Werk!

Het is vijf uur in de ochtend en de wekker gaat. Slaperig pak ik mijn telefoon en zet het gepiep uit. Het is té vroeg. Maar toch stap ik uit bed. Met mijn duffe hoofd wankel ik naar de keuken om wat te eten. Een broodje met jam. Hoe Hollands. Ik poets mijn tanden en kleed me aan. Half zes. Ik hijs mezelf in mijn jas en mijn schoenen. Vriendlief is ondertussen al bijna op zijn werk. Ik pak mijn tas en sleutels en om precies 05.40 in de vroege ochtend stap ik de deur uit. Op naar, jawel, mijn eerste baan in Colombia!

Het begint al aardig licht te worden. De zon komt al bijna tevoorschijn. In tien minuten wandel ik naar de bus die mij in een uur naar mijn nieuwe werk brengt. Ik heb gelukkig een plekje om te zitten. Terwijl het steeds drukker wordt kijk ik naar buiten. Mensen zijn al vroeg aan het joggen. Of de hond aan het uitlaten. Het is nog vrij rustig hier in het noorden. Wat een nette buurt is het toch, waar we wonen. Maar het uitzicht veranderd naarmate ik steeds meer naar het zuiden rij. Hoe zuidelijker, hoe drukker. Joggers worden vervangen door rondhangende zwervers en na drie kwartier is het zo druk met voetgangers dat het überhaupt niet eens meer mogelijk is om de hond uit te laten. Van die nette buurt is opeens niets meer over.

Na vijftig minuten kom ik aan bij de halte waar ik er uit moet. Vanaf hier is mijn nieuwe werk al te zien. Vijfhonderd meter lopen. Of misschien nog niet eens. Maar omdat mijn werk zich niet bepaald in een veilige wijk bevindt doe ik dat niet. In plaats daarvan stap ik over op een andere bus die me welgeteld één halte verder brengt. Hier stap ik het station uit en steek ik twee keer over. Met mijn gloednieuwe medewerkerspas kan ik naar binnen. Streng beveiligd is het hier. Elke bezoeker die geen pas heeft moet zich registreren met een identiteitskaart en een afspraak hebben. Ik loop door de poortjes naar binnen. Mijn nieuwe werkende leven in!

Daar ging wel eerst het één en ander aan vooraf trouwens. Een contract tekenen betekent hier namelijk vooral heel veel papierwerk, de hele stad doorscheuren voor allerlei uittreksels en weet ik wat allemaal. En dat ook nog eens allemaal last-minute. Ik werd op donderdagmiddag gebeld dat het contract klaar was en ik vrijdag moest tekenen en maandag beginnen. Huh? Ja echt. Daarvoor moest ik nog wel even een sofinummer, een verklaring van goed gedrag, mijn pensioen en nog drie andere uittreksels regelen. Natuurlijk allemaal op een ander kantoor in een ander gedeelte van de stad. Want terwijl je in Nederland gewoon alles via Internet kunt aanvragen moet je hier gewoon nog ouderwets gezellig langskomen op kantoor. De hele vrijdag ben ik dus met de bus kriskras door de stad gereden om dat allemaal voor elkaar te krijgen in die paar uurtjes. Om vier uur was ik klaar en in het bezit van alles wat nodig was voor het contract. Maar toen was de persoon waarbij ik moest tekenen al weg. Dus ben ik maandagochtend om 7 uur gewoon begonnen als nieuwe medewerker en heb ik in de middag het contract getekend. Een contract tekenen op z’n Colombiaans noem ik het maar.

En dan het pensioen. Net als in Nederland bouw ik ook hier gewoon pensioen op. Maar anders dan dat ik gewend was moet ik hier zelf mijn pensioenfonds regelen. En ook dat kan natuurlijk niet via Internet. Dus moest ik weer naar een ander kantoor om een formulier te halen. Invullen en laten ondertekenen door mijn werkgever en daarna weer terug naar het pensioen-kantoor. Zit ik daar ruim drie kwartier te wachten, deelt de medewerkster doodleuk mee dat ik het verkeerde formulier heb meegekregen. Zucht. Dus nu wel het juiste formulier en moet ik dus weer naar de persoon die dat moet tekenen (zo’n twintig kilometer naar het zuiden) en daarna weer helemaal terug naar het pensioen-kantoor. Dubbel zucht. Ook het pensioen regelen ging dus op z’n Colombiaans. Maar uiteindelijk is het wel allemaal mooi geregeld.

Na maanden van solliciteren is het dan eindelijk gelukt. Met heel veel dank aan mijn Nederlandse collega die deze baan voor mij mogelijk heeft gemaakt. Ik ben mijn nieuwe collega’s en het instituut enorm dankbaar dat ze mij een kans willen geven mij te ontwikkelen in dit werk en mij überhaupt wilden aannemen ondanks mijn nog Spaanse-taal-handicap, wat af en toe best nog wel even lastig zal worden. Ik ben er werkelijk dolgelukkig mee. En ja, je leest het goed: ik ben de tweede Nederlandse hier. Ik werk nu in het Instituto Nacional de Cancerología (www.cancer.gov.co), oftewel: het Nationaal Kanker Instituut van Colombia. Hier werk ik aan het antirookbeleid van Colombia. Een geweldig leuke baan die alles wat ik leuk vind combineert. Zo ga ik onder andere artikelen schrijven met de resultaten van de polls die zijn gehouden over roken, ga ik me bezighouden met methoden om te stoppen met roken en de implementatie daarvan, met voorlichting op scholen en sociale media en werk ik aan een project om de belasting op sigaretten te verhogen en het smokkelen van tabak (wat hier veel gebeurt) tegen te gaan. De overheid moet beter overtuigd worden van het nut van bepaalde antirook-maatregelen en wetten. Alles voor een gezondere samenleving en de preventie van kanker. In een tweede project ga ik me bezighouden met palliatieve zorg en euthanasie, heel belangrijke onderwerpen die nog lang niet voldoende ontwikkeld zijn in Colombia. Thema’s naar mijn hart. Waarmee ik iets kan betekenen voor de maatschappij en kan bijdragen aan de ontwikkeling van het land. Waarmee ik me mede kan inzetten voor een gezondere samenleving, een betere zorg en de preventie van kanker. Een geweldige uitdaging.

Leuk om ook te vertellen is dat toevallig vorige week minister Schippers uit Nederland is overgevlogen om het instituut te bezoeken. Ook is er een samenwerkingsverband getekend met het Erasmus MC in Rotterdam. Op het Nederlandse nieuws is er een klein stukje over verschenen: lees dit hier.

Nu heb ik dus mijn eerste week erop zitten. Op het werk waar ik zo naar uitgekeken heb. Het was een week met een hoop geregel, maar ook een ontzettend leuk begin van mijn nieuwe baan. Een leuk en goed instituut, een superleuk team en werk dat perfect bij mij past. De werktijden beginnen al te wennen en zijn eigenlijk best fijn (van 7 tot 4). Het is gewoon heerlijk om na vijf maanden thuis zitten weer te werken.

Het is een veel te lang verhaal geworden. Ik blijf maar typen als ik zo enthousiast ben. Ik zal je zo nu en dan op de hoogte houden van de gebeurtenissen op mijn werk. Nu ga ik eerst beginnen aan mijn laatste werkdag van mijn eerste week en daarna ga ik van mijn weekend genieten. Ook jou wens ik alvast een heel fijn weekend en maandag weer een goed begin van de week. Ik heb er alweer zin in!