Hoe ben ik veranderd na emigreren? Een mengelmoes van twee werelden.

6,9K

Emigreren verandert veel, ook een persoon. Want hoe erg je ook jezelf bent, je wordt toch meegezogen in de cultuur en mentaliteit van het nieuwe land. Eigenschappen, denkwijzen en manier van leven kunnen veranderen. Immers, leven in een ander land laat je steeds weer zien hoe het ook anders kan. En sommige Nederlandse eigenschappen werken simpelweg niet goed in Colombia. Ik vind het geweldig om mezelf te ontwikkelen, en ben vaak bewust bezig met bepaalde eigenschappen, zoals een positiever persoon zijn en meer in het nu leven. In Colombia wordt men gestimuleerd in wat ze willen doen en zijn, terwijl ik vanuit Nederland juist vragen krijg zoals: ‘is dat wel verstandig?’, ‘kan dat wel?’ en ‘maar, wat als…?’. Van die verschillen tussen Nederlanders en Colombianen heb ik veel geleerd en ben ik gegroeid. In dit artikel vertel ik hoe ik ben veranderd in de afgelopen jaren, en lees je ook waarin ik juist nog steeds hetzelfde ben gebleven. En hoeveel invloed heeft mijn Colombiaanse man hierop?

Plannen

Jimmy zegt weleens: waar is Sabine gebleven? Plannen was in Nederland mijn tweede natuur. Ik plande álles. In de ochtend wist ik al precies hoe mijn dag ging verlopen en wat en hoe laat ik die avond ging eten. Meestal kwam dat ook nog uit. Nu ben ik nog steeds goed in plannen, maar doordat het hier weinig zin heeft is het bijna helemaal uit mijn systeem verdwenen. Een dagje weg? Meestal ga ik dan in de vroege ochtend bedenken wat er allemaal mee moet. Ook een grotere reis voorbereiden doe ik niet meer, behalve de noodzakelijke dingen natuurlijk. Daar ik eerst de Lonely Planet altijd een paar maanden eerder van voor tot achter uit mijn hoofd kende en hele reisschema’s maakte, heb ik nu het boek amper opengeslagen zodra we in het vliegtuig stappen. Ter plekke bedenken we wel wat we gaan doen, werkt prima!

 

Te laat komen

Een niet al te goede eigenschap, maar als je hier op tijd komt en je zit een uur voor niks te wachten, dan word je daar ook niet vrolijk van. Dus kom ik net als iedereen iets te laat of net op tijd. In het begin voelde ik me best wel schuldig als ik te laat kwam, maar inmiddels is het er ingeslopen. Ik probeer overigens wel altijd (net) op tijd te komen, maar om één of andere reden lukt het vaak gewoon niet meer. Terwijl het in Nederland altijd zo makkelijk was. En ook als iemand anders later is vind ik het minder vervelend. Het komt regelmatig voor dat we om, zeg, 6 uur ergens hebben afgesproken, we dan om 5.15 uur weg moeten om op tijd te komen, maar Jimmy om kwart voor 6 nog even gaat douchen. En we dus een uur te laat komen. Zelfs Jimmy zegt dat ik tegenwoordig zoveel rustiger ben. Ook tijdens deze situaties.

 

Een positiever persoon

Het leven in Colombia is vrolijker en meer ongedwongen. Zeker samen met een man die altijd met 1001 ideeën komt en vol zit met inspiratie, die geniet van de dingen die hij doet en mij daarin meeneemt. Ik ben er absoluut veel positiever door geworden. Dat is meteen één van de voordelen van emigreren: je wordt er positiever van. Pak veel meer dingen aan die ik voorheen als ‘onmogelijk’ of voor mij ‘niet realistisch’ had bestempeld, zoals het starten van een blog, in twee uur tijd een dure auto kopen en maar gewoon beginnen met een eigen brood-bedrijfje. Een heel prettige ontwikkeling voor mezelf, waar ik zoveel van leer en waardoor ik een leven kan leiden vol met mooie avonturen, nieuwe kansen en minder zorgen.

 

Huishouden

Hoe ik het huishouden tegenwoordig inricht staat lijnrecht tegenover hoe ik dat deed in Nederland. In mijn hoofd zat altijd een compleet huishoudschema. Ik had vaste dagen om het bed te verschonen en de handdoeken en kleding te wassen. Ook maakte ik altijd op dezelfde dagen mijn huis schoon, in dezelfde volgorde. Strijken deed ik destijds ook nog. Inmiddels maak ik het huis schoon wanneer ik tijd en zin heb, verschoon ik het bed als ik denk dat het nodig is en was ik de kleren als er niks meer in de kast hangt. Met strijken ben ik gestopt, kan Jimmy veel beter. Ook doe ik geen boodschappen meer voor 5 dagen, maar bedenk ik elke dag wat we willen eten. Is ook wel makkelijker als de supermarkt altijd open is. Een erg prettige verandering vind ik dit trouwens, minder stress en geen gevoel meer van ‘moeten’.

 

De dagelijkse dingen

Ik maak me veel minder zorgen over tijden, wat te eten, wanneer we wat doen, noem maar op. Ooit raakte ik nogal in paniek als een dag van tevoren de planning weer anders was, maar inmiddels is dat heel normaal. Soms eet ik om 6 uur, soms om 9 uur, het maakt niet meer uit. Kan ook niet met een man die in opleiding tot specialist is. Door Jimmy zijn werk kan er simpelweg bijna niks gepland worden, en soms moet een afspraak op het laatste moment verzet worden. We eten en ontbijten thuis bijna nooit samen. Soms zien we elkaar op zaterdagavond en de rest van het weekend niet, soms het hele weekend, soms elke werkdag laat in de avond, soms wat vroeger of soms niet. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf zo kon aanpassen en kan leven zonder routine en structuur. Wel dus, en dat is best fijn!

 

Leven in het nu

Ik bewonder enorm de manier waarop Jimmy in het leven staat. Hij wil nú dingen doen die hij wil, want je weet nooit wat er gebeurt in de toekomst. En daar heeft hij helemaal gelijk in! Waar ik in Nederland altijd een week over een beslissing moest slapen, doe ik nu veel dingen spontaner. Ik denk minder ‘wat als…’ en ben veel minder gestrest over spannende momenten of ideeën. Er kan van alles gebeuren, dat kun je nooit voorspellen. Dus maar beter doen waar je nu blij en gelukkig van wordt. Natuurlijk heb ik soms nog weleens een momentje dat ik onzeker ben over de toekomst, maar Jimmy laat me altijd relativeren.

 

Zelfverzekerder

Nog een mooie ontwikkeling: mijn zelfverzekerdheid. Ik bewonder de manier waarop Colombianen hun leven inrichten zoals zij het willen (afhankelijk van de financiële situatie). Het eerste jaar dat ik hier woonde was ik nog erg terughoudend, dacht vaak op mijn Nederlandse manier: ‘dat kan ik niet’ of ‘ja maar wat als…’.  Maar inmiddels probeer ik zoveel mogelijk te doen wat en zoals ik het wil. Ik denk meer in mogelijkheden en kansen. De Colombianen geven me energie en motivatie, en dat sterkt enorm. Daarnaast had ik nooit gedacht dat ik simpele dingen helemaal zelf zou kunnen, zoals gesprekken voeren in het Spaans, in mijn eentje uitvinden hoe de gezondheidszorg werkt in een vreemd land en de meest simpele alledaagse dingen regelen op een totaal andere manier dan dat ik gewend was. Dat ik dat tóch blijk te kunnen, heeft me veel zelfverzekerder gemaakt. Als je iets nog nooit hebt gedaan, dan kun je het gewoon!

 

Waarin ben ik nog steeds hetzelfde?

Overigens is er ook nog heel veel hetzelfde gebleven. Zo stop ik alles in tasjes, stouw ik mijn (rug)tas het liefst helemaal vol, neem ik nog steeds heet water mee naar mijn werk, reis ik altijd met de Lonely Planet, ga ik graag vroeg naar bed en heel vroeg opstaan (5 uur) is niet aan mij besteed, neem ik vaak dingen mee ‘voor de zekerheid’, houd ik van jaren ’80 muziek en vind ik dit nog steeds geweldig. Ook heb ik gelukkig nog steeds echte Nederlandse eigenschappen, zoals eerlijkheid. Ondanks het vele liegen in de Colombiaanse cultuur. En hoewel ik niet meer plan als voorheen, zit het talent voor planning en organisatie er zeker nog wel. Ook klets ik nog steeds zoveel, houd ik van echte vrouwenfilms en kan ik nog geen meter op hoge hakken lopen. Uiteindelijk ben ik nog steeds gewoon Sabine, alleen met een Colombiaans tintje.

 

---

Eigenlijk komt het er op neer dat ik rustiger en meer flexibel ben geworden, minder stress en mij minder zorgen maak, positiever in het leven sta, meer geniet en ondertussen nog steeds mijn eigen ik ben. Hoe ben jij veranderd over de jaren?

---