Een oudere hond adopteren: het verhaal van Juaco

4,1K

Nooit gedacht, toch gebeurd: een hond in huis. Ik was bepaald geen honden-mens. Dacht ik. Totdat we vijf maanden geleden op de finca kwamen wonen, te midden van vele paarden en drie, soms vier, honden. Ooit moest ik altijd maar lachen om die mensen die gedachten invullen voor hun hond en tegen hun trouwe beestje praten. Totdat ik mezelf er na een paar weken ook op betrapte. Het zal toch niet? Jawel: na een maandje waren de honden echte vriendjes geworden en genoot ik meer dan ooit van hun aanwezigheid. Zelfs zo erg dat ik bedacht dat ik graag zelf een hondje wilde. Ik ben natuurlijk vaak alleen thuis en het leek me heerlijk om zo een beestje te hebben om voor te zorgen en mee te gaan wandelen. Hoewel Jimmy eigenlijk geen hond wilde, kwamen we na een dagje asiel tóch thuis met onze eigen viervoeter. Lees hier alles over het schokkende bezoek aan dat asiel, hoe het nu na 2,5 maand met hem gaat én waarom we eigenlijk een oudere hond wilden adopteren: het verhaal van Juaco.

 

---

Een schokkend bezoek aan het asiel

---

In Colombia is er een groot probleem met straathonden. Ze zijn overal en het zijn er veel te veel. Dat komt onder andere doordat schattige puppy’s als cadeautje worden gegeven met kerst of een verjaardag, zonder het besef dat het opvoeden van een puppy een tijdrovend proces is. Om het probleem dat dan ontstaat te verhelpen laten deze mensen hun puppy gewoon ergens achter op straat of op een berg. Niet alleen enorm zielig, maar het hondje is dan ook direct de bron van meer puppy’s. En zo komen er dus steeds meer straathonden bij.

Gelukkig zijn er organisaties die wél om dieren geven, deze honden opnemen en een liefdevol thuis voor ze zoeken. In Colombia zijn er vele dierenasielen met dit doel, en wij bezochten er daar één van. Om precies te zijn Voz Animal, min of meer bij ons om de hoek op een prachtige plek in het weiland. We wilden eigenlijk alleen gaan kijken hoe het er uitziet en hoe een adoptie werkt, zonder direct een hondje mee te nemen. Maar dat liep dus even anders…

We werden hartelijk ontvangen door één van de medewerkers en veel hondengeblaf. Ik ben nog nooit in een asiel geweest en had verwacht dat er een stuk of 30 honden zouden zitten. Hier, echter, waren er bijna 100 die door elkaar renden en op ons afkwamen. 100 Honden van jong tot heel oud. Ik was serieus geschokt. En niet alleen door deze hoop arme beestjes, maar ook door het idee dat er tientallen asielen zijn waar zelfs 200 honden wonen die wachten op een liefdevol thuis. Dat is toch vreselijk?

We zijn best lang in het asiel geweest en hebben ons laten inlichten over de honden die bij onze wensen zouden passen. Hoewel het niet het idee was om meteen een hondje mee te nemen, was het simpelweg niet mogelijk om onze lieve Juaco daar achter te laten. Iets met liefde op het eerste gezicht.

 

---

Een oudere hond adopteren: waarom wilden we dat?

---

Het is nooit een issue geweest of het een puppy of oudere hond zou worden: we wilden een kleine oudere hond die niet te druk is. Niet alleen omdat we niet een puppy wilden opvoeden, maar meer omdat we een ouder hondje nog een mooi leven wilden geven. Een liefdevol thuis waar hij of zij persoonlijke aandacht krijgt, lekker eten en vooral veel liefde en geluk. Waar het hondje eindelijk rust heeft, een veilig onderkomen en zichzelf kan zijn. Daarnaast vind ik het idee dat uit het asiel alle kleintjes worden meegenomen, terwijl de oudere hondjes elke keer maar weer moeten toekijken hoe zij weer moeten blijven, echt ondraaglijk.

 

---

Het verhaal van Juaco

---

Het hondje Juaco is naar schatting 7 jaar oud en woonde 5 (!) jaar in het asiel. Tussen 100 andere honden dus. Toen we hem zagen viel hij met name op doordat hij er anders uitzag, vreemd liep en heel rustig was tussen de blaffende honden die van hot naar her vlogen. Onbegrijpelijk dat dat lieve beestje nooit eerder is meegenomen. Precies weten wat er met Juaco is gebeurd doen we helaas niet, maar we weten het wel ongeveer.

Juaco komt uit het stadje Zipaquirá, hier zo’n 40 minuten vandaan. De stad van de wereldberoemde ondergrondse zoutkathedraal. Naar schatting dus de eerste twee jaar van zijn leven woonde hij daar op straat. Als je in het centrum van Zipaquirá rondloopt dan vallen de vele straathonden ook op, dus het probleem bestaat nog steeds. Op een dag besloot de gemeente een honden-opruimactie te houden. En ja dat klinkt vriendelijker dan dat het is. Wat precies de bedoeling is van deze opruimacties is verschillend per actie, maar het komt er op neer dat ze een hele hoos honden van de straat rapen, in een vrachtwagen of truck zetten en ze doden als de honden niet binnen een bepaalde tijd worden opgehaald. Ook kan het zijn dat ze gevechten tussen de honden uitlokken.

Tijdens deze bewuste actie is Juaco samen met een aantal andere honden gered van een vreselijke ondergang, waarna hij terechtkwam bij Fundación Voz Animal.

Dit zijn foto’s van Juaco die ik kreeg van Voz Animal: vanaf dat hij daar binnenkwam tot 4 jaar later

 

Bij het ophalen van Juaco was hij een beetje chubby, duidelijk al een tijdje niet gewassen en had hij waarschijnlijk nog nooit een kapper gezien. Verder viel direct op dat hij vreemd loopt en dat zijn pootjes anders staan. Hoe dat komt is onduidelijk. Mogelijk is hij aangereden waarna hij iets gebroken heeft, of heeft hij een ziekte die daarvoor zorgt. Bij de adoptie kregen we wat medicatie tegen vlooien, zeep, zijn rode tuigje en zijn schattige knalgele jasje mee. Direct zijn we naar een dierenwinkel gereden om alle andere benodigdheden te kopen.

 

---

Hoe verliepen de eerste 2,5 maand met Juaco?

---

Met de komst van Juaco veranderde er veel: opeens moest ik meer ritme aanbrengen op een dag, zorgen dat hij zijn eten en drinken krijgt, genoeg beweging en met hem naar de dierenarts. Hoe is dat gegaan en hoe gaat het nu?

Wennen

De eerste weken moest Juaco erg wennen, logisch natuurlijk. Hij komt in een vreemd huis met vreemde mensen die zelfs zijn taal niet spreken. Ik heb hem dan ook veel met rust gelaten de eerste twee weken. Pas daarna zijn we buiten de finca gaan wandelen en merkte ik dat hij het leuk begon te vinden. Hij moest mij leren vertrouwen en ik nam dan ook elke dag ruim de tijd om met hem een band op te bouwen. Dat is gelukt en binnen de kortste keren wilde hij zelfs met niemand anders meer lopen dan alleen met mij.

 

Aangevallen door herdershonden

In februari werd Juaco tijdens een wandeling met mij en mijn ouders aangevallen door twee agressieve herdershonden. Het hele verhaal lees je hier. Het was een moeilijke periode, maar hij is er wonder boven wonder weer helemaal bovenop gekomen. Na tien dagen antibiotica en een kap op heelden zijn wonden snel en na eerst niet naar buiten te durven sprong hij na een week alweer over Duitse herder Orejas heen. Inmiddels merk ik niets meer aan hem na het voorval, alleen ben ik zelf veel wantrouwiger geworden en ga ik niet meer alleen met hem door de bergen wandelen.

 

Juaco gaat overal mee naartoe

We proberen Juaco zo veel mogelijk bij ons leven te betrekken en dat vindt hij ook erg leuk. Hij gaat dus mee in de auto als we een dag weg gaan en ook soms bij het boodschappen doen. Ook nam ik hem mee toen ik met mijn ouders een weekendje naar Jardín Colibrí ging.

 

De geboorte van een veulentje: Juaco totaal door de war

En toen werd er bij ons op de finca een veulentje geboren. Nu denk je: wat heeft dat nu met een hond te maken? Nou heel veel zo blijkt. De geboorte van veulentje Kalif kun je hier terugkijken. Samen met het veulentje kwam er ook een placenta en heel veel bloed naar buiten. Blijkbaar ruiken honden dat bloed en al die hormonen, waar ze enorm op reageren. Daarbij kwam dat moederpaard medicatie nodig had waardoor de boel nog meer ging ruiken. Met Juaco was er een week lang geen land te bezeilen. Hij werd als een soort van magneet naar al dat bloed en later naar het veulentje getrokken. Sinds een paar dagen gaat het beter. Hij vindt het veulentje enorm interessant en ze lijken elkaar zelfs lief te vinden. Zo mooi de natuur!

 

Vriendjes met de andere honden

Gelukkig maakte Juaco al snel vriendjes met de andere honden op de finca. Hoewel twee van deze honden nog jong zijn en dus graag willen spelen, en Juaco niet, gaat het toch heel goed. Als Juaco gras gaat eten komen de anderen er meteen bij mee gras eten. Hartstikke gezellig!

 

Veranderingen: van wantrouwig naar iedereen leuk vinden

De eerste maand van zijn verblijf bij ons was hij best wel wantrouwig naar andere mensen toe. Zo begon hij zelfs na een maand nog steeds te blaffen naar mijn buurjongen en de eigenaar van het landgoed. Inmiddels is hij veel vrolijker geworden en vindt hij iedereen leuk. Hij rent nu kwispelend op de mensen op de finca af. Zo mooi om te zien hoe hij verandert en hoe goed het met hem gaat!

 

---

Hoe ik plots zelf een crazy dog lady werd

---

Nog elke dag ben ik enorm dankbaar dat Juaco in ons leven is. Het is eigenlijk best bizar wat voor omslag ik heb gemaakt: van niks van honden moeten hebben tot crazy dog lady. En nee zo moeilijk bleek dat niet te zijn. Opeens moest ik ook lachen om al die gekke fratsen en blikken (ja mijn hond heeft humor, het kan dus écht), trok ik het schattige gele pakje bij hem aan en kocht ik zelfs een waar honden-regenjasje (zó schattig!), smolt ik al bij één blik met die grote bruine hondenogen en krijg ik maar geen genoeg van dat geknuffel. Ik breng hem zelfs eens per vijf weken naar de honden-spa waar hij heerlijk wordt verwend, gewassen, geknipt en gedroogd. Ik neem alle vooroordelen die ik altijd had over honden dus helemaal terug! Elke dag geniet ik van mijn lieve Juaco en ik hoop ook zo erg dat hij het bij ons thuis ook fijn vindt. Want daar gaat het uiteindelijk om.

 

---

Nooit had ik gedacht dat ik een band op zou kunnen bouwen met een hond. Dat het gezelschap van een hond zo fijn is. Heb jij een hond? Of een kat? En ervaar jij die band ook?

---

 

---