het ook zo ver he? gelukkig is er internet. Niet hetzelfe maar de wereld wordt er wel een stuk kleiner van.
Precies, gelukkig… Ik mis mijn ouders ook erg. Zeker nu ze bijna komen kan ik gewoon niet wachten!
oo wat mooi geschreven. Inderdaad Emigreren heeft ook zeker impact op je ouders.
Dankjewel Yvonne. Ja een behoorlijke impact en als ik soms andere verhalen hoor ben ik echt heel blij hoe mijn ouders dit hebben aangepakt!
We voelen helemaal met jullie mee Els. Ook wij zijn er een poosje ‘ziek’ van geweest. Vooral om het feit dat onze enige twee kleinkinderen mee-emigreerden. Maar dan hoor je dat je gelukkig zijn in den verre, je recht je je rug, stapt in het vliegtuig en zoekt ze op. Zo kun je beter begrijpen hoe het leven eruit ziet in Bogotá en daardoor beter mee-leven. Mede dankzij internet!
Ja ik denk wel eens aan jullie opa en oma, met de kinderen die naar de VS of Zuid-Afrika vertrokken, zonder internet, met brieven die er op z´n best een week of zo over deden, superdure telefoon…. wat moet dát moeilijk zijn geweest!
Dat was vast en zeker heel erg moeilijk. Ze hadden trouwens wel heel veel lotgenoten; emigreren deed je om het beter te krijgen, in Nederland was het niet best vlak na de oorlog. En alles wat ouders willen, is dat hun kinderen het goed hebben, in de breedste zin van het woord.
Dank je wel Thea. Jullie weten er ook alles van!
Dankjewel voor je fijne reactie Thea. Met twee kleinkinderen is het nóg moeilijker. Gelukkig is Internet er en skype. Dat is toch anders, maar ten minste kun je elkaar zien.
Mooi geschreven. Vooral de zin “alleen als je je op het geluk van een ander verheugt, kun je er deel aan hebben” heeft me geraakt.
Dankjewel Myriam. Dat is inderdaad een bijzonder mooie zin 🙂
Wat mooi en ontroerend om ook hun verhaal eens te horen. Ik kan me inbeelden dat jullie elkaar ontzettend hard missen!
Dankjewel! Ik mis ze ook steeds meer als ze bijna komen, heel gek is dat. Ik kan echt niet wachten 🙂
“Je bent 20 en vertelt dat je voor drie maanden naar Ghana vertrekt.” Dit had mijn moeder kunnen zeggen hahahaha (alleen was ik 17). Dit artikel raakte me, natuurlijk ben ik nog nooit voor goed weggegaan maar ik laat mijn ouders wel altijd achter. Wij thuis zijn slechte praters, dus we hebben het hier nooit over maar ik weet via een vriendin dat mijn ouders me wel laten gaan als ik naar Ghana emigreer. Vrij moeilijk onderwerp bij ons thuis, maar het is míjn leven dus ze laten me gaan. Hier ongelukkig zitten zijn heeft ook geen zin. Bedankt voor dit artikel! Heel interessant en leuk om de kant van je ouders te horen 🙂
Hahaha ja precies exact! Bedankt voor je reactie Jennifer. Voor jou en jouw ouders zal het ook niet makkelijk zijn, ondanks dat jullie er nooit echt over spreken. Ik denk zeker dat als ze ook langs willen komen dat ze er sowieso makkelijker mee om zullen gaan. Al is Ghana natuurlijk ook wel een land waarbij je even moet slikken als je dochter aankondigt te vertrekken.
Ik vond het heel interessant om te lezen hoe jouw ouders jouw emigreren ervaren. Zelf zit ik een beetje in hetzelfde schuitje nu mijn enige kind helemaal in New York zit en misschien ook wel voor een behoorlijk lange periode. Mensen in mijn omgeving hebben de neiging om me te condoleren, bijna alsof ik mijn kind ‘kwijt’ ben… Maar zelf voel ik dat helemaal niet zo. Ik ben er juist ontzettend blij om dat het zo goed met haar gaat en dat ze het daar zo naar de zin heeft. En ik kijk heel tevreden terug op de tijdens die we samen hebben gehad.
Dankjewel! Jij zit inderdaad in eenzelfde situatie. Heel fijn ook om te horen dat je blij bent voor haar! Net als wat jullie hebben gedaan voor haar vertrek deed ik ook: allemaal leuke dingen doen!
Mooi om te lezen. Goede tip ook om je kinderen snel op te zoeken. Mijn moeder had er heel veel aan om te zien dat ik hier echt gelukkig was en op mn plek zat.
Dankjewel Diana! Fijn dat je dezelfde ervaring hebt. Ik denk ook echt dat dat enorm helpt voor iedereen. Dan kun je ook zeggen: ik ga nu daar en daar heen en dan kunnen ze er zich een voorstelling van maken 🙂
haha, die oeps :-). Ontroerend mooi dit. Dit is waar het ouderschap om draait! Al hoop ik stiekem dat mijn kinderen zich later dicht in mijn buurt settelen. 🙂 Maar uiteraard, geluk boven eigen belang!
🙂 Dankjewel! Het is lastig voor beide kanten, maar als ouder zou ook ik wel even moeten slikken denk ik. Heb ook echt wel bewondering voor mijn ouders!
Mooi geschreven! Goed om te weten dat je zoveel steun van je ouders hebt gekregen en dat ze er voor je zijn. En leve sociale media, haha
Dankjewel! Ja daar ben ik ook zeer blij mee moet ik zeggen. Het kan ook heel anders namelijk. We hebben heel goed contact en ik kijk echt enorm uit naar hun komst in december!
Mooi Sabine om jouw ouders dit te laten vertellen! Geniet van het tweede samenzijn in Colombia!
Dankjewel Margo! Ja het is goed om ook deze kant te kennen. Ik kijk echt enorm uit naar hun komst. Nog 1,5 maand wachten! 😀